Pukkelpop live volgen met je gsm?
zondag 17 augustus 2008
00:55 > Soulwax
Part of the weekend never dies? Hopelijk wel, denken wij samen met een hele hoop andere vermoeide concertgangers. Goed, er zijn weinig bands die een festival zo uitbundig kunnen afsluiten als Soulwax. De weide vibreert, davert en kolkt op de vindingrijke stijlenmix van de Gentse band. Wat fijn dat ze hun remix van 'Get innocuous' van LCD Soundystem in hun stamppot gooien. En de immer meedogenloze Nite Version van 'Miserable girl'.
Jamie Lidell, die daarstraks een feestje gaf in de marquee, komt ook frontstage meegenieten. Zo'n man schrijf je sowieso een goede smaak toe. Opvallend: wij hebben deze multifunctionele Soulwaxshow (eigen songs, remixen voor andere artiesten, covers, mash ups, ...whatever) al zo vaak gezien, maar telkens horen we andere elementen. Ook al is het soms maar een ander
geluidseffectje op een keyboardloopje.
Cool moment: zanger Stephen Dewaele die in een heftig drumduel gaat met drummer Steve. En ook: de aan flarden geschoten versie van Daft Punks 'Robot rock'. En wat dacht u van 'Phantom
pt.2' van Justice, inclusief vet slappende funkbas? Of 'Theme from discotheque' van Samantha Fu. Soulwax is een tsunami die alle slaap uit ons hoofd blaast. Wij hebben zowaar geen zin om naar huis te gaan. (svs)
1 reacties
Jamie Lidell, die daarstraks een feestje gaf in de marquee, komt ook frontstage meegenieten. Zo'n man schrijf je sowieso een goede smaak toe. Opvallend: wij hebben deze multifunctionele Soulwaxshow (eigen songs, remixen voor andere artiesten, covers, mash ups, ...whatever) al zo vaak gezien, maar telkens horen we andere elementen. Ook al is het soms maar een ander
geluidseffectje op een keyboardloopje.
Cool moment: zanger Stephen Dewaele die in een heftig drumduel gaat met drummer Steve. En ook: de aan flarden geschoten versie van Daft Punks 'Robot rock'. En wat dacht u van 'Phantom
pt.2' van Justice, inclusief vet slappende funkbas? Of 'Theme from discotheque' van Samantha Fu. Soulwax is een tsunami die alle slaap uit ons hoofd blaast. Wij hebben zowaar geen zin om naar huis te gaan. (svs)
1 reacties
00:31 > Elbow
Je zal Elbow maar zijn en de marquee afsluiten voor een handvol fans en veel rondzwalpende festivalgangers die geen idee hebben wie er op het podium staat. Elbow laat het niet aan zijn hart komen en speelt een roteigenzinnige set, met het risico zich helemaal te verbranden. Respect!
We horen veel slepende romantische nummers uit hun nieuwe prachtplaat 'The seldom seen kid'. Een mooie traktatie voor de fans. Toch komen de meesten pas los met 'The leaders of the free world', opgedragen aan de wereldleiders die onze planeet om zeep helpen. "I hope they die a slow and painful death", aldus een grijnzende Gut Garvey. Fantastische groep, ontwapenend concert.
(svs)
0 reacties
We horen veel slepende romantische nummers uit hun nieuwe prachtplaat 'The seldom seen kid'. Een mooie traktatie voor de fans. Toch komen de meesten pas los met 'The leaders of the free world', opgedragen aan de wereldleiders die onze planeet om zeep helpen. "I hope they die a slow and painful death", aldus een grijnzende Gut Garvey. Fantastische groep, ontwapenend concert.
(svs)
0 reacties
zaterdag 16 augustus 2008
23:13 > Sigur Ros
Niemand wil het concert van Sigur Ros missen, ook de celebrities niet. Wij staan in de frontstage naast Kele Okereke van Bloc Party en de bijna volledige bezetting van Hercules And Love Affair die in trance meewiegt op de sprookjespop van Sigur Ros.De lat ligt hoog voor de IJslanders, zeker na zijn doortocht op Rock Werchter, een concert dat bij de besten van het jaar wordt gerekend. Ook Pukkelpop wordt overspoeld met de bedwelmende, gelaagde muziek van het freaky combo - de drummer heeft een onnozel carnavalskroontje op het hoofd, de in smetteloos witte pakken gestoken blazerssectie lijkt zo uit Twin Peaks gestapt en de frontman Jonsi ziet eruit als een postapocalyptische krijger.
Toch frappant hoe breed het palet van deze band met de jaren is geworden. Toen wij Sigur Ros voor het eerst live zagen - in de AB, in 2000 - hield de groep vast aan zijn ijle, etherische geluid. Intussen is daar gruizige rock, elektronica en symfonische bombast aan toegevoegd - in Hasselt worden de hemelpoorten meermaals wagenwijd opengezet, met een pathos waarvoor de vroege Sigur Ros zou terugschrikken.
De fans vinden het prachtig, zingen behoedzaam (vooral niet te luid!) de koorpartijen mee of roepen tussendoor verzoekjes - niet evident als u weet dat de nummers IJslandse titels dragen of nonsensicale spielereien zijn, zoals 'Gobbledigook'.
Het mag dus niet verwonderen dat dit niet ieders cup of tea is: na de show van Bloc Party is er immers al een uittocht begonnen naar de campings en de treinperrons, vooral van de allerjongste festivalgangers. Maar wie blijft krijgt een hartveroverende show plus een wervelstorm van confetti over zich heen.
(svs)
0 reacties
22:27 > Jamie Lidell
Met een strandshort, een sportshirt en een slippenjas is Jamie Lidell met voorsprong de slechtst geklede man van het festival. Maar het gaat hier om muziek en die brengt Lidell met passie en met humor. Zijn bijdrage aan de soul bestaat erin dat hij het genre omvormt met stijlkenmerken uit eigentijdse pop. En met nieuwe technieken: zo begint hij plots al zijn stemmen over elkaar heen te samplen om als een eenmansorkest een funkfeest uit te bouwen.
Ferme ambiance in de Marquee, al duurt het wat lang en hoopt iedereen natuurlijk dat dit soort experimenten straks uitmondt in de hits. Maar Lidell doet zijn ding, laat zijn band in de coulissen en beukt het publiek plat met zijb labtopsoul.
Uiteindelijk mag de band toch weer meedoen, volgen 'Another dav', een spits 'Wait for me", een heerlijke a cappella-versie van 'Multiply'. De meiden krijsen en Jamie is weer wat dichter bij de status van superster.
(Vpb)
0 reacties
22:20 > Alela Diane
Alela Dianes folkcountry lijkt wel uit het negentiende eeuwse Amerika te stammen. Alsof haar plaat Pirate's Gospel gevonden werd in een ijzeren doos die al eeuwen in een tuin begraven lag. 'Die Diane, dat moet een vrouw op jaren en met tonnen levenservaring zijn', horen we u denken.
In tegendeel, Alela Diane is een jong meisje van amper 25. Maar laat dat u niet tegenhouden haar goed te vinden. Wanneer ze Clickity Clack op Pukkelpop inzet, is het al duidelijk; dit wordt goed. We worden bijna nat in de frontstage, zoveel talent druipt er van Diane af. Zij beheerst haar stem, die overigens een heel aparte kleur heeft, uitstekend; sober als het moet, overslaand en uitschuivend op de juiste momenten.
Ze wordt op Pukkelpop gesteund door haar vader, een duidelijk door de wol geverfde muzikant die niet bang is van wat improvisatie. Diane maakt erg visuele muziek. We wanen ons tijdens het optreden even niet op Pukkelpop maar in de film The assassination of Jesse James. Diane heeft voor de gelegenheid ook het Leuvens koor Go-Tell uitgenodigd. Zij steunen vocaal tijdens Pieces of string en Pirate's Gospel.
Dit was een parel van een optreden met het wondermooie The Rifle en Dry Grass and Shadows als hoogtepunt. Alleen jammer van het geroezemoes in de tent dat bij momenten irritant aanzwelt. Deze meid heeft een grote toekomst voor zich. Afwachten of ze kan bevestigen. Overigens, als u de tijd vindt moet u zeker haar videoclips checken op YouTube. Een aanrader.
(Kho)
0 reacties
In tegendeel, Alela Diane is een jong meisje van amper 25. Maar laat dat u niet tegenhouden haar goed te vinden. Wanneer ze Clickity Clack op Pukkelpop inzet, is het al duidelijk; dit wordt goed. We worden bijna nat in de frontstage, zoveel talent druipt er van Diane af. Zij beheerst haar stem, die overigens een heel aparte kleur heeft, uitstekend; sober als het moet, overslaand en uitschuivend op de juiste momenten.
Ze wordt op Pukkelpop gesteund door haar vader, een duidelijk door de wol geverfde muzikant die niet bang is van wat improvisatie. Diane maakt erg visuele muziek. We wanen ons tijdens het optreden even niet op Pukkelpop maar in de film The assassination of Jesse James. Diane heeft voor de gelegenheid ook het Leuvens koor Go-Tell uitgenodigd. Zij steunen vocaal tijdens Pieces of string en Pirate's Gospel.
Dit was een parel van een optreden met het wondermooie The Rifle en Dry Grass and Shadows als hoogtepunt. Alleen jammer van het geroezemoes in de tent dat bij momenten irritant aanzwelt. Deze meid heeft een grote toekomst voor zich. Afwachten of ze kan bevestigen. Overigens, als u de tijd vindt moet u zeker haar videoclips checken op YouTube. Een aanrader.
(Kho)
0 reacties
22:03 > Chrome Hoof
Wat gebeurt er wanneer de bassist van de heavy metalgroep Cathedral een psychedelisch funkgezelschap a la Parliament-Funkadelic besluit op te richten? Dan krijg je Chrome Hoof, een stelletje ongeregeld dat er de dress code van Sun Ra op nahoudt: gouden kapmantels als van een Egyptische sekte - wellicht om te kunnen signaleren naar overvliegende ufo's.
De zangeres heeft iets van een dolgedraaide Eartha Kitt en gaat zo te zien gekleed als de boze heks uit de Wizard Of Oz. Het kan nog gekker: een headbangende violiste, een wilde saxofonist, hardrockgitaren, discodrums en twee in gouden nauwsluitende pakjes kronkelende danseressen.
De Chateautent staat niet halfvol maar het trosje aanwezigen amuseert zich rot. Een waardevolle tip voor al uw bruiloften en communiefeesten.
(svs)
0 reacties
De zangeres heeft iets van een dolgedraaide Eartha Kitt en gaat zo te zien gekleed als de boze heks uit de Wizard Of Oz. Het kan nog gekker: een headbangende violiste, een wilde saxofonist, hardrockgitaren, discodrums en twee in gouden nauwsluitende pakjes kronkelende danseressen.
De Chateautent staat niet halfvol maar het trosje aanwezigen amuseert zich rot. Een waardevolle tip voor al uw bruiloften en communiefeesten.
(svs)
0 reacties
21:03 > Bloc Party
Nou, Kele Okereke, de charismatische zwarte zanger van Bloc Party ziet er om te stelen uit: een felwit T-shirt met grote zwarte LAX-letters, korte grijze broek, baseballcap, gouden kettinkje - we hebben op dit festival zelden een cooler tenue gezien. 'Mercury', de stekelige nieuwe single, trapt af en de weide zingt mee.
De groep verkeert duidelijk in topvorm. 'Hunting for witches' stuiptrekt, snauwt en gromt. Okereke kijk het publiek strak aan, zwaait met zijn vuisten en lacht zijn witte tanden bloot. Grappig: nog maar twee jaar geleden stond de zanger op het podium als een gekweld, onzeker kereltje dat niet precies wist hoe je nu een goeie frontman moet spelen.
Vanavond is hij een god die vrolijk een strandbal het publiek intrapt. En dat publiek draagt hem op handen. Bij 'Helicopter' - perfect gespeeld - springen de fans als gekken op en neer. 'Two more years' volgt, met evenveel schwung. Leuk moment: Okereke die een geboortekaartje toont van een koppel dat zijn zoontje Kele heeft genoemd. 'I hope he grows up to be as doubly awesome' klinkt het.
Prachtig is het dromerige 'So here we are' - 'heel gepast nu in de verte de zon ondergaat', mijmert Okereke - dat de groep ziet baden in felblauw licht. Nog een uppercut: 'Like eating glass', met een ratelende drumgroove die de crowdsurfers uit de massa naar boven stuwt.
Bij 'Banquet' wordt de eerste strofe netjes overgenomen door de fans. Vanaf dan wordt iedereen wild en vliegen de crowdsurfers over de dranghekken. 'She's hearing voices' is een onverwachte bis met Okereke die als door de duivel bezeten de frontstage inspringt en tot het midden van het plein rent om zich door de fans te laten bepotelen. Topconcert.
(svs)
1 reacties
20:51 > Hercules & Love Affair
Wat een vreemde bende is Hercules & Love Affair toch. Is die basgitarist blind? Neen, hij houdt gewoon de hele tijd de ogen gesloten omdat hij helemaal opgaat in de muziek. En is die sexy deerne met dat strakke buikje in dat korte, zwarte jurkje een vrouw? Helaas. Het is een transseksueel met een hemelse stem. Ook de rest van Love Affair is allerminst normaal te noemen. Ze dragen T-shirts met het woord Banjee op. Een banjee is, volgens Wikipedia, 'een gekleurde man die seks heeft met andere mannen'.
Maar goed, we zijn hier voor de muziek. Op Pukkelpop blijkt, net als op Werchter, dat deze bende ook zonder de fantastische Antony een feestje kan bouwen met elektronicadisco-op-beats. Met acht staan ze op het podium; twee keyboards, schuif- en gewone trompet, drum, bas en twee zangeressen. Stilstaan is onmogelijk op stomende songs als het fantastische Blind of Iris. Vooral de blazers geven deze band een extra dimensie.
En toch. We missen de unieke stem van Antony Hegarty, die - laat ons eerlijk zijn - onvervangbaar is. Zijn afwezigheid maakt dat Hercules een bovengemiddelde band is en geen echte topper. En zijn afwezigheid maakt ongetwijfeld dat de tent slechts halfvol staat en niet propvol.
(Kho)
0 reacties
19:07 > Junkie XL
Junkie XL is de dj-naam van de Nederlander Tom Holkenborg. Hij scoorde enkele jaren geleden een wereldhit met zijn remix van Elvis Presley's 'A Little Less Conversation'. Hij wordt dan ook door de groten der aarde gevraagd om songs voor hen te remixen. Hij herwerkte al nummers van ondermeer Justin Timberlake, Rammstein, Britney Spears en Coldplay.Holkenborg begint op Pukkelpop met pompende instrumentale techno - de beats doen het podium bijna instorten - afgewisseld met sfeerscheppende trance. Vreemd begin. Maar met Booming back at you en een remix van Enjoy the silence haalt Holkenborg het wat ingedommelde publiek meteen weer bij de les.
Als Junkie op zijn desk klimt, sigaretje in de mond, is heel de tent meteen verslaafd. Vooral Go van Moby is een topper. Een wat aarzelend begin dat uitdraait op een vroeg en heet dansfeestje.
(Kho)
1 reacties
19:05 > Manic Street Preachers
Hoog tijd dat Pukkelpop eens een stevige hitgroep laat horen. Manic Street Preachers mag die rol invullen. De Welshe band is geen superband, maar heeft met een reeks degelijke albums een fanbasis opgebouwd die present geeft. Die fans kijken even verbaasd op wanneer de band verrassend een potige versie van 'Umbrella' neerzet, maar we hebben op deze Pukkelpop al vreemdere covers gehoord.
De band grossiert overigens gul in zijn bekende gitaarrock, met opener 'Motorcycle Emptiness', een toegejuicht 'Masses against the classes' en 'Your love alone is not enough'. Het mag voor ons ook eens wat anders zijn en ja hoor, daar volgt 'Ocean Spray' en kan er even wat harmoniezang vanaf.
En 'Design for life' en 'If you tolerate this' baden in een epische gloed, wat past bij de avondlijke zon. Ook het jongste album Send away the tigers komt even aan bod, maar veel verandert dat niet. De Manics zijn vooral een gerodeerde subtopper die bij een stevige 'kick and rush'-aanpak zweert en daarmee vooral bevestigt.
(Vpb)
0 reacties
18:42 > MGMT
Kleine groepjes worden groot. Toen we MGMT in het voorjaar in de Brusselse AB-club zagen, was het nog een schattig cultbandje dat net had getekend bij de grote platenfirma Sony. Maar als we de marquee naderen, zien we dat er geen doorkomen aan is. De tent puilt uit met mensen die de voorbije maanden bekogeld zijn geweest met de radiohitjes van MGMT.
Goed voor de groep, natuurlijk, want de jongens hebben talent. Alleen vragen we ons af - temidden van al die kletsende, bier hijsende of apathisch om zich heen kijkende festivalgangers - of MGMT niet een geval van 'too much, too fast,too soon' is. Is een alternatief bandje als MGMT dat nog zijn weg aan het zoeken is, gebaat bij die plotse overexposure?
Nu stond de groep een verzorgd concert te spelen in een tent, maar voor hetzelfde geld had men de band zijn psychedelische rockliedjes op het hoofdpodium laten spelen. En daar is de groep niet klaar voor. Nu klonk de knusse funk van 'Electric feel' nog perfect (met een luid meezingende tent), evenals de topsingle 'Time to pretend' en de feestelijke elektro van 'Kids' - perfect op hun plaats, goed in het vel, verzorgd gespeeld: MGMT hoeft van ons niet te snel uit zijn voegen barsten. We willen de jongens namelijk in de toekomst nog goede concert zien spelen.
(svs)
0 reacties
Goed voor de groep, natuurlijk, want de jongens hebben talent. Alleen vragen we ons af - temidden van al die kletsende, bier hijsende of apathisch om zich heen kijkende festivalgangers - of MGMT niet een geval van 'too much, too fast,too soon' is. Is een alternatief bandje als MGMT dat nog zijn weg aan het zoeken is, gebaat bij die plotse overexposure?
Nu stond de groep een verzorgd concert te spelen in een tent, maar voor hetzelfde geld had men de band zijn psychedelische rockliedjes op het hoofdpodium laten spelen. En daar is de groep niet klaar voor. Nu klonk de knusse funk van 'Electric feel' nog perfect (met een luid meezingende tent), evenals de topsingle 'Time to pretend' en de feestelijke elektro van 'Kids' - perfect op hun plaats, goed in het vel, verzorgd gespeeld: MGMT hoeft van ons niet te snel uit zijn voegen barsten. We willen de jongens namelijk in de toekomst nog goede concert zien spelen.
(svs)
0 reacties
18:08 > Yeasayer
Toen Yeasayer in het voorjaar in de AB speelde, was hun zanger ziek. In de Club van Pukkelpop blijkt meneer weer helemaal fit en het kwartet uit Brooklyn kan er helemaal voor gaan.
Hevige, dynamische rock gedragen door forse harmoniezang (uit vier kelen): we hebben dit weekend al veel vervelende 'prog rock' gehoord, naar dit staat er. Het concert ontspint zich als een lange suite, met veel elektronica in de geluidsmuur. Alle songs volgen elkaar naadloos op, het concert wordt een trip die ineens op een housebeat rust, maar daarna vooral groots en meeslepend wordt. Sterke revanche!
(Vpb)
0 reacties
Hevige, dynamische rock gedragen door forse harmoniezang (uit vier kelen): we hebben dit weekend al veel vervelende 'prog rock' gehoord, naar dit staat er. Het concert ontspint zich als een lange suite, met veel elektronica in de geluidsmuur. Alle songs volgen elkaar naadloos op, het concert wordt een trip die ineens op een housebeat rust, maar daarna vooral groots en meeslepend wordt. Sterke revanche!
(Vpb)
0 reacties
18:03 > Dan Le Sac vs. Scroobius Pip
Artiesten gebruiken niet langer een traditionele dj om de soundtrack bij hun raps of zang te verzorgen maar vallen allemaal terug op de laptop. Twee jaar geleden durfde op Pukkelpop nog wel eens een draaitafel opduiken. Anno 2008 zie je het Apple-icoontje op het podium ipv vers vinyl.
Ook het Britse kolderhiphopduo Dan Le Sac en Scroobius Pip halen alles uit de laptop. De ene ziet eruit als een aan fastfood verslaafde computernerd, de andere als een groepslid van Grandaddy, of als een sullige redneck-trucker, da's hetzelfde.
Het duo maakt een soort kruising van Eminem en The Streets. Dit is op het eerste gehoor degelijke hiphop, met een soort Beck-achtige refreintjes als ankerpunten. Maar Dan en Pip zijn ontegensprekelijk 'too British' om de tent mee te krijgen. Hun nummers zijn te weinig gevarieerd en hebben vaak niet meer in petto dan epileptische elektrobeats en de neurotische voordracht van Pip. 'Do you listen to UK hiphop?' vraagt die aan de luidst juichende fans. 'You should cause it fucking rocks!' Niet altijd, beste Pip, niet altijd.
(svs)
0 reacties
Ook het Britse kolderhiphopduo Dan Le Sac en Scroobius Pip halen alles uit de laptop. De ene ziet eruit als een aan fastfood verslaafde computernerd, de andere als een groepslid van Grandaddy, of als een sullige redneck-trucker, da's hetzelfde.
Het duo maakt een soort kruising van Eminem en The Streets. Dit is op het eerste gehoor degelijke hiphop, met een soort Beck-achtige refreintjes als ankerpunten. Maar Dan en Pip zijn ontegensprekelijk 'too British' om de tent mee te krijgen. Hun nummers zijn te weinig gevarieerd en hebben vaak niet meer in petto dan epileptische elektrobeats en de neurotische voordracht van Pip. 'Do you listen to UK hiphop?' vraagt die aan de luidst juichende fans. 'You should cause it fucking rocks!' Niet altijd, beste Pip, niet altijd.
(svs)
0 reacties
17:26 > Plain White T's
De officiele webpagina van The Plain White T's heet ons van harte welkom bij 'a Chicago rockband'. Nou, dat is best bij de haren getrokken. Deze jongens brengen emopop, maar dan van het softe dertien in een dozijn-type. Uiteraard, iedereen kent Hey there Delilah. Wij zien zelfs een bonkige securityman stiekem meelippen.
Maar verder? Wij horen geen enkel nummer dat de moeite waard is. Dit is het typevoorbeeld van een one hit wonder (nee, wij tellen our time now niet mee). Het zou ons verbazen mochten we deze jongens volgend jaar nog eens op een Vlaams festival zien.
(Kho)
0 reacties
16:33 > Two Gallants
De vorige keer dat wij Two Gallants - nadruk op de tweede lettergreep - aan het werk zagen, was op Dour vorig jaar. Toen maakte de loden hitte dat we bijna een zonneslag opliepen. Echt veel herinneren we er ons dan ook niet van. Herkansing dus.
Two Gallants zijn - de naam had al een lampje moeten doen branden - een duo uit San Francisco. Ze brengen rock met blues- en folkinvloeden. Zanger/gitarist Adam Stephens zei ooit over de vaak gelegde link met Bob Dylan: Het is belachelijk Bob Dylan te vernoemen als inspiratiebron voor moderne muziek. Dat is als verwijzen naar Thomas Edison als je een mooi verlichte kamer ziet.
Een vergelijking met De Grootmeester maken we dus niet. Ook al omdat die zich op Pukkelpop niet meteen opdringt; Two Gallants opent vrij hard en stevig om nooit te kalmeren, met dominant knallende drums en Stephens fingerpickend op elektrische gitaar. Zijn mondharmonica blijft op zak en er worden geen akoestische songs gespeeld.
De heren willen met hun songs vooral verhalen vertellen. Het is dan ook geen toeval dat hun naam geleend is van een verhaal van James Joyce uit Dubliners. Hun teksten zitten vol leuke vondsten (itf's half past late, in Despite what you've been told of, Your heart is so cold that it shivers, in Nothing to you).
Het huwelijk tussen die stevige rock en die verhalende teksten is er eentje dat niet altijd even harmonisch klinkt en vaak zelfs vloekt. Maar intrigerend is het allemaal wel. (Kho)
1 reacties
Two Gallants zijn - de naam had al een lampje moeten doen branden - een duo uit San Francisco. Ze brengen rock met blues- en folkinvloeden. Zanger/gitarist Adam Stephens zei ooit over de vaak gelegde link met Bob Dylan: Het is belachelijk Bob Dylan te vernoemen als inspiratiebron voor moderne muziek. Dat is als verwijzen naar Thomas Edison als je een mooi verlichte kamer ziet.
Een vergelijking met De Grootmeester maken we dus niet. Ook al omdat die zich op Pukkelpop niet meteen opdringt; Two Gallants opent vrij hard en stevig om nooit te kalmeren, met dominant knallende drums en Stephens fingerpickend op elektrische gitaar. Zijn mondharmonica blijft op zak en er worden geen akoestische songs gespeeld.
De heren willen met hun songs vooral verhalen vertellen. Het is dan ook geen toeval dat hun naam geleend is van een verhaal van James Joyce uit Dubliners. Hun teksten zitten vol leuke vondsten (itf's half past late, in Despite what you've been told of, Your heart is so cold that it shivers, in Nothing to you).
Het huwelijk tussen die stevige rock en die verhalende teksten is er eentje dat niet altijd even harmonisch klinkt en vaak zelfs vloekt. Maar intrigerend is het allemaal wel. (Kho)
1 reacties
16:29 > Yelle
Yelle heeft haar outfit zo te zien van Santogold gestolen: een korte paarse
glittercape en rode blinkende leggings plus lompe sneakers. Ze heeft een
laptopman en een drummer bij. Yelle past mooi in de traditie van franstalige elektrochanteuses: Lio en Sandrine Collard deden haar dit al voor. "Joe wanna dance wiz me?" kirt het olijke popje enthousiast en de bomvolle hal krijst van ja.
Staan de kids tot buiten mee te klappen omdat Yelle een boegbeeld van de tecktonikrage is? Of vinden ze haar kinderlijke speeltuinelektro echt goed? Straf dat iedereen blijft staan voor een onbekend, franstalig zangeresje dat bij ons amper radio-airplay krijgt. In een ongezond hete tent nog wel.
Al wachten deze prille tieners natuurlijk op 'A cause des garcons', het door MySpace-groot gemaakte anthem van de tecktonikbeweging. Dat liedje wordt voorspelbaar genoeg tot het einde opgespaard (zoniet zou de tent snel zijn leeggelopen). Wanneer het hitje de boel afsluit, gaat het dak eraf en wanen wij ons zowaar heel even in Plopsaland. Volgend jaar misschien op een Ketnet-fandag in uw buurt. Who knows?
(svs)
0 reacties
glittercape en rode blinkende leggings plus lompe sneakers. Ze heeft een
laptopman en een drummer bij. Yelle past mooi in de traditie van franstalige elektrochanteuses: Lio en Sandrine Collard deden haar dit al voor. "Joe wanna dance wiz me?" kirt het olijke popje enthousiast en de bomvolle hal krijst van ja.
Staan de kids tot buiten mee te klappen omdat Yelle een boegbeeld van de tecktonikrage is? Of vinden ze haar kinderlijke speeltuinelektro echt goed? Straf dat iedereen blijft staan voor een onbekend, franstalig zangeresje dat bij ons amper radio-airplay krijgt. In een ongezond hete tent nog wel.
Al wachten deze prille tieners natuurlijk op 'A cause des garcons', het door MySpace-groot gemaakte anthem van de tecktonikbeweging. Dat liedje wordt voorspelbaar genoeg tot het einde opgespaard (zoniet zou de tent snel zijn leeggelopen). Wanneer het hitje de boel afsluit, gaat het dak eraf en wanen wij ons zowaar heel even in Plopsaland. Volgend jaar misschien op een Ketnet-fandag in uw buurt. Who knows?
(svs)
0 reacties
15:49 > The National
Wanneer we Matt Berninger 'Start a War' horen aanvatten, twijfelen we even. Hebben we deze diepe, rauwe stem dit weekend al niet eens eerder gehoord? Of nee, dat was Stuart Staples van Tindersticks, de stemmentweeling van Berninger.
Vreemde keuze van de organisatie trouwens om The National zo vroeg in de Marquee te plaatsen. Heeft deze groep dit jaar al niet bewezen meer waard te zijn? Zijn Boxer en Alligator niet twee geweldige platen die een hoger plekje op de affiche rechtvaardigen?
The National is een snoepwinkel voor muziekliefhebbers; elk optreden opnieuw hoor je nieuwe dingen. Die gelaagdheid maakt ook dat deze band geen al te toegankelijke muziek maakt. Hun platen hebben meerdere luisterbeurten nodig, maar wie doorzet, wordt een fan.
'We expected something, something better than before', is de eerste zin die Berninger zingt, en dat is ook wat het zo vroeg al talrijk opgekomen publiek verwacht. Maar dat is niet wat het krijgt. Een sterk optreden, dat wel, maar zelden dezelfde fanatieke begeestering als in de AB, zelden dezelfde aan razernij grenzende apocalyptische chaos als op Rock Werchter, met uitzondering van 'Squalor Victoria' en 'Fake Empire'. We hebben Berninger ook al dreigender en
overtuigender horen schuren.
Misschien is het te vroeg en te zonnig voor de rock noir van The National? Of misschien zijn de heren een tikje moe na het lange touren? Of misschien verwachten wij gewoon onfair veel van deze band.
Dit mag dan niet het strafste optreden van The National zijn, songs als 'Baby, we'll be fine', 'Slow show' en 'Apartment Story' blijven wel ontzettend straf.
Berninger is overigens niet het gesloten boek dat hij anders wel is. Hij is zelfs uiterst minzaam in Hasselt; glimlachje hier, gesprekje daar. We zagen hem zelfs een drumstok en een setlist wegschenken. Er zijn geen zekerheden meer in het leven. (Kho)
0 reacties
14:41 > Late Of The Pier
'Suicide is in my blood', klinkt het tijdens het openingssalvo van het ultrahippe Late Of The Pier. We hopen dat ze de elektropunkband rond Alan Vega bedoelen. Zou best kunnen, want in hun muziek zit een heleboel elektro van vijfentwintig jaar geleden, van Gary Numan tot New Order.
In hun bindteksten profileren de jongens zich als verwende kunststudentjes. "I need a drink", zucht er eentje met de allures van een diva. En: "Hebben jullie echt zin om op klaarlichte dag voor ons te dansen?" Of wat dacht u van een sarcastisch "You clap, we play, you clap, we play!"
Zo jong en nu al cynisch doen over het artiestenleventje. En ook al brengt de Britse groep straks één van de spannendste platen van het najaar uit, in de Dancehall kunnen zijn songs niet overtuigen. Te drammerig. En te opzichtig grillig. De avontuurlijke variatie die wij op plaat horen, klinkt live als een stuurloos potje waarbij zelfs Millionaire onwel zou worden.
Toch laat Late Of The Pier de tent regelmatig zinderen, zoals tijdens het aan Nine Inch Nails schatplichtige 'Focker' en het grandioze 'Bathroom gurgle', dat ze van ons gerust twee keer hadden mogen spelen. Beloftevolle band, maar deze jochies moeten nog veel spinazie eten. (svs)
0 reacties
In hun bindteksten profileren de jongens zich als verwende kunststudentjes. "I need a drink", zucht er eentje met de allures van een diva. En: "Hebben jullie echt zin om op klaarlichte dag voor ons te dansen?" Of wat dacht u van een sarcastisch "You clap, we play, you clap, we play!"
Zo jong en nu al cynisch doen over het artiestenleventje. En ook al brengt de Britse groep straks één van de spannendste platen van het najaar uit, in de Dancehall kunnen zijn songs niet overtuigen. Te drammerig. En te opzichtig grillig. De avontuurlijke variatie die wij op plaat horen, klinkt live als een stuurloos potje waarbij zelfs Millionaire onwel zou worden.
Toch laat Late Of The Pier de tent regelmatig zinderen, zoals tijdens het aan Nine Inch Nails schatplichtige 'Focker' en het grandioze 'Bathroom gurgle', dat ze van ons gerust twee keer hadden mogen spelen. Beloftevolle band, maar deze jochies moeten nog veel spinazie eten. (svs)
0 reacties
14:18 > Black Kids
Vreemd bandje, Black Kids. Wordt in de VS en in Engeland als zeer te volgen aangestipt, maar staat een beetje buiten de tijd.
Het publiek in de Marquee luistert mak naar de melodieuze synth-pop die al bij al klassiek overkomt. 'Hit the heartbrakes' smaakt naar kauwgom en de poparcheoloog in ons bespeurt deeltjes Motown, The Cars, B-52's en eigentijds beatwerk.
Sommige songs worden te log verpakt en boeten aan charme in door de slechte sound in de Marquee. 'Listen to your body tonight' vindt wel het juiste (ruige) gaspedaal en voor 'I'm not gonna teach your boyfriend' gaan de handen toch even de lucht in. Soms leuk, maar te vaak mak: Black Kids is te snel klaargestoomd en klinkt voorlopig beter op plaat dan live. (Vpb)
0 reacties
Het publiek in de Marquee luistert mak naar de melodieuze synth-pop die al bij al klassiek overkomt. 'Hit the heartbrakes' smaakt naar kauwgom en de poparcheoloog in ons bespeurt deeltjes Motown, The Cars, B-52's en eigentijds beatwerk.
Sommige songs worden te log verpakt en boeten aan charme in door de slechte sound in de Marquee. 'Listen to your body tonight' vindt wel het juiste (ruige) gaspedaal en voor 'I'm not gonna teach your boyfriend' gaan de handen toch even de lucht in. Soms leuk, maar te vaak mak: Black Kids is te snel klaargestoomd en klinkt voorlopig beter op plaat dan live. (Vpb)
0 reacties
13:55 > Pivot
Taaie kost om bij wakker te worden, die experimenten van Pivot. Het trio komt uit Londen en Sydney, heeft getekend bij het kwaliteitslabel Warp en liet zijn nieuwe cd produceren door John McEntire van Tortoise.
Die referenties verklappen veel over de sound die Pivot neerzet in de Chateautent. Het met pokkeluide handclaps volgestouwde openingsnummer laat hypnotische gitaartapijtjes en elektronica in elkaar overvloeien. De groove van deze instrumentale postrock is retestrak (met dank aan de drummer die de robotische beat van de laptop volgt). Als kapotte Kraftwerk, zo klinkt Pivot.
Sommige aanwezigen hebben duidelijk zin om te dansen, maar het stroeve, ruwe ritme van deze muziek is niet sexy genoeg, dus blijven de mensen maar wat vertwijfeld op hun benen wiebelen. Als de mannen alledrie achter een keyboard kruipen, wordt de Kraftwerkgelijkenis wel erg groot.
Maar Pivot laat pas halverwege het concert zijn tanden zien, wanneer de leden met donker brommende elektrobassen, een galmende gitaar en puik drumwerk de tent voor zich winnen. Helemaal blank is deze muziek niet, want Pivot gooit er zowaar een hoekig funknummer à la Primus achteraan dat op ieders volle goedkeuring kan rekenen. Apart groepje. (svs)
0 reacties
Die referenties verklappen veel over de sound die Pivot neerzet in de Chateautent. Het met pokkeluide handclaps volgestouwde openingsnummer laat hypnotische gitaartapijtjes en elektronica in elkaar overvloeien. De groove van deze instrumentale postrock is retestrak (met dank aan de drummer die de robotische beat van de laptop volgt). Als kapotte Kraftwerk, zo klinkt Pivot.
Sommige aanwezigen hebben duidelijk zin om te dansen, maar het stroeve, ruwe ritme van deze muziek is niet sexy genoeg, dus blijven de mensen maar wat vertwijfeld op hun benen wiebelen. Als de mannen alledrie achter een keyboard kruipen, wordt de Kraftwerkgelijkenis wel erg groot.
Maar Pivot laat pas halverwege het concert zijn tanden zien, wanneer de leden met donker brommende elektrobassen, een galmende gitaar en puik drumwerk de tent voor zich winnen. Helemaal blank is deze muziek niet, want Pivot gooit er zowaar een hoekig funknummer à la Primus achteraan dat op ieders volle goedkeuring kan rekenen. Apart groepje. (svs)
0 reacties
13:13 > The Whip
Oneerlijke concurrentie voor The Whip toch. In de Marquee speelt Black Box Revelation voor een bomvolle tent. In de Dance Hall is het nog rustig.
Het viertal uit Manchester is nog niet breed bekend en zijn trancerock valt zwaar op de nuchtere magen. Efficiënt klinkt het wel: je moet een stel Mancunians natuurlijk niet leren wat een dansbare groove is en de mixmaster vindt dat een hoog volume de kortste weg naar erkenning is.
The Whip bouwt oordeelkundig aan een set die het traag aangroeiende publiek onder een
monotone groove brengt en daarbij de songs uit het recente debuutalbum hooguit als kapstok gebruikt. Te vroeg en vooral te eentonig, dit, al gaat een deel van de massa op den duur wel meewiegen. (Vpb)
0 reacties
Het viertal uit Manchester is nog niet breed bekend en zijn trancerock valt zwaar op de nuchtere magen. Efficiënt klinkt het wel: je moet een stel Mancunians natuurlijk niet leren wat een dansbare groove is en de mixmaster vindt dat een hoog volume de kortste weg naar erkenning is.
The Whip bouwt oordeelkundig aan een set die het traag aangroeiende publiek onder een
monotone groove brengt en daarbij de songs uit het recente debuutalbum hooguit als kapstok gebruikt. Te vroeg en vooral te eentonig, dit, al gaat een deel van de massa op den duur wel meewiegen. (Vpb)
0 reacties
11:57 > Lykke Li
Het vroegste uur voor Lykke Li, dus een halflege tent. Maar de Zweden zijn niet gekomen om als ontbijt te dienen. Al in 'Dance Dance Dance' wordt een hoekige riff opgedolven, en uit het spaarzaamste drumstel dat we dit weekend zagen, worden harde percussieroffels gehaald.
'I'm good I'm gone' is de perfecte pop voor deze zonnige ochtend en zangeres Lykke Li grijpt de drumsticks om gezellig mee te roffelen. We zijn niet kapot van haar lijzige stemmetje - zeker niet in de ballad 'Tonight' - en haar uitspraak is al helemaal om te huiveren.
Maar de muziek klinkt fris, een cover van Vampire Weekend blijft overeind en 'Little Bit' krijgt het applaus van de herkenning. Best een leuke opener. Goeie morgen, Pukkelpop dag 3 is begonnen. Het wordt een warme dag.
0 reacties
'I'm good I'm gone' is de perfecte pop voor deze zonnige ochtend en zangeres Lykke Li grijpt de drumsticks om gezellig mee te roffelen. We zijn niet kapot van haar lijzige stemmetje - zeker niet in de ballad 'Tonight' - en haar uitspraak is al helemaal om te huiveren.
Maar de muziek klinkt fris, een cover van Vampire Weekend blijft overeind en 'Little Bit' krijgt het applaus van de herkenning. Best een leuke opener. Goeie morgen, Pukkelpop dag 3 is begonnen. Het wordt een warme dag.
0 reacties
04:11 > Gutter Twins
Vlak voor het optreden van de Gutter Twins lijkt het alsof we de Hellehond horen blaffen, al kan dat gebonk ook het vuurwerk van Metallica zijn.
Eén uur 's nachts is een onchristelijk uur om op te treden, maar daar malen 'the satanic Everly Brothers' niet om; zij schuilen het liefst in het duister, weg van de gewone wereld. Wanneer Mark Lanegan en Greg Dulli opkomen, juicht het publiek, maar we zijn pas zeker dat zij het zijn als de camera van een fan flitst; zo donker is het.
Ook de muziek die de Gutter Twins maken, is donker. Deze heren hebben het gewicht van de wereld op hun schouders en willen dat via hun muziek kwijtspelen.
Heel wat fans hopen dit keer op een volledig concert. Dat moet lukken; vorige keer in AB zakte Dulli nog in elkaar wegens van oververmoeidheid, maar vandaag blaakt hij van gezondheid.
Op Pukkelpop zijn de Twins in vorm. Nu eens leidt Lanegans diepe stem de lyrics door het bos van bluesrock, dan weer Greg Dulli's wat zoetere stem, maar altijd klinkt het even sterk. Of het nu 'The Stations', 'Idle Hands' of 'Front Street is'; Gutter Twins klinkt altijd broeierig heet en dreigend, alsof op elk ogenblik de wereld kan instorten. Dit is geen muziek waar je vrolijk van wordt.
Net als in AB krijgen we ook 'Down the line' te horen, een donkere cover van Jose Gonzalez. En met 'Bonnie Brae' knipogen Lanegan en Dulli naar hun Twilight Singers. Vooral 'Bête Noir' is straf; het moedeloos geneurie van Dulli dat sleurend gitaarspel beantwoordt. Bezwerend spul.
Het mag dan verdomd koud zijn in Hasselt als de nacht valt, na de passage van Lanegan en Dulli komt er rook uit de tent.(Kho)
1 reacties
Eén uur 's nachts is een onchristelijk uur om op te treden, maar daar malen 'the satanic Everly Brothers' niet om; zij schuilen het liefst in het duister, weg van de gewone wereld. Wanneer Mark Lanegan en Greg Dulli opkomen, juicht het publiek, maar we zijn pas zeker dat zij het zijn als de camera van een fan flitst; zo donker is het.
Ook de muziek die de Gutter Twins maken, is donker. Deze heren hebben het gewicht van de wereld op hun schouders en willen dat via hun muziek kwijtspelen.
Heel wat fans hopen dit keer op een volledig concert. Dat moet lukken; vorige keer in AB zakte Dulli nog in elkaar wegens van oververmoeidheid, maar vandaag blaakt hij van gezondheid.
Op Pukkelpop zijn de Twins in vorm. Nu eens leidt Lanegans diepe stem de lyrics door het bos van bluesrock, dan weer Greg Dulli's wat zoetere stem, maar altijd klinkt het even sterk. Of het nu 'The Stations', 'Idle Hands' of 'Front Street is'; Gutter Twins klinkt altijd broeierig heet en dreigend, alsof op elk ogenblik de wereld kan instorten. Dit is geen muziek waar je vrolijk van wordt.
Net als in AB krijgen we ook 'Down the line' te horen, een donkere cover van Jose Gonzalez. En met 'Bonnie Brae' knipogen Lanegan en Dulli naar hun Twilight Singers. Vooral 'Bête Noir' is straf; het moedeloos geneurie van Dulli dat sleurend gitaarspel beantwoordt. Bezwerend spul.
Het mag dan verdomd koud zijn in Hasselt als de nacht valt, na de passage van Lanegan en Dulli komt er rook uit de tent.(Kho)
1 reacties
02:07 > The Rascals
Is het wel gepermitteerd om een groepje dat net twee weken een eerste cd
uitheeft een tent te laten sluiten, zelfs een kleinere tent als de Club?
Zijn The Rascals niet omhooggekatapulteerd omdat Miles Kane bevriend is met
Alex Turner van Arctic Monkeys en met hem een succesvol hobbygroepje heeft
in The Last Shadow Puppets? Kort antwoord op lange vragen: ja en nee. Kane,
leren jekkertje dichtgeritst tot de kin - hij trok het pas halverwege de
set uit - bleek namelijk een prima zanger en een heerlijke gitarist, en een
geestige gastheer. Hij inviteerde een paar fans uit Hartlepool om na de
show kennis te komen maken, giechelen - het blijft natuurlijk een jonge
gast.
Met Turner heeft hij ook een levendige pen gemeen en een goed oog voor wat
er rond hem gebeurt, zie 'Freakbeat phantom', het verhaal van een
zonderling die ongevraagd een feestje binnenvalt maar de genodigden weet te
entertainen met zijn verhalen. Maar The Rascals zijn geen Arctic Monkeys
light: ze komen vaak veel steviger uit de hoek, met dank aan hun
onvermoeibare drummer Joe Mighal. Om twee uur frisser een concert
buitenkomen dan je er binnenstapte: dat kan alleen als het erg goed was. En
nu gaan we de raad van Kane opvolgen: 'Ik denk dat jullie naar bed moeten.'
(isg)
0 reacties
uitheeft een tent te laten sluiten, zelfs een kleinere tent als de Club?
Zijn The Rascals niet omhooggekatapulteerd omdat Miles Kane bevriend is met
Alex Turner van Arctic Monkeys en met hem een succesvol hobbygroepje heeft
in The Last Shadow Puppets? Kort antwoord op lange vragen: ja en nee. Kane,
leren jekkertje dichtgeritst tot de kin - hij trok het pas halverwege de
set uit - bleek namelijk een prima zanger en een heerlijke gitarist, en een
geestige gastheer. Hij inviteerde een paar fans uit Hartlepool om na de
show kennis te komen maken, giechelen - het blijft natuurlijk een jonge
gast.
Met Turner heeft hij ook een levendige pen gemeen en een goed oog voor wat
er rond hem gebeurt, zie 'Freakbeat phantom', het verhaal van een
zonderling die ongevraagd een feestje binnenvalt maar de genodigden weet te
entertainen met zijn verhalen. Maar The Rascals zijn geen Arctic Monkeys
light: ze komen vaak veel steviger uit de hoek, met dank aan hun
onvermoeibare drummer Joe Mighal. Om twee uur frisser een concert
buitenkomen dan je er binnenstapte: dat kan alleen als het erg goed was. En
nu gaan we de raad van Kane opvolgen: 'Ik denk dat jullie naar bed moeten.'
(isg)
0 reacties
01:19 > Metallica
Waarom staat Metallica alweer op de hoogste plaats van de affiche? Omdat ze op hun eentje tienduizend extra bezoekers naar de wei van Pukkelpop lokken, zullen de cynici zeggen.
Maar Metallica komt natuurlijk ook met de grootste trucks toe en rolt daar de grootste lichtshow uit, en het grootste videoscherm - het vulde de hele achterwand van het podium. En Lars Ulrich
mag dan een serieuze 'coup de vieux' gekregen hebben, hij is nog steeds fit genoeg om te drummen als de Hunnen die de stadspoorten inbeuken, twee uur lang.
mag dan een serieuze 'coup de vieux' gekregen hebben, hij is nog steeds fit genoeg om te drummen als de Hunnen die de stadspoorten inbeuken, twee uur lang.
De eerste steekvlammen van de avond kregen we ongeveer zeven minuten in de set. 'Pukkelpop! We are together now, we are family', zei James Hetfield. Het was nog waar ook: niet alleen het in T-shirts van Metallica gehulde leger stak op zijn bevel de vuist in de lucht, maar ook vriendelijke oma's en jongens die er als bankbedienden uitzagen.
'Anywhere I roam' werd massaal meegezongen. Hetfield wou weten of we iets goeds gezien hadden, vandaag? Op het ontkennende antwoord kregen de eerste rijen een olijk-dreigend 'Hey, be nice. Wij spelen hier ook. Ik vind ons vrij goed.'
Na die hits had de groep zin om even te rammen: wat klonk als een nummer uit hun beginperiode bleek 'Cyanide' van de nieuwe cd te zijn, die over een paar weken verschijnt. Het was meteen ook het laatste nieuwe nummer, want ook dat is Metallica: de advocaten willen die langverwachte niet voortijdig op Youtube zien.
Nu waren de fans ook tevreden met de uitgebreide versie van 'And justice for all' die volgde, met een ongelooflijk precieze drumbreak van Ulrich. Zowel Hetfield als gitarist Kirk Hammet renden ondertussen de loopbruggen links en rechts van het podium op, om daar uitgebreid te soleren onder de videoschermen. Op diezelfde schermen zag je boven hun hoofd de dienstmededelingen van de lichtkrant rollen - 'Crowdsurfen verboden' vonden wij de leukste.
Voor 'Master of puppets' gingen honderden duivelshoorntjes de lucht in en was de groep in split screen te zien. Dan was het even tijd voor de 'symfonische' Metallica van 'Nothing else matters'. Lang bleef de band niet in balladsfeer - het concert zal vooral de fans van het eerste uur
geplezierd hebben, die met duizenden tegelijk 'Enter sandman' meebrulden. En met 'Seek and destroy' als bisnummer hadden die zeker geen zin om af te druipen. Metallica live, het heeft tegenwoordig meer van een Olympische
discipline dan van een concert. (Isg)
0 reacties
00:09 > Tindersticks
Metallica op het hoofdpodium, Tindersticks in de Marquee; een groter
muzikaal contrast is moeilijk denkbaar. Terwijl Hetfield en co erop los
beuken, brengen Stuart Staples en zijn band kleine, keurig gearrangeerde
songs die wat meer moeite vragen. Hier ook geen overdreven pathos; de
ingetogen Staples speelt geen rol op het podium.
Tindersticks is overigens een merkwaardige band. Hij trekt de kaart van
instrumentale verscheidenheid - blazers, strijkers, piano, vibrafoon en ga
zo maar door - maar heeft ook geen schrik van de stilte. En dat is een
zeldzaamheid op dit festival. Staples merkt het halfweg ook lachend op;
'Hoort u het ook? Dit podium is de rustige zone van het festival.'
Staples heeft een begeesterende stem en is een charismatische frontman. En
ook zijn band, we telden tien muzikanten, is topklasse, al missen we dan
wat passie op de juiste momenten en plaatsen.
Hoogtepunten zat om uit te kiezen: She's gone met een heerlijk golvende
viool of Say goodbye to the city met een furieuze trompet. Wij waren vooral
weg van People keep coming around; Stuart Staples die eenzaam in het
spotlicht begint, een tussenstuk vol samenzang om uiteindelijk weer bij de
eenzame Staples te eindigen.
Oorsnoepjes hadden we al vaker op deze Pukkelpop, maar dit is een
volwaardige maaltijd. (Kho)
0 reacties
muzikaal contrast is moeilijk denkbaar. Terwijl Hetfield en co erop los
beuken, brengen Stuart Staples en zijn band kleine, keurig gearrangeerde
songs die wat meer moeite vragen. Hier ook geen overdreven pathos; de
ingetogen Staples speelt geen rol op het podium.
Tindersticks is overigens een merkwaardige band. Hij trekt de kaart van
instrumentale verscheidenheid - blazers, strijkers, piano, vibrafoon en ga
zo maar door - maar heeft ook geen schrik van de stilte. En dat is een
zeldzaamheid op dit festival. Staples merkt het halfweg ook lachend op;
'Hoort u het ook? Dit podium is de rustige zone van het festival.'
Staples heeft een begeesterende stem en is een charismatische frontman. En
ook zijn band, we telden tien muzikanten, is topklasse, al missen we dan
wat passie op de juiste momenten en plaatsen.
Hoogtepunten zat om uit te kiezen: She's gone met een heerlijk golvende
viool of Say goodbye to the city met een furieuze trompet. Wij waren vooral
weg van People keep coming around; Stuart Staples die eenzaam in het
spotlicht begint, een tussenstuk vol samenzang om uiteindelijk weer bij de
eenzame Staples te eindigen.
Oorsnoepjes hadden we al vaker op deze Pukkelpop, maar dit is een
volwaardige maaltijd. (Kho)
0 reacties
vrijdag 15 augustus 2008
23:53 > Alphabeat
Geen idee hoe de show van Alphabeat eruitzag: behalve de kleuren van de projecties op het grote scherm hebben we er niets van gezien. Toen de organisatoren van Pukkelpop de Deense groep in de Chateau programmeerden, hadden ze natuurlijk geen idee dat die ondertussen een hit zouden scoren met het springerige 'Fascination', maar misschien was een podiumwissel toch aangewezen, want nu stond er meer volk om die kleine circustent heen dan erin.
Dat was natuurlijk wel gezellig warm, in de koude Hasseltse nacht. Alphabeat is meer dan waarschijnlijk de commercieelste popgroep die Pukkelpop in lange tijd op zijn affiche heeft gehad, maar nogal wat festivalgangers hadden even genoeg van beats en gitaren. De onschuldige samenzang van Stine Bramsen en Anders SG was blijkbaar het perfecte tegengif voor hun blues, al moeten we er aan toevoegen dat we geen tweede song hoorden die de instant-aantrekkingskracht had van 'Fascination'. De jonge Denen hebben blijkbaar wel goed naar de elektropop van de jaren tachtig geluisterd, en naar oude hiphop: wij hoorden toch een flard die van Grandmaster Flash was gepikt. Maar de Schotten die naast ons stonden te hijsen, hielden het op S Club 7. Zoals gezegd: we stonden buiten. (isg)
0 reacties
Dat was natuurlijk wel gezellig warm, in de koude Hasseltse nacht. Alphabeat is meer dan waarschijnlijk de commercieelste popgroep die Pukkelpop in lange tijd op zijn affiche heeft gehad, maar nogal wat festivalgangers hadden even genoeg van beats en gitaren. De onschuldige samenzang van Stine Bramsen en Anders SG was blijkbaar het perfecte tegengif voor hun blues, al moeten we er aan toevoegen dat we geen tweede song hoorden die de instant-aantrekkingskracht had van 'Fascination'. De jonge Denen hebben blijkbaar wel goed naar de elektropop van de jaren tachtig geluisterd, en naar oude hiphop: wij hoorden toch een flard die van Grandmaster Flash was gepikt. Maar de Schotten die naast ons stonden te hijsen, hielden het op S Club 7. Zoals gezegd: we stonden buiten. (isg)
0 reacties
22:46 > Miss Kittin & The Hacker
Miss Kittin op Pukkelpop; het is alsof we een vriendin terugzien die we een
aantal jaren uit het oog verloren. Zo'n zes jaar geleden zagen we haar veel
optreden - al dan niet met dj The Hacker - maar toen was elektrotechno ook
smokin' hot, met ondermeer Felix da Housecat en zijzelf die een
vernieuwende sound brachten.
Veel is er niet veranderd; de Franse Miss Kittin levert de (gelukkig vaak
vervormde) vocals, de opzwepende danspassen en speelt sporadisch gitaar.
The Hacker, die er steeds meer begint uit te zien als een Oost-Europese
buitenwipper, zorgt voor de rest.
Er was een tijd dat dit duo tot de hipste techonamen van Europa behoorde,
maar die tijd is helaas voorbij. Nu klinkt hun zweverige elektrotechno wat
verouderd en eentonig, zeker met namen als Erol Alkan in de boilertent.
Jammer, al is het toch nog eens leuk Frank Sinatra te horen. (Kho)
0 reacties
aantal jaren uit het oog verloren. Zo'n zes jaar geleden zagen we haar veel
optreden - al dan niet met dj The Hacker - maar toen was elektrotechno ook
smokin' hot, met ondermeer Felix da Housecat en zijzelf die een
vernieuwende sound brachten.
Veel is er niet veranderd; de Franse Miss Kittin levert de (gelukkig vaak
vervormde) vocals, de opzwepende danspassen en speelt sporadisch gitaar.
The Hacker, die er steeds meer begint uit te zien als een Oost-Europese
buitenwipper, zorgt voor de rest.
Er was een tijd dat dit duo tot de hipste techonamen van Europa behoorde,
maar die tijd is helaas voorbij. Nu klinkt hun zweverige elektrotechno wat
verouderd en eentonig, zeker met namen als Erol Alkan in de boilertent.
Jammer, al is het toch nog eens leuk Frank Sinatra te horen. (Kho)
0 reacties
22:43 > The Breeders
'Hi, we're The Breeders.' (mislukte intro) (schallende lach) Het moge duidelijk zijn: Kim en Kelly Deal, de sympathiekste aller rockvrouwen, zijn in 'da house', in dit geval de Marquee. Met een kamerbrede glimlach, onschuldig-hilarische teksten als 'We're from Dayton, Ohio, which is probably like being from Hasselt.' En een nieuwe cd, Mountain Battles, maar we kregen vooral oud werk te horen, met de hit 'Divine hammer' zelfs al vroeg in de set.
'We kennen een song van The Beatles', gevolgd door een cover van 'Happiness is a warm gun' van de Witte. Maar wel helemaal op zijn Breeders, met die wat wereldvreemde, ijle stemmetjes die los lijken te staan van wat de band speelt.
Naar het einde toe haalden de zussen wat meer rockers uit de kast, plus hun op gejuich onthaalde hit 'Cannonball'. Een heel gezellig concert, maar ook niets meer. (isg)
0 reacties
21:16 > Robyn
Een doordeweeks popnymfje is Robyn niet. This girl's got an attitude. Ze
zingt loepzuiver, maar even goed vuilbekt ze (Konichiwa bitches) of rapt ze
(handle me). Het lijkt wel alsof Robyn met de moto naar Hasselt is gekomen;
ze draagt een strakke leren jekker en een leren broek. Onder haar vest een
T-shirt met opschrift Who's that girl, een nummer van haar. Mochten mensen
in het publiek zich die vraag nog stellen, dan maakt Robyn dat ze haar na
vandaag nog lang zullen herinneren.
Wie zoete elektro verwacht is eraan voor de moeite. Robyn draait al enkele
decennia mee en heeft een aantal muziekstromingen overleefd; op het podium
moet ze dan ook ondermeer hiphop, elektro, pop en rock versmelten tot een
geloofwaardig huwelijk.
Om een lijn in haar set te brengen, brengt ze twee drummers mee naar
Hasselt en een man die voor de elektronische sounds moet zorgen. Al haar
nummers worden voorzien van knallend en dominant geroffel en dat werkt
fantastisch. Cobrastyle brengt ze met zoveel gif dat de hele tent meteen
uit haar hand eet. Be mine is een prettig meezingmoment en Keep this fire
burning brengt de tent aan het dansen. Robyn verrast met een heel kort
stukje Push it (push it real good).
Haar jongste hit With every heartbeat houdt Robyn als dessert en dat moet
het lekkerste toetje van de dag zijn; wat een fenomenaal nummer.
Een terecht - letterlijk! - oorverdovend geschreeuw en applaus wuift Robyn
uit.
Straf. (Kho)
0 reacties
20:54 > Martina Topley-Bird
Martina Topley-Bird, gehesen in een roze nauwsluitende jurk, ziet eruit als
een trashy geisha. Haar peroxideblonde kopje doet ons denken aan een zwarte
versie van Courtney Love - geloof ons, het is geen gezicht. "Hello, my name
is Martina", zegt ze met een sexy meisjesachtig slaapkamerstemmetje en een
tiental oververhitte mannen juicht en joelt. Erg dichtbij durven haar
aanbidders niet komen want haar gitarist en bassist zien er verdomd
gevaarlijk uit, met die zwarte, Ku Klux Clan-achtige kappen op het hoofd
(het zijn ninja-outfits, vernemen we later in de show. Tja...). De zangeres
is goed bij stem. In 'Need one' haalt ze scherp en hoog uit, ondersteund
door de vuile rockgroove van haar kompanen. Ook in de mysterieuze
sixtiesballad 'Poison' schittert ze, als een buitenaardse mix van Gwen
Stefani, Macy Gray en Betty Boop. Ondanks het weinig radiovriendelijke
karakter van Topley-Birds weirde soul zoekt het publiek haar golflengte op
en surft mee door haar muzikale fantasie - de zangeres laat haar fans zelfs
een stukje scatten over een avantgardistisch riedeltje. Petje af. Dat ze de
mensen aanspreekt in het Frans zien ze door de vingers. Ze heeft duidelijk
een tolerante aanhang. Het probleem van deze dame ligt bij het zeer
middelmatige songmateriaal. We tellen vier echt goede liedjes en een hoop
stuurloze probeerseltjes. Charmante madam, wisselvallige show. (svs)
0 reacties
een trashy geisha. Haar peroxideblonde kopje doet ons denken aan een zwarte
versie van Courtney Love - geloof ons, het is geen gezicht. "Hello, my name
is Martina", zegt ze met een sexy meisjesachtig slaapkamerstemmetje en een
tiental oververhitte mannen juicht en joelt. Erg dichtbij durven haar
aanbidders niet komen want haar gitarist en bassist zien er verdomd
gevaarlijk uit, met die zwarte, Ku Klux Clan-achtige kappen op het hoofd
(het zijn ninja-outfits, vernemen we later in de show. Tja...). De zangeres
is goed bij stem. In 'Need one' haalt ze scherp en hoog uit, ondersteund
door de vuile rockgroove van haar kompanen. Ook in de mysterieuze
sixtiesballad 'Poison' schittert ze, als een buitenaardse mix van Gwen
Stefani, Macy Gray en Betty Boop. Ondanks het weinig radiovriendelijke
karakter van Topley-Birds weirde soul zoekt het publiek haar golflengte op
en surft mee door haar muzikale fantasie - de zangeres laat haar fans zelfs
een stukje scatten over een avantgardistisch riedeltje. Petje af. Dat ze de
mensen aanspreekt in het Frans zien ze door de vingers. Ze heeft duidelijk
een tolerante aanhang. Het probleem van deze dame ligt bij het zeer
middelmatige songmateriaal. We tellen vier echt goede liedjes en een hoop
stuurloze probeerseltjes. Charmante madam, wisselvallige show. (svs)
0 reacties
19:53 > Stereophonics
De Welshe pubrock van Stereophonics lijkt uit een andere tijd te komen.
Alsof de New Yorkse garagerockrevival of Franz Ferdinand nooit hebben
bestaan. Alsof The White Stripes of The Arcade Fire nooit op de radar van
Kelly Jones en zijn drinkebroers zijn verschenen. Maar wie ooit viel voor
Stereophonics krijgt een verzorgde, zij het weinig spannende greatest
hits-set: 'Bartender and the thief', een korzelig 'Mr.Writer' en 'Have a
nice day', droogjes aangekondigd als "a singalong". Jones ziet eruit als
het propere neefje van Liam Gallagher: pokerface, leren jas, zonnebril en
kortgeknipte ventencoupe op zijn "thick skull". Hij staat als een
cartooneske vechtjas gitaar te spelen - denk aan The Fonz van Happy Days,
maar dan met de cool van een hooligan voor die een bushokje in elkaar
trapt. De eendimensionale rock van het viertal is hard, vlak en niet
gevarieerd genoeg om het publiek (dat zichtbaar in een dipje zit) op te
zwepen. Het gloednieuwe 'You're my star' zit nu al onder het stof, wegens
verregaande futloosheid - het ding lijkt wel geimporteerd uit 1994, toen de
goegemeente niet keek op een mal Britpopoverschotje meer of minder. Het is
wachten tot het puike 'Dakota' tot de vlam in de pan slaat. En plots is dit
concert voorbij. U heeft niets gemist. (svs)
0 reacties
Alsof de New Yorkse garagerockrevival of Franz Ferdinand nooit hebben
bestaan. Alsof The White Stripes of The Arcade Fire nooit op de radar van
Kelly Jones en zijn drinkebroers zijn verschenen. Maar wie ooit viel voor
Stereophonics krijgt een verzorgde, zij het weinig spannende greatest
hits-set: 'Bartender and the thief', een korzelig 'Mr.Writer' en 'Have a
nice day', droogjes aangekondigd als "a singalong". Jones ziet eruit als
het propere neefje van Liam Gallagher: pokerface, leren jas, zonnebril en
kortgeknipte ventencoupe op zijn "thick skull". Hij staat als een
cartooneske vechtjas gitaar te spelen - denk aan The Fonz van Happy Days,
maar dan met de cool van een hooligan voor die een bushokje in elkaar
trapt. De eendimensionale rock van het viertal is hard, vlak en niet
gevarieerd genoeg om het publiek (dat zichtbaar in een dipje zit) op te
zwepen. Het gloednieuwe 'You're my star' zit nu al onder het stof, wegens
verregaande futloosheid - het ding lijkt wel geimporteerd uit 1994, toen de
goegemeente niet keek op een mal Britpopoverschotje meer of minder. Het is
wachten tot het puike 'Dakota' tot de vlam in de pan slaat. En plots is dit
concert voorbij. U heeft niets gemist. (svs)
0 reacties
19:17 > Leila
Gelukkig is de Dance Hall mooi aangekleed, want van Leila - voluit Leila
Arab - was op Pukkelpop alleen een hoofdje te zien boven een stevige
batterij toetsen en samplers. Visueel vuurwerk moest komen van het grote
scherm achter haar hoofd en de gastzangers die de dame mee had.
Het was lang geleden dat Leila solo nog iets had uitgebracht; in de
tussentijd kon u haar aan het werk zien als toetseniste van Bjork. Blood,
looms & blooms, de cd die dit jaar dan verscheen, is een bloedmooie maar
intrieste plaat; live koos Leila ervoor om de minisymfonieen van de plaat
met veel noise en zware beats aan te dikken, en eigenlijk werkte dat niet;
de tent stond bij aanvang van de set niet half gevuld, en liep snel leeg.
Alleen toen Martina Topley-Bird, die later die avond optrad, 'Deflect' kwam
zingen, leek het alsof er iets zou gebeuren. Helaas. (Isg)
0 reacties
19:03 > Does it offend you, yeah?
Wij zagen zanger/basgitarist James Rushent amper tien minuten voor dit
optreden het deurtje van het mobiele toilet achter zich dichttrekken. Het
moet zijn dat de mannen van Does it offend you, yeah? - een quote van Ricky
Gervais in The Office - wat nerveus zijn. Niet dat dat te merken is. Vanaf
de eerste seconde gaan de bandleden te keer alsof hun leven ervan afhangt.
Deze Britten brengen beukende elektrorock, genre Goose of Klaxons, maar met
meer nadruk op rock. Does it offend you, yeah? klinkt veel steviger en
donkerder. Het aantal beats dat drummer Rob Bloomfield per minuut de tent
in pompt, ligt bij deze heren ook heel wat hoger. Hun muziek blijft dan ook
wat op de maag liggen.
Wij hebben het liever iets fijnzinniger, maar de botsende jongeren in de
tent zijn helemaal mee. Er wordt zelfs gecrowdsurft. 'Het lijkt erop dat we
jullie eindelijk wakker gekregen hebben', aldus zanger/gitarist Morgan
Quaintance, die blijkbaar ook gemerkt heeft dat het festivalvolkje wat
loompjes rondlummelt vandaag. Tijdens Let's make out stort hij zich dan
maar in het publiek en laat hij zich maar wat graag bepotelen. We are
rockstars is een verwacht orgel- en hoogtepunt, met een zoals steeds
briesende en hijgende Dan Coop aan de synth. (Kho)
1 reacties
optreden het deurtje van het mobiele toilet achter zich dichttrekken. Het
moet zijn dat de mannen van Does it offend you, yeah? - een quote van Ricky
Gervais in The Office - wat nerveus zijn. Niet dat dat te merken is. Vanaf
de eerste seconde gaan de bandleden te keer alsof hun leven ervan afhangt.
Deze Britten brengen beukende elektrorock, genre Goose of Klaxons, maar met
meer nadruk op rock. Does it offend you, yeah? klinkt veel steviger en
donkerder. Het aantal beats dat drummer Rob Bloomfield per minuut de tent
in pompt, ligt bij deze heren ook heel wat hoger. Hun muziek blijft dan ook
wat op de maag liggen.
Wij hebben het liever iets fijnzinniger, maar de botsende jongeren in de
tent zijn helemaal mee. Er wordt zelfs gecrowdsurft. 'Het lijkt erop dat we
jullie eindelijk wakker gekregen hebben', aldus zanger/gitarist Morgan
Quaintance, die blijkbaar ook gemerkt heeft dat het festivalvolkje wat
loompjes rondlummelt vandaag. Tijdens Let's make out stort hij zich dan
maar in het publiek en laat hij zich maar wat graag bepotelen. We are
rockstars is een verwacht orgel- en hoogtepunt, met een zoals steeds
briesende en hijgende Dan Coop aan de synth. (Kho)
1 reacties
18:13 > Cold War Kids
Cold War Kids is echt geen groep voor het hoofdpodium. Zijn religieuze
rockbiecht vol American gothic-achtige verwijzingen hoort thuis in een
afgesloten tent zoals de marquee, bij zonsondergang. Niet op klaarlichte
dag op een enorm podium voor een wei ongeinteresseerde Metallicafans. De
groep beseft het zelf en lijkt ineen te krimpen voor het zonlicht, als een
stelletje in het nauw gedreven vampiers. "We weten dat er veel
Metallicafans op de eerste rijen staan", klinkt het, "maar misschien kunnen
we sommige van hen bekeren. We zijn een beetje moeilijker en een beetje
donkerder". Die is raak. Maar de knikkebollende metalheads aan de voorste
dranghekken reageren niet. De muziek is nochtans prachtig: een
ongemakkelijk 'Roubidoux', een gekweld en krakkemikkig 'We used to
vacation' en een vanuit de donkerste krochten van de menselijke ziel
opborrelend 'Every man I fall for', het mooiste nummer uit de nieuwe cd
'Loyalty to loyalty'. Na een poosje kan het de band niet meer schelen wie
wel en wie niet luistert en gaat de voet van de rem. Het resultaat: een
intens 'Hospital beds, het bitse nieuwtje 'Something is not right with me'
en de knarsende soulrock van 'Hang me up to dry'. (svs)
0 reacties
18:13 > Foals
Een band die minimale techno en Steve Reich bij zijn invloeden noemt, heeft
vrede gesloten met de intellectueel in zichzelf, al heeft Foals naar eigen
zeggen ook een zwak voor pop queen Gwen Stefani. Zanger Yannis Philippakis
heeft trouwens over alles een opinie en mag die ook graag in een column
gieten als de pers daar om verzoekt. En als u zich afvraagt waar u zijn
naam van kent: hij was de geschikte peer die Kele Okereke van Bloc Party
redde, toen die een paar weken geleden werd afgetuigd door leden uit de
entourage van John Lydon.
Op Pukkelpop ging het eerste nummer door technische problemen grotendeels
de mist in, en al leken die voor het populaire 'Catsuits' al verholpen,
regelmatig kwamen technici weer met kabels en tape aangerend.
Het duurde dus even voor de set op gang kwam en de nerveuze gitaren,
stuiterende percussie en jungledrums netjes in elkaar grepen. De groep
heeft een eigen - en behoorlijk on-Brits - geluid: als we al een
vergelijkpunt mogen geven, qua zang en witte groove, dan is het Talking
Heads. Het volk in de Marquee liet zich overigens niet aanporren: naar het
eind van de set toe werd er wild gedanst. (Isg)
0 reacties
vrede gesloten met de intellectueel in zichzelf, al heeft Foals naar eigen
zeggen ook een zwak voor pop queen Gwen Stefani. Zanger Yannis Philippakis
heeft trouwens over alles een opinie en mag die ook graag in een column
gieten als de pers daar om verzoekt. En als u zich afvraagt waar u zijn
naam van kent: hij was de geschikte peer die Kele Okereke van Bloc Party
redde, toen die een paar weken geleden werd afgetuigd door leden uit de
entourage van John Lydon.
Op Pukkelpop ging het eerste nummer door technische problemen grotendeels
de mist in, en al leken die voor het populaire 'Catsuits' al verholpen,
regelmatig kwamen technici weer met kabels en tape aangerend.
Het duurde dus even voor de set op gang kwam en de nerveuze gitaren,
stuiterende percussie en jungledrums netjes in elkaar grepen. De groep
heeft een eigen - en behoorlijk on-Brits - geluid: als we al een
vergelijkpunt mogen geven, qua zang en witte groove, dan is het Talking
Heads. Het volk in de Marquee liet zich overigens niet aanporren: naar het
eind van de set toe werd er wild gedanst. (Isg)
0 reacties
17:48 > Los Campesinos!
Duizenden jongeren liggen in het dorre gras te relaxen op Pukkelpop. Het
vereist dan ook opperste concentratie om van de Main Stage naar de Chateau
te manoevreren, zonder op een verloren gelegd ledemaat te stappen. We komen
net te laat om Los Campesinos! - vertaald: de boeren! - te horen aftrappen.
We horen van ver al door gitaren opgestuwde indierock. Hier en daar krijgt
het keyboard een prominente plek, zoals tijdens het sterke We throw
parties, you throw knives.
De boeren! staan met zeven op het podium. Daardoor klinken de songs soms
wat onevenwichtig en hermetisch. Soms zelfs wat studentikoos. Ze missen ook
een echt goeie leadzanger(es) en dus loopt de tent halfleeg. (Kho)
0 reacties
vereist dan ook opperste concentratie om van de Main Stage naar de Chateau
te manoevreren, zonder op een verloren gelegd ledemaat te stappen. We komen
net te laat om Los Campesinos! - vertaald: de boeren! - te horen aftrappen.
We horen van ver al door gitaren opgestuwde indierock. Hier en daar krijgt
het keyboard een prominente plek, zoals tijdens het sterke We throw
parties, you throw knives.
De boeren! staan met zeven op het podium. Daardoor klinken de songs soms
wat onevenwichtig en hermetisch. Soms zelfs wat studentikoos. Ze missen ook
een echt goeie leadzanger(es) en dus loopt de tent halfleeg. (Kho)
0 reacties
17:33 > Get Cape. Wear Cape. Fly
De Londense bard Sam Duckworth wil geen protestzanger worden genoemd, ook
al bulken zijn liedjes van de sociopolitieke commentaar en neemt de man in
interviews geen blad voor de mond. Hij zit diep ingebed in de muzikale
smeltkroes van de Londense scene. Alleen hoor je dat niet echt. Als Get
Cape.
Wear Cape. Fly speelt de man opvallend tandenloze folkpop die in geen
honderd jaar een revolutie zal veroorzaken. Zijn concert in de Club is niet
veel meer dan een resem niet onaardige, nogal suffe gitaarliedjes waarin
Duckworth ongetwijfeld mooie boodschappen heeft verborgen, alleen kan het
niemand wat schelen - de ontvangst gaat van vrij enthousiast tot erg lauw.
Als zijn drummer, aangevuurd door een elektronische beat,
drum-'n-bassritmes begint te imiteren, komt er eindelijk schot in de zaak.
De single 'Find the time' wordt goed onthaald, maar Duckworth blijkt niet
'edgy' genoeg om een vol concert te kunnen boeien. Anderzijds verfrissen
zijn schijnbaar zorgeloze liedjes al wie verkoeling zoekt, weg van de felle
zon. (svs)
0 reacties
al bulken zijn liedjes van de sociopolitieke commentaar en neemt de man in
interviews geen blad voor de mond. Hij zit diep ingebed in de muzikale
smeltkroes van de Londense scene. Alleen hoor je dat niet echt. Als Get
Cape.
Wear Cape. Fly speelt de man opvallend tandenloze folkpop die in geen
honderd jaar een revolutie zal veroorzaken. Zijn concert in de Club is niet
veel meer dan een resem niet onaardige, nogal suffe gitaarliedjes waarin
Duckworth ongetwijfeld mooie boodschappen heeft verborgen, alleen kan het
niemand wat schelen - de ontvangst gaat van vrij enthousiast tot erg lauw.
Als zijn drummer, aangevuurd door een elektronische beat,
drum-'n-bassritmes begint te imiteren, komt er eindelijk schot in de zaak.
De single 'Find the time' wordt goed onthaald, maar Duckworth blijkt niet
'edgy' genoeg om een vol concert te kunnen boeien. Anderzijds verfrissen
zijn schijnbaar zorgeloze liedjes al wie verkoeling zoekt, weg van de felle
zon. (svs)
0 reacties
17:26 > A Brand
A Brand kon geen kwaad doen: om vier uur stond het volk tot ver buiten de
Marquee te dringen om een glimp van hun witte pakken te zien. Toen het
vijftal er ook nog aan begon met 'Hammerhead' en 'Time', hun grootste hits,
was de wedstrijd eigenlijk al gewonnen. Maar de groep liet de groove geen
moment verslappen en zette een straf concert neer. Een foutloos parcours,
van de vijfstemmige falsetzang tot het streepje van Daft Punks 'Da funk' in
'Beauty booty killer queen' en de keuze voor een onbekend want gloednieuw
nummer, 'Mad love sweet love', als afsluiter. De eerste rijen kregen
achteraf champagne omdat de groep blij was met zijn eerste plaats in De
Afrekening, maar het optreden was sowieso champagne waard. (Isg)
0 reacties
16:47 > Arsenal
Luc Janssen kondigt Arsenal aan als 'De beste live-band van Vlaanderen'. Een etiket dat ze best verdienen. Het weer lijken ze op Pukkelpop alvast op bestelling te krijgen; een lekker zonnetje dat de zomerse hits van Willemyns en Roan nog zwoeler doet klinken.
De set zit lekker strak, met onder meer 'Estupendo', 'Switch' en 'Lotuk' al in de eerste helft. Ook Roan, die aardig rood aanloopt in deze hitte, en Leonie Gysel zijn aardig in vorm. Alleen jammer dat de frontrijen nu al grotendeels ingenomen worden door fans van Within Temptation en Metallica. En die krijg je nu eenmaal moeilijk aan het dansen met plakkerige wereldmuziekelektro.
Meer zelfs, de metalheads en goths doden de tijd door zwijgzaam voor zich uit te staren. 'Personne ne bouge' is een songtitel die op hen van toepassing is. Jammer, want het maakt de afstand tussen Arsenal en hun fans wat groot om magie te creëren. Desalniettemin; lekker feestje, zelfs zonder a volta. Zeker als onverwacht rapper Mike Ladd opduikt om de raps van 'Turn me loose' ook live te spitten. (Kho)
0 reacties
16:07 > Modeselektor
Het Berlijnse elektronicaduo Modeselektor staat geconcentreerd met het
hoofd te knikken boven hun laptops. Op de videoschermen vibreren
razendsnelle animaties, afgewisseld met het logo (een droevige apensmoel)
van de groep.
Kan je überhaupt dansen op de grillige elektro van deze heren? Het is zeker geen rechttoe-rechtaan techno: we horen schizofrene synth-landschappen op versplinterde beats - funky is anders. Nu komt Modeselektor live niet zo gesofistikeerd uit de hoek als op plaat. De grooves zijn vereenvoudigd en mikken op effect - heftige brugjes die langzaam aan volume winnen tot de boel ontploft, bijvoorbeeld.
Halverwege de set kijken we om en zien een bomvolle tent. Zo zie je maar; het kan dit publiek niet schelen wie er op het podium staat, als de beats maar vol en vet zijn. Bij momenten klinkt Modeselektor wel erg rechtdoorzee; als Underworld op valium.
Een surrealistisch moment; de groepsleden die met veel theater de stemmen van Björk en Antony (van The Johnsons) playbacken, terwijl de elektronica klettert en knettert. Aan het einde van de set laat het duo de champagnekurken knallen. Letterlijk: ze spuiten twee flessen
verse bubbels leeg over de voorste rijen. Rare jongens, die Berlijners.
(svs)
1 reacties
hoofd te knikken boven hun laptops. Op de videoschermen vibreren
razendsnelle animaties, afgewisseld met het logo (een droevige apensmoel)
van de groep.
Kan je überhaupt dansen op de grillige elektro van deze heren? Het is zeker geen rechttoe-rechtaan techno: we horen schizofrene synth-landschappen op versplinterde beats - funky is anders. Nu komt Modeselektor live niet zo gesofistikeerd uit de hoek als op plaat. De grooves zijn vereenvoudigd en mikken op effect - heftige brugjes die langzaam aan volume winnen tot de boel ontploft, bijvoorbeeld.
Halverwege de set kijken we om en zien een bomvolle tent. Zo zie je maar; het kan dit publiek niet schelen wie er op het podium staat, als de beats maar vol en vet zijn. Bij momenten klinkt Modeselektor wel erg rechtdoorzee; als Underworld op valium.
Een surrealistisch moment; de groepsleden die met veel theater de stemmen van Björk en Antony (van The Johnsons) playbacken, terwijl de elektronica klettert en knettert. Aan het einde van de set laat het duo de champagnekurken knallen. Letterlijk: ze spuiten twee flessen
verse bubbels leeg over de voorste rijen. Rare jongens, die Berlijners.
(svs)
1 reacties
15:33 > Michael Franti and Spearhead
Achter Franti en de mannen van Spearhead hangt een doek met daarop een vredesteken, afgebeeld voor een schietschijf. Klankkasten, versterkers en instrumenten zijn versierd met camouflagenetten. De boodschap; Franti strijdt voor vrede met muziek, niet met wapens.
En ondertussen is het ons uiteraard toegestaan ons lekker te amuseren. Want, dixit wereldverbeteraar Michael Franti, 'Everyone deserves sweet music'. En 'sweet music' brengen Franti en Spearhead in het heerlijke zomerzonnetje. Reggae, funk en rock vloeien in elkaar tot lekkere oorsnoepjes.
Ook het publiek snoept. Tijdens 'Taxi Radio' gaan snippers de lucht in en gooit iedereen de T-shirts uit om ze boven het hoofd in het rond te zwaaien. Bij 'Yell Fire' duikt Franti zelfs op blote voeten het publiek in, tot jolijt van de massa.
Complex is het allemaal niet, maar dat maakt niet uit. Franti's muziek injecteert ons met een goed humeur. Na dit optreden lijkt de wereld plots
dat tikje mooier. (Kho)
En ondertussen is het ons uiteraard toegestaan ons lekker te amuseren. Want, dixit wereldverbeteraar Michael Franti, 'Everyone deserves sweet music'. En 'sweet music' brengen Franti en Spearhead in het heerlijke zomerzonnetje. Reggae, funk en rock vloeien in elkaar tot lekkere oorsnoepjes.
Ook het publiek snoept. Tijdens 'Taxi Radio' gaan snippers de lucht in en gooit iedereen de T-shirts uit om ze boven het hoofd in het rond te zwaaien. Bij 'Yell Fire' duikt Franti zelfs op blote voeten het publiek in, tot jolijt van de massa.
Complex is het allemaal niet, maar dat maakt niet uit. Franti's muziek injecteert ons met een goed humeur. Na dit optreden lijkt de wereld plots
dat tikje mooier. (Kho)
0 reacties
14:54 > Lightspeed Champion
Een vreemde vogel is Devonte Hynes wel; een zwarte jongen met een berenmuts op zijn hoofd en een joekel van een bril op de neus, genre Alex Gopher. En dan duikt hij nog eens tien minuten te laat op ook, waardoor hij welgeteld zes (6!) nummers kan spelen. Geen wonder dat zijn band het lastig heeft in het ritme te raken.
Muzikaal zoeken Hynes en co hij het midden tussen folk en rock, zoals Bright Eyes dat doet.
In Groot-Brittannië is Lightspeed Champion een lieveling van Zij Die Bepalen Wat Hip Is. Op Pukkelpop horen we pas op het einde waarom. Lightspeed Champion trapt het optreden af met 'Dry lips' en 'Galaxy of the lost', alsof ze de verloren tijd snelsnel willen goedmaken.
Pas wanneer Hynes zich aan de piano zet voor 'No surprise', veren we op. Ook hun nieuwe song 'The kids' is geweldig. Het nummer lijkt duidelijk beïnvloed door Bright Eyes; het opzettelijk forceren van de stem, onverwachte tempowisselingen en accenten en diepzinnige tekst. Heerlijk.
Lightspeed Champion trekt door naar een straf einde van hun korte set.
'Tell me what it's worth' en vooral 'Midnight surprise', met tussendoor een Star
Wars-medley met viool en dreigende drums, zijn straf. Hynes gooit zich neer en speelt vingervlug gitaar, als waande hij zich Jimmy Hendrix himself. Dit was veel te kort, maar erg veelbelovend.
De grappigste quote van het festival hoorden we ook tijdens dit optreden;
'Jullie gaan toch naar Metallica straks. En naar Within Temptation. Neen?
Dat begrijp ik niet. Dat zijn toch duidelijk de twee beste bands ter wereld?' (Kho)
Muzikaal zoeken Hynes en co hij het midden tussen folk en rock, zoals Bright Eyes dat doet.
In Groot-Brittannië is Lightspeed Champion een lieveling van Zij Die Bepalen Wat Hip Is. Op Pukkelpop horen we pas op het einde waarom. Lightspeed Champion trapt het optreden af met 'Dry lips' en 'Galaxy of the lost', alsof ze de verloren tijd snelsnel willen goedmaken.
Pas wanneer Hynes zich aan de piano zet voor 'No surprise', veren we op. Ook hun nieuwe song 'The kids' is geweldig. Het nummer lijkt duidelijk beïnvloed door Bright Eyes; het opzettelijk forceren van de stem, onverwachte tempowisselingen en accenten en diepzinnige tekst. Heerlijk.
Lightspeed Champion trekt door naar een straf einde van hun korte set.
'Tell me what it's worth' en vooral 'Midnight surprise', met tussendoor een Star
Wars-medley met viool en dreigende drums, zijn straf. Hynes gooit zich neer en speelt vingervlug gitaar, als waande hij zich Jimmy Hendrix himself. Dit was veel te kort, maar erg veelbelovend.
De grappigste quote van het festival hoorden we ook tijdens dit optreden;
'Jullie gaan toch naar Metallica straks. En naar Within Temptation. Neen?
Dat begrijp ik niet. Dat zijn toch duidelijk de twee beste bands ter wereld?' (Kho)
0 reacties
14:32 > The Count And Sinden
London in the house! De laptop-dj Joshua 'Herve' Harvey en de rapper Sinden
doen hun uiterste best om de Dancehall om te toveren in een zweterige
Britse club.
Dat lukt aardig. Jongens trekken hun T-shirts uit en beginnen
met ontbloot bovenlijf te shaken alsof ze op de Antilliaanse Feesten staan.
De dames taxeren elkaar nauwgezet, zoals in de echte Londense hipsterclubs,
en gaan uiteindelijk ook aan het heupwiegen.
De succesformule van The Count? Snelle technobeats met schelle samples, diepe elektronische dubbassen en de opzwepende MC-stijl van Sinden eroverheen. 'Energy!
Energy!' roept de stuiterende rapper terwijl opgepompte rave-klanken door
de tent gieren. Dit is de sound bij uitstek van het jonge volkje. Als twee
zangeressen het duo vervoegen, staat de hal tot achteraan gevuld.
Dit is het publiek dat drie dagen lang tussen danstent en Boilerroom pendelt. Aan
gitaren hebben de meesten onder hen lak. Het zijn de beats die tellen.
Wanneer de culthitjes 'Cheap thrill' (met de sample uit 'Thriller' van
Michael Jackson) en 'Beeper' uit de boxen knallen, staat iedereen met een
grote glimlach te dansen. Vet feestje. (svs)
doen hun uiterste best om de Dancehall om te toveren in een zweterige
Britse club.
Dat lukt aardig. Jongens trekken hun T-shirts uit en beginnen
met ontbloot bovenlijf te shaken alsof ze op de Antilliaanse Feesten staan.
De dames taxeren elkaar nauwgezet, zoals in de echte Londense hipsterclubs,
en gaan uiteindelijk ook aan het heupwiegen.
De succesformule van The Count? Snelle technobeats met schelle samples, diepe elektronische dubbassen en de opzwepende MC-stijl van Sinden eroverheen. 'Energy!
Energy!' roept de stuiterende rapper terwijl opgepompte rave-klanken door
de tent gieren. Dit is de sound bij uitstek van het jonge volkje. Als twee
zangeressen het duo vervoegen, staat de hal tot achteraan gevuld.
Dit is het publiek dat drie dagen lang tussen danstent en Boilerroom pendelt. Aan
gitaren hebben de meesten onder hen lak. Het zijn de beats die tellen.
Wanneer de culthitjes 'Cheap thrill' (met de sample uit 'Thriller' van
Michael Jackson) en 'Beeper' uit de boxen knallen, staat iedereen met een
grote glimlach te dansen. Vet feestje. (svs)
1 reacties
14:02 > Sons and Daughters
De Schotse rockers van Sons and Daughters kunnen aardige adelbrieven voorleggen; ze tourden al met Franz Ferdinand en met Morrissey en hun song 'Blood' werd als soundtrack gebruikt voor de succesvolle Amerikaanse comedyreeks Weeds.
Maar adelbrieven, daar geeft het Pukkelpopvolkje niet om, zo vroeg op de dag. Gisteren duurde het feestje tot in de vroege uren en dus zijn de meeste hoofden die we zien behoorlijk versuft. Er is amper volk in de Marquee en diegenen die er wel zijn, liggen languit in het gras en schuilen voor de brandende zon. Krantje lezen, praatje slaan; deze muziek is voor velen louter muzikaal behang.
De aangename stemmen van Adele Bethel en Scott Paterson maken dat de tent na een tijdje toch iets voller druppelt met nieuwsgierige festivalgangers (al kan dat ook aan het ultrakorte rokje van Bethel te danken zijn). Met nummers als 'Johnny Cash' en hun cover 'Killer' weten ze ook best te boeien.
Maar adelbrieven, daar geeft het Pukkelpopvolkje niet om, zo vroeg op de dag. Gisteren duurde het feestje tot in de vroege uren en dus zijn de meeste hoofden die we zien behoorlijk versuft. Er is amper volk in de Marquee en diegenen die er wel zijn, liggen languit in het gras en schuilen voor de brandende zon. Krantje lezen, praatje slaan; deze muziek is voor velen louter muzikaal behang.
De aangename stemmen van Adele Bethel en Scott Paterson maken dat de tent na een tijdje toch iets voller druppelt met nieuwsgierige festivalgangers (al kan dat ook aan het ultrakorte rokje van Bethel te danken zijn). Met nummers als 'Johnny Cash' en hun cover 'Killer' weten ze ook best te boeien.
Aardig, maar de kans dat we ons morgen al niet meer herinneren dat we deze
band bezig zagen, is groot. (Kho)
0 reacties
14:01 > Das Pop
De groep wier nieuwe cd maar niet gereleased geraakt, trapt af met het geweldige 'Fool for love', met voorsprong onze favoriete Belgische single van 2008. Gelukkig kent het publiek al een heel pak nieuwe songs, vaak omdat het radiohitjes zijn geweest, zoals het scherpe 'Tired' of het zomerse 'Underground'.
Frontman Bent Van Looij - in frivool groen geruit hemdje, met wilde blonde bles op het voorhoofd - geeft de volle honderd procent. Das Pop is erop gebrand om een doorbraak in Engeland (en de rest van Europa, als het even kan) te forceren maar daarvoor heeft een groep forse spierballen nodig.
We hebben evenwel de indruk dat Das Pop uitstekend
getraind is en klaar is voor het internationale avontuur. De groep, uitgerust met een nieuwe, driftige drummer, ramt zich elegant door 'The love program' en Bent trekt en sleurt aan de voorste rijen tot ze zijn 'Oh-oh-oh'-partijen meezingen.
De zanger stuift van microfoon naar drumstel en piano (voor het nieuwe, erg mooie 'Wait') of hij staat nijdig met een tamboerijn te zwaaien. Strakke show. Wij overtuigd. Nu de rest van de
wereld nog. (svs)
Frontman Bent Van Looij - in frivool groen geruit hemdje, met wilde blonde bles op het voorhoofd - geeft de volle honderd procent. Das Pop is erop gebrand om een doorbraak in Engeland (en de rest van Europa, als het even kan) te forceren maar daarvoor heeft een groep forse spierballen nodig.
We hebben evenwel de indruk dat Das Pop uitstekend
getraind is en klaar is voor het internationale avontuur. De groep, uitgerust met een nieuwe, driftige drummer, ramt zich elegant door 'The love program' en Bent trekt en sleurt aan de voorste rijen tot ze zijn 'Oh-oh-oh'-partijen meezingen.
De zanger stuift van microfoon naar drumstel en piano (voor het nieuwe, erg mooie 'Wait') of hij staat nijdig met een tamboerijn te zwaaien. Strakke show. Wij overtuigd. Nu de rest van de
wereld nog. (svs)
0 reacties
13:27 > Pete and The Pirates
Gezellig jengelende Britse rock als lunch? Why not? Pete Hefferan en zijn
piraten komen uit Reading en spelen precies het soort Britrock dat je van
jonge Engelse 'lads' verwacht: ongevaarlijke, energieke liedjes met een
verzorgde zangharmonie en enthousiaste refreinen.
Maar de jongens staan in een Clubtent vol onuitgeslapen kids die hun krachten willen sparen. Dat Pete bijna het hele concert zijn zonnebril ophoudt, verkleint de afstand tussen groep en publiek hoegenaamd niet.
Hoe dan ook: we hadden het op dit vroege, zonnige middaguur slechter kunnen treffen, getuige de deprimerende metal die in de verte van het hoofdpodium komt gewaaid. 'Jullie mogen dansen!' oppert Pete voorzichtig. Als de band een paar aan Franz Ferdinand
en Belle and Sebastian schatplichtige songs de club inkeilt, reageert het
publiek al enthousiaster. Een subtiele wake up-call. (svs)
0 reacties
piraten komen uit Reading en spelen precies het soort Britrock dat je van
jonge Engelse 'lads' verwacht: ongevaarlijke, energieke liedjes met een
verzorgde zangharmonie en enthousiaste refreinen.
Maar de jongens staan in een Clubtent vol onuitgeslapen kids die hun krachten willen sparen. Dat Pete bijna het hele concert zijn zonnebril ophoudt, verkleint de afstand tussen groep en publiek hoegenaamd niet.
Hoe dan ook: we hadden het op dit vroege, zonnige middaguur slechter kunnen treffen, getuige de deprimerende metal die in de verte van het hoofdpodium komt gewaaid. 'Jullie mogen dansen!' oppert Pete voorzichtig. Als de band een paar aan Franz Ferdinand
en Belle and Sebastian schatplichtige songs de club inkeilt, reageert het
publiek al enthousiaster. Een subtiele wake up-call. (svs)
0 reacties
03:32 > The Killers
Het is laat en het is koud; The Killers staan voor een moeilijke opdracht om mensen op de wei te houden en te vermaken. Maar dat lukt hen schijnbaar moeiteloos. De band is de laatste jaren aan een rottempo gegroeid en dat merk je op Pukkelpop; aan de opkomst, maar ook aan de band zelf, die met zelfvertrouwen op het podium staat, en al eens een muzikale zijweg in durft te slaan.
Met 'Somebody told me' leveren The Killers een vroeg hoogtepunt. Dat net die song zo vroeg opduikt, is geen toeval. Het nummer past als een tang op een varken op de rest van de setlist. Vooral de wat jongere nummers van The Killers zijn veel doorleefder en hebben meer lagen dan die wat koldereske hit.
The Killers overtuigen met meeslepende, wat melancholische pop en brengen hoogtepunt na hoogtepunt: Bones en het fantastische 'When you were young'. Maar ook 'Sam's town' en 'Smile like you mean it', met zanger Brandon Flowers aan piano. En daarna het geweldige duo 'Read my mind en Mr. brightside'.
Ook qua sfeersetting zit het goed bij The Killers; Brandon Flowers, zoals vaak keurig uitgedost, zingt tegen een achtergrond waarop een bos is geportretteerd. Op het podium staan heel wat zonnebloemen opgesteld, ergens staat ook nog een bord met welcome: Welkom in de droomwereld van The Killers. Dat klinkt best melig, maar The Killers komen er grandioos mee weg. De jongeren op de wei hangen aan Flowers' lippen.
Alleen de bisnummers, waaronder the 'River is wild' en 'Jenny was a friend of mine', zijn wat minder gekozen, maar dat is detailkritiek. Dit was een van de beste optredens van de dag. (kho)
0 reacties
01:35 > Holy Fuck
Twee keyboards plus zelfgebouwde apparatuur, een bassist en een drummer, dat is Holy Fuck. De vier Canadezen maken wild knetterende instrumentale muziek. Je zou het elektronische punk kunnen noemen, alleen is de groove van deze klankenknutselaars schatplichtig aan hiphop en krautrock.
In de Chateautent klinken hun nummers vrij dansbaar. En dat vinden veel joelende enthousiastelingen opperbest. Af en toe scanderen de jongens iets in de microfoon maar hun gegil wordt verzwolgen door dubeffecten. Nee, Holy Fuck is allesbehalve een 'happy-go-lucky'-bandje. De leden hangen als hoofdschuddende dj's boven hun apparatuur en kijken hun publiek zelden aan. Bizar maar erg goed. (svs)
0 reacties
In de Chateautent klinken hun nummers vrij dansbaar. En dat vinden veel joelende enthousiastelingen opperbest. Af en toe scanderen de jongens iets in de microfoon maar hun gegil wordt verzwolgen door dubeffecten. Nee, Holy Fuck is allesbehalve een 'happy-go-lucky'-bandje. De leden hangen als hoofdschuddende dj's boven hun apparatuur en kijken hun publiek zelden aan. Bizar maar erg goed. (svs)
0 reacties
00:50 > The Flaming Lips
Flaming Lips zijn in hetzelfde bedje ziek als Mercury Rev - de bands zijn niet toevallig goed bevriend. Ook de Lips verliezen zich bij momenten in stuurloze jams, ook al vindt de groep sneller de balans terug dan Mercury Rev een uurtje geleden op hetzelfde podium.
De start van deze show is wellicht de mooiste die we dit festivalweekend zullen zien: zanger Wayne Coyne die gevangen in een gigantische doorzichtige ballon over de handen van het publiek rolt. Zoals steeds staan er als marsmannetjes vermomde fans aan weerszijden van de groep en is Coyne kwistig met ballonnen en met het confettikanon. 'Race for the prize' davert, piept en knarst, maar Coyne is niet goed bij stem. De klank in de marquee laat bovendien te wensen over.
Vreemd genoeg kiezen de Lips voor weinig bekende nummers en krijgt het festivalpubliek teveel psychedelische interludia in de maag gesplitst. 'Yoshimi battles the pink robots' en een kordaat 'Do you' realize zijn lichtpuntjes. Een confettiregen dwarrelt tot slot neer over onze hoofden. Jammer dat de Lips zo mak klonken.
(svs)
De start van deze show is wellicht de mooiste die we dit festivalweekend zullen zien: zanger Wayne Coyne die gevangen in een gigantische doorzichtige ballon over de handen van het publiek rolt. Zoals steeds staan er als marsmannetjes vermomde fans aan weerszijden van de groep en is Coyne kwistig met ballonnen en met het confettikanon. 'Race for the prize' davert, piept en knarst, maar Coyne is niet goed bij stem. De klank in de marquee laat bovendien te wensen over.
Vreemd genoeg kiezen de Lips voor weinig bekende nummers en krijgt het festivalpubliek teveel psychedelische interludia in de maag gesplitst. 'Yoshimi battles the pink robots' en een kordaat 'Do you' realize zijn lichtpuntjes. Een confettiregen dwarrelt tot slot neer over onze hoofden. Jammer dat de Lips zo mak klonken.
(svs)
0 reacties
00:46 > The Ting Tings
Slepende gitaren, een knoert van een drumlijn en her en der een elektrosound (dat met de loop pedal wordt gecreeerd); ziedaar de succesformule van The Ting Tings, die wat ingredienten halen bij blues, punk, funk en bij man-vrouw rockbands als The White Stripes of The Kills.
Pukkelpop is de vuurdoop op een Belgisch festival voor drummer Jules De Martino en zangeres Katie White. De kans dat er nog festivals volgen, lijkt reëel. Ze hebben immers alles om live te scoren; opzwepende muziek, een aantrekkelijke frontvrouw en hits.
We kennen Great dj, dat vroeg in de set komt, en That's not my name, dat halfweg het dak van de tent gooit. Maar The Ting Tings hebben nog best aanstekelijke songs, zoals Fruit Machine of Shut up and let me go (die koebel!). Hun songs zijn niet allemaal even geslaagd of origineel, maar The Ting Tings hebben, mede door Whites stem, wel een heel eigen sound en dat benijden heel wat jonge bands hen vast. Die stem van White had wat opwarming nodig; aanvankelijk miste ze de kracht om overeind te blijven.
Erg leuk debuut. Volgende keer wel dat vreemd geplaatste trage nummertje van dertien in een dozijn - Traffic light - weglaten. (Kho)
0 reacties
Pukkelpop is de vuurdoop op een Belgisch festival voor drummer Jules De Martino en zangeres Katie White. De kans dat er nog festivals volgen, lijkt reëel. Ze hebben immers alles om live te scoren; opzwepende muziek, een aantrekkelijke frontvrouw en hits.
We kennen Great dj, dat vroeg in de set komt, en That's not my name, dat halfweg het dak van de tent gooit. Maar The Ting Tings hebben nog best aanstekelijke songs, zoals Fruit Machine of Shut up and let me go (die koebel!). Hun songs zijn niet allemaal even geslaagd of origineel, maar The Ting Tings hebben, mede door Whites stem, wel een heel eigen sound en dat benijden heel wat jonge bands hen vast. Die stem van White had wat opwarming nodig; aanvankelijk miste ze de kracht om overeind te blijven.
Erg leuk debuut. Volgende keer wel dat vreemd geplaatste trage nummertje van dertien in een dozijn - Traffic light - weglaten. (Kho)
0 reacties
donderdag 14 augustus 2008
23:40 > Drive-by Truckers
Drive-by Truckers staat in onze contreien bekend als een Americana-band, maar in de chateau neigt hun muziek het eerste halfuur eerder naar Southern Rock, al zijn er ook invloeden van country te horen.
De band, die in een vet Southern accent zingt, klinkt veel harder en steviger dan verwacht, en dus verlaten heel wat mensen al gauw de tent, terwijl anderen precies aangetrokken worden door de eigen sound van Drive-by Truckers.
Gitaren zijn ontzettend belangrijk bij de band; met bas erbij tellen we vier stuks. En dus wordt elk nummer opnieuw een gitaarmuur opgetrokken waar zangers en zangeres maar moeilijk hun plaats naast vinden.
Drive-by Truckers is nogal hermetisch en iets te ruw voor de chateau. Bovendien moeten ze opboksen tegen de beats die van overal de tent komen binnenwaaien. Pas halfweg wordt hun muziek wat toegankelijker en horen we waar het etiket Americana vandaan komt. Jammer genoeg verpesten de beats de sfeer tot twintig minuten voor het einde. Hier hadden we meer van verwacht.
(Kho)
0 reacties
De band, die in een vet Southern accent zingt, klinkt veel harder en steviger dan verwacht, en dus verlaten heel wat mensen al gauw de tent, terwijl anderen precies aangetrokken worden door de eigen sound van Drive-by Truckers.
Gitaren zijn ontzettend belangrijk bij de band; met bas erbij tellen we vier stuks. En dus wordt elk nummer opnieuw een gitaarmuur opgetrokken waar zangers en zangeres maar moeilijk hun plaats naast vinden.
Drive-by Truckers is nogal hermetisch en iets te ruw voor de chateau. Bovendien moeten ze opboksen tegen de beats die van overal de tent komen binnenwaaien. Pas halfweg wordt hun muziek wat toegankelijker en horen we waar het etiket Americana vandaan komt. Jammer genoeg verpesten de beats de sfeer tot twintig minuten voor het einde. Hier hadden we meer van verwacht.
(Kho)
0 reacties
23:00 > Mercury Rev
Heel bizar: Mercury Rev begint zijn show met een filmpje - een slordige montage van archiefbeelden van de groep, aangevuld met de hoezen van hun favoriete platen. Wat betekent dat? Is de band toe aan een synthese van zijn carriere? Een keerpunt misschien? Of wil de New Yorkse groep graag zijn status van 'elder statesmen of rock' in de verf zetten?
Zijn concert doet hoe dan ook in eerste instantie onorthodox aan, met vrijblijvende experimentele ambientstukken uit zijn nieuwe, moeilijk verteerbare album 'Snowflake midnight'. Gelukkig plukt de groep ook uit topplaten als 'Deserter's song' en 'All is dream'. Op het filmscherm razen beelden voorbij van de kosmos, natuurbeelden, scenes van spelende kinderen en citaten van filosofen en zieners. Zeer psychedelisch allemaal.
Af en toe zakt de show in onder het gewicht van het geluidsexperiment - feedback, gierende gitaren en dikke synthesizers. Maar aan het einde van dit merkwaardige concert gaan alle handen in de lucht bij de geestesverruimende versie van 'Once in a lifetime' van Talking Heads en bij een majestueus 'The dark is rising', met frontman Jonathan Donahue als molenwiekende leerling-tovenaar.
(svs)
Zijn concert doet hoe dan ook in eerste instantie onorthodox aan, met vrijblijvende experimentele ambientstukken uit zijn nieuwe, moeilijk verteerbare album 'Snowflake midnight'. Gelukkig plukt de groep ook uit topplaten als 'Deserter's song' en 'All is dream'. Op het filmscherm razen beelden voorbij van de kosmos, natuurbeelden, scenes van spelende kinderen en citaten van filosofen en zieners. Zeer psychedelisch allemaal.
Af en toe zakt de show in onder het gewicht van het geluidsexperiment - feedback, gierende gitaren en dikke synthesizers. Maar aan het einde van dit merkwaardige concert gaan alle handen in de lucht bij de geestesverruimende versie van 'Once in a lifetime' van Talking Heads en bij een majestueus 'The dark is rising', met frontman Jonathan Donahue als molenwiekende leerling-tovenaar.
(svs)
2 reacties
22:47 > Iron & Wine
Een cocon creeren op een festival dat gedomineerd wordt door loeihardgitarengebulder en stevige drums is weinigen gegeven. Maar Iron & Wine slaagden waar we velen eerder zagen falen. Hun mengeling van jazz en folk -we zagen ondermeer een viool, slide guitar, xylofoon en accordeon passeren- zorgde voor een wel erg intiem en relaxed sfeertje in de club.
Iron & Wine brengt meditatiemuziek. Frontman Sam Beam heeft dan ook heel wat weg van een goeroe, met zijn volle baard en lange haren. Waar geroezemoes de dag beheerste, kregen Beam en de zijnen het publiek stil. En dat de jongeren aandachtig luisterden en niet dronken uitgeteld neerlagen, bleek uit het oorverdovende applaus. Iron & Wine schuwen ook de langere songs niet; Wolves duurde bijna vijftien minuten.
Na een zware festivaldag voelden we onze oogleden zowaar zwaar worden. Een heerlijk rustpunt. (Kho)
0 reacties
Iron & Wine brengt meditatiemuziek. Frontman Sam Beam heeft dan ook heel wat weg van een goeroe, met zijn volle baard en lange haren. Waar geroezemoes de dag beheerste, kregen Beam en de zijnen het publiek stil. En dat de jongeren aandachtig luisterden en niet dronken uitgeteld neerlagen, bleek uit het oorverdovende applaus. Iron & Wine schuwen ook de langere songs niet; Wolves duurde bijna vijftien minuten.
Na een zware festivaldag voelden we onze oogleden zowaar zwaar worden. Een heerlijk rustpunt. (Kho)
0 reacties
21:47 > Editors
Tom Smith moet zowat de meest herkenbare stem hebben die dit jaar op de Pukkelpopweide rondwaart. Zijn diepe, donkere grom stoot de eerste lettergrepen uit van Bones (retreat, retreat!) en overal op de wei springen mensen op: Editors!
Smith en co staan voor een moeilijke opgave; op Werchter waren ze zo straf dat beter doen op Pukkelpop moeilijk werd. Maar zie; geen taak of Editors zijn ertegen opgewassen.
Smith heeft voor de gelegenheid een Lenny Kravitz-achtige zonnebril opgezet, al is de zon al bijna onder. Smith kruipt als vanouds op boxen en op zijn piano, en springt wild heen en weer. We zien hem zelfsElvisbewegingen uit zijn heupen schudden. En soms lijkt het wel of Smith zich inbeeldt dat zijn microfoonstandaard iemand is die de nek moet omgewrongen worden, zo gaat hij te keer met het ding.
Editors is meer dan enkel zijn passionele frontman. All Sparks heeft zo'n spokende en strakke riff dat het haar op onze armen spontaan gaat rechtstaan. En dat gebeurt nog een paar keer tijdens het optreden.
Mocht er nog een eenzame twijfelaar op de wei staan; een subliem en roetzwart Smokers outside the hospital doors, dat uitwaaiert in complete apocalyps, toont halfweg dat Editors absolute klasse is. Deze band wordt een wereldgroep. Of neen. Hij is het al.
(Kho)
1 reacties
21:19 > Hot Chip
Zouden de Britse elektronerds van Hot Chip hun feestje van Rock. Werchter herhalen? Het lijkt er wel op, hoewel de Dancehall zich niet zo gemakkelijk laat inpakken als de marquee van Werchter. De publieksfavorieten 'Shake a fist', 'Boy from school' en 'Over and over' treffen mooi doel .
Goed, de bolle beats botsen door de tent zoals het hoort, maar de groep speelt zichtbaar minder gedreven dan normaal - we hebben zelfs de indruk dat de jongens zich inhouden. Aan die indruk komt pas een einde als ze als gekken op percussie-instrumenten beginnen te rammen.
Een kritiek die fans van Hot Chips platen wel eens uiten, is dat de groep live de fantasierijke details van de liedjes versmacht met teveel beukende elektronica. In Hasselt is dat niet anders, alleen zijn het natuurlijk die bonkende beats die een feestje garanderen. Halverwege de show eet de hele tent uit Hot Chips klauwen en gaat het dak er af met een onweerstaanbaar 'Ready for the floor'.
(svs)
0 reacties
20:58 > Hadouken!
Opkomen op de muziek van Indiana Jones en in het eerste nummer al zingen 'we are the future': het ontbreekt James Smith en zijn groep Hadouken! niet aan zelfvertrouwen. De Club danst dan ook van de eerste beat mee, al zakt het tempo na vijf minuten wel even in, zowel op als voor het podium.
Er woedt een klein oorlogje over het Kanaal over de vraag of Hadouken! nu grime, new rave of wat dan ook is, maar wat u moet weten is: drummer Nick Rice en toetseniste Alice Spooner zetten veel beats per minuut neer, Spooner voegt er een dikke laag vreemde geluiden aan toe, en daarbovenop rapt Smith, een jongen ie over veel dingen boos is.
Naar het einde toe zette Hadouken! zich in een nog hogere versnelling en kon de groep het publiek even laten vergeten dat het buiten nog licht was. Hadouken! moet nog veel boterhammen eten voor het zijn grote voorbeeld The Prodigy evenaart, maar voor de dansers had de avond veel slechter kunnen aftrappen.
(Isg)
0 reacties
19:57 > Dropkick Murphys
Dat het bij de Dropkick Murphys stevig los zal gaan, weet je als toeschouwer op voorhand. De vraag is; zullen de Murphys erin slagen hun krachten te doseren of zakt het optreden halfweg in elkaar als een pudding?Op de setlist staat zoals steeds een trage meezinger om halfweg opnieuw op adem te komen. Dit keer is dat Forever.
Aftrappen doen Casey, Barr en co net als in AB met Famous for nothing, waarna ze doortekken tot op het einde van het optreden, dat ze afsluiten met Shipping up to Boston van de soundtrack van oscarwinnaar The Departed.
De gevreesde inzinking komt er zoals verwacht, al duurt het optreden maar vijftig minuten; Ken Casey verliest zoals steeds bijna zijn stem. Dit is een snoeihard Ierse punkrockoptreden met een dip. Niet meer, niet minder.
(Kho)
0 reacties
19:30 > Tricky
Tricky heeft een al even melige smaak in rockmuziek als Amerikaanse hiphoppers. Hij laat zijn set vooraf gaan door - wij wrijven even in onze ogen - 'In the air tonight' van Phil Collins. Tijdens het eerste instrumentale rocknummer loopt de man (tatoeages en stuurse vechtersbaasblik intact) cool heen en weer voor het drumstel terwijl hij een sigaret rookt, zijn broek tot ver onder zijn shorts (met Schots ruitjesmotief!) getrokken.'Black steel' is al vroeg in de set een hoogtepunt, met Tricky's assertieve zangeres in een sterrol en hijzelf lurkend aan weer een nieuwe sigaret, nerveus huppelend als een bokser die klaar is voor de uppercut. We vragen ons meermaals af wat Tricky's rol is tijdens dit concert. Vaak staat de man gewoon wat hyperkinetisch te stuiptrekken voor de microfoon of mompelt hij een paar woorden.
Dat de liedjes uit zijn nieuwe cd niet echt doel treffen, verwondert niet want het zijn erg naargeestige, hermetische nummers. Tricky's nijdige geroep moet doorgaan voor een soort rap, vermoeden we. Opbeurend is anders. Dit is een show die vijftien jaar geleden revolutionair zou worden genoemd. Anno 2008 is Tricky vooral slaapverwekkend. Doodzonde.
(svs)
0 reacties
19:24 > British Sea Power
British Sea Power had een violiste meegebracht en het podium met maritieme vlaggen een beetje versierd; tussen de nummers door kregen we krijsende meeuwen te horen. De set van het viertal was een verademing na de vele groepen die van de eerste minuut de grove midddelen menen te moeten gebruiken; zelfs het geluid in de Club stond op een aanvaardbaar niveau.
De melodieuze muziek van British Sea Power deed ons, als we dan toch een vergelijkingspunt moeten geven, nog het meeste denken aan gitaargroepjes zoals The Church, waar we in de jaren tachtig graag naar mochten luisteren.
De groep nam ook de tijd om naar een climax op te bouwen, en tijdens dat laatste nummer verplichtte gitarist Noble -het kwartet doet het zonder familienamen- een roadie om het even van hem over te nemen terwijl hij in het volk sprong. Of er Belgisch bier was gemoeid bij zulk baldadig gedrag onderzoeken we nog, maar dit was een mooi concert.
(Isg)
0 reacties
De melodieuze muziek van British Sea Power deed ons, als we dan toch een vergelijkingspunt moeten geven, nog het meeste denken aan gitaargroepjes zoals The Church, waar we in de jaren tachtig graag naar mochten luisteren.
De groep nam ook de tijd om naar een climax op te bouwen, en tijdens dat laatste nummer verplichtte gitarist Noble -het kwartet doet het zonder familienamen- een roadie om het even van hem over te nemen terwijl hij in het volk sprong. Of er Belgisch bier was gemoeid bij zulk baldadig gedrag onderzoeken we nog, maar dit was een mooi concert.
(Isg)
0 reacties
19:04 > Joan as Policewoman
Een wereldster is Joan Wasser - nom de plume Joan as Policewoman - nog niet, te oordelen naar de kleine schare fans die haar staat op te wachten in de Marquee. En terwijl heel wat bands die hier vandaag staan, backstage amper kunnen bewegen zonder aangeklampt te worden, wil niemand een handtekening of een foto van Joan. We kunnen alleen maar hopen dat dat gauw
verandert.
Joan, ooit onderdeel van Antony en zijn Johnsons en ex-vriendin van Jeff Buckley, is immers een singer songwriter die parels van songs schrijft. Wasser heeft ook een engelenstem; een valse noot is bij Joan Wasser even zeldzaam als water in een woestijn.
Op Pukkelpop brengt ze het laatste optreden van haar tournee, maar van metaalmoeheid is aanvankelijk weinig te merken. Ze hopt van piano naar gitaar en weer terug en weet geregeld de gevoelige snaar te raken, nu eens met trage songs, dan weer met meer poppy en uptempo songs.
Het is niet vanzelfsprekend om een festivaltent te boeien met breekbare songs, waardoor het optreden halfweg wat wegzakt. Een dipje waar Wasser nooit meer uitraakt. Gelukkig heeft Wasser van Rufus Wainwright, met ze ooit nog tourde, geleerd hoe ze een diva moet spelen en kan ze de aandacht vasthouden.
Op het einde van het optreden staat er dan ook meer volk in de
tent dan aan het begin.
Goed optreden, maar niet memorabel.
(Kho)
verandert.
Joan, ooit onderdeel van Antony en zijn Johnsons en ex-vriendin van Jeff Buckley, is immers een singer songwriter die parels van songs schrijft. Wasser heeft ook een engelenstem; een valse noot is bij Joan Wasser even zeldzaam als water in een woestijn.
Op Pukkelpop brengt ze het laatste optreden van haar tournee, maar van metaalmoeheid is aanvankelijk weinig te merken. Ze hopt van piano naar gitaar en weer terug en weet geregeld de gevoelige snaar te raken, nu eens met trage songs, dan weer met meer poppy en uptempo songs.
Het is niet vanzelfsprekend om een festivaltent te boeien met breekbare songs, waardoor het optreden halfweg wat wegzakt. Een dipje waar Wasser nooit meer uitraakt. Gelukkig heeft Wasser van Rufus Wainwright, met ze ooit nog tourde, geleerd hoe ze een diva moet spelen en kan ze de aandacht vasthouden.
Op het einde van het optreden staat er dan ook meer volk in de
tent dan aan het begin.
Goed optreden, maar niet memorabel.
(Kho)
1 reacties
17:51 > Dirty Pretty Things
Wat krijgen we nu? Dirty Pretty Things waren komen opdagen voor Pukkelpop en vielen, in tegenstelling tôt twee jaar geleden, zelfs niet van zattigheid van het podium. Misschien vond Carl Barat dat hij iets goed te maken had, want hij stuurde zijn band zonder pauzeren door een lange set -de groep ging ook zonder een greintje spijt tien minuten over de toegelaten tijd, ook al was een roadie teken komen doen dat het erop zat.Het publiek vond het heerlijk - de Britten die voor The Cribs waren gekomen, waren gewoon blijven staan in de Marquee - en zongen vol overgave mee met favorietjes als 'Gin and milk'. Het was bij wijlen chaotisch, het was bijeengejat uit veertig jaar Britse pop en de bas stond zo luid dat elke noot op onze ruggengraat leek te worden gespeeld, maar er was wel sfeer.
De tent zette het op een almachtig hossen, en toen gitarist Anthony Rossomando een bugel bovenhaalde om de intro van 'Bang bang you're dead' te spelen, werd het concert nog mooi afgerond ook.
(Isg)
0 reacties
17:40 > Infadels
Zo'n vijf jaar draaien de Infadels al mee, en toch hebben ze nog maar twee platen op hun cv staan. Dat komt zo: de Britten zijn vooral een live-groep.
Voor 300 optredens per jaar draaien deze heren hun hand niet om, en dan blijft er natuurlijk weinig tijd over om platen te brouwen.
De Infadels hebben na al die jaren dan ook een live-reputatie opgebouwd; hun niet erg afgelijnde mix van punkrock, elektro en funk werkt aanstekelijk, blijven stilstaan is onmogelijk. Nu eens - tijdens I make mistakes bijvoorbeeld - wordt er stevig gerockt met een dominante drumpartij. Maar evengoed vrijen lekkere gitaarriffs elektrosounds op.
Plots spuwen de Infadels zelfs Sweet dreams van Eurythmics in een ruwe elektrorockversie de tent in. En het werkt. Met Bnann, ja dat is zijn naam, hebben de Infadels ook een charismatische frontman, Echt straffe nummers hebben deze heren niet, maar live knalt het wel lekker.
De bassen staan overigens zo luid dat onze longen op klappen staan, op het moment dat we dit typen. Als dit ons laatste verslagje was, weet u waarom.
(Kho)
Voor 300 optredens per jaar draaien deze heren hun hand niet om, en dan blijft er natuurlijk weinig tijd over om platen te brouwen.
De Infadels hebben na al die jaren dan ook een live-reputatie opgebouwd; hun niet erg afgelijnde mix van punkrock, elektro en funk werkt aanstekelijk, blijven stilstaan is onmogelijk. Nu eens - tijdens I make mistakes bijvoorbeeld - wordt er stevig gerockt met een dominante drumpartij. Maar evengoed vrijen lekkere gitaarriffs elektrosounds op.
Plots spuwen de Infadels zelfs Sweet dreams van Eurythmics in een ruwe elektrorockversie de tent in. En het werkt. Met Bnann, ja dat is zijn naam, hebben de Infadels ook een charismatische frontman, Echt straffe nummers hebben deze heren niet, maar live knalt het wel lekker.
De bassen staan overigens zo luid dat onze longen op klappen staan, op het moment dat we dit typen. Als dit ons laatste verslagje was, weet u waarom.
(Kho)
0 reacties
16:56 > The Cribs
The Cribs hebben in Engeland naam gemaakt door eindeloos te toeren; een groot deel van het Britse contingent op Pukkelpop stond dan ook in de verder maar matig gevulde Marquee. Een van hen getuigde mits een vlag van zijn liefde voor Leeds United, een ander liet op die manier weten dat hij uit Peterborough komt.
De drie broers Jarman spelen gespierde en niet erg gepolijste rock die het ook in Hasselt moest hebben van de krachtige zang van Ryan en Gary en de stekelige gitaar van Ryan. Die is, behalve het lief van Kate Nash - veel klonen van haar onder de toeschouwers - ook een wat angstaanjagende performer, die ofwel met zijn rug naar het publiek stond, of het balorige
blikken toewierp.
Om maar te zeggen: intens! En luid - zoals alle concerten in de Marquee vandaag. Het slot van het concert, met hitje 'Men's needs' en een lange parlando op het videoscherm, deed overigens vermoeden dat deze groep grotere ambities heeft dan stevige rock maken.
(isg)
De drie broers Jarman spelen gespierde en niet erg gepolijste rock die het ook in Hasselt moest hebben van de krachtige zang van Ryan en Gary en de stekelige gitaar van Ryan. Die is, behalve het lief van Kate Nash - veel klonen van haar onder de toeschouwers - ook een wat angstaanjagende performer, die ofwel met zijn rug naar het publiek stond, of het balorige
blikken toewierp.
Om maar te zeggen: intens! En luid - zoals alle concerten in de Marquee vandaag. Het slot van het concert, met hitje 'Men's needs' en een lange parlando op het videoscherm, deed overigens vermoeden dat deze groep grotere ambities heeft dan stevige rock maken.
(isg)
0 reacties
16:48 > The Germans
Als we op de dreunende Wablieftent toelopen, lijkt het alsof The Jesus Lizard is verrezen. Cirkelzaaggitaren, manisch gekrijs, chaotische drums: het Gentse The Germans scheurt het tentzeil aan flarden met zijn hondsdolle noiserock. De band speelt voor een halve tent maar drijft al zijn duivels uit.
Dat sommige toeschouwers in deze teringherrie nog de moeite doen om gezellig met elkaar te keuvelen, zien we aan de troepjes in elkaars trommelvliezen roepende doordouwers. En morgen over oorsuizingen klagen! Waarom stond die verdomde P.A. trouwens zo oerend hard? Onmogelijk om een heel concert te blijven luisteren. Hoedanook: stevige kost, die Germans.
Allesbehalve een tussendoortje.
(svs)
Dat sommige toeschouwers in deze teringherrie nog de moeite doen om gezellig met elkaar te keuvelen, zien we aan de troepjes in elkaars trommelvliezen roepende doordouwers. En morgen over oorsuizingen klagen! Waarom stond die verdomde P.A. trouwens zo oerend hard? Onmogelijk om een heel concert te blijven luisteren. Hoedanook: stevige kost, die Germans.
Allesbehalve een tussendoortje.
(svs)
0 reacties
16:08 > Soko
I'll kill her. Daar kent u haar van. Stephanie Sokolinski, die u voor het gemak ook gewoon Soko mag noemen, werd grijsgedraaid op de radio met haar in franglais gezongen hitje. De rest van haar songs worden gelijkaardig opgebouwd; met opzet erg sober en amateuristisch gearrangeerd, vals gezongen of geschreeuwd en bijna puberale teksten (we krijgen zelfs een nummer te horen dat Why don't you eat my pussy now you still can heet).Soko doet ook constant alsof ze een kind van tien is; charmant en leuk voor hooguit tien minuten, waarna het ronduit irritant wordt. Daar kan zelfs een verkleedpartij - Soko trekt, we kid you not, een tijgerpak aan - niks aan veranderen. Dat vindt het publiek blijkbaar ook; haar 'gezang' is
soms amper te verstaan boven het geroezemoes in de tent. En te oordelen naar wat we wel horen, is dat niet eens zo'n slechte zaak.
Het publiek wil I'll kill her horen, wat het op behoorlijk onbeleefde manier duidelijk maakt tussen de nummers door. We krijgen nog songs over een aapje en over pindakaas, voor duidelijk wordt dat haar hit er niet aankomt, al blijven zo'n dertig fans aandringen. Dit is geen blijver.
(kho)
0 reacties
15:52 > Santogold
Tijd voor het snoepje van het festival. Santi White weet verdomd goed dat ze bovenaan de 'cool list' van de rockmedia staat. Haar show bulkt van onvervalste 'New York chic': onverschillig kijkende muzikanten in smetteloze muisgrijze hemdjes, twee zuur kijkende zwarte danseresjes met gigantische zonnebril en fiftiesoutfit - alsof je naar tot leven gewekte paspoppen staat te kijken.
Zelf host White rond in een paars kostuumpje, met felle blinkende leggings en enorme gouden oorbellen onder de oren. Haar jongste culthitjes Les artistes en Say aha vuren het feestje aan.
Grappig: White is binnen Santogold de enige die joelt en lacht en entertaint. De andere groepsleden wiebelen uitdrukkingsloos mee op de groove. Bevreemdend en dodelijk cool. Hun mix van postpunk, elektro, reggae, garagerock en 'baile funk' is onweerstaanbaar.
Op die manier doet Santogold nog het meest aan als een zwarte versie van Blondie, met een vleugje M.I.A. erbij als kers op de taart. Helemaal te gek is Creator, met zijn donderende blieps (die wij tot in onze knieschijven voelen) en monsterachtige dancehallbeat. Good stuff.
(svs)
Zelf host White rond in een paars kostuumpje, met felle blinkende leggings en enorme gouden oorbellen onder de oren. Haar jongste culthitjes Les artistes en Say aha vuren het feestje aan.
Grappig: White is binnen Santogold de enige die joelt en lacht en entertaint. De andere groepsleden wiebelen uitdrukkingsloos mee op de groove. Bevreemdend en dodelijk cool. Hun mix van postpunk, elektro, reggae, garagerock en 'baile funk' is onweerstaanbaar.
Op die manier doet Santogold nog het meest aan als een zwarte versie van Blondie, met een vleugje M.I.A. erbij als kers op de taart. Helemaal te gek is Creator, met zijn donderende blieps (die wij tot in onze knieschijven voelen) en monsterachtige dancehallbeat. Good stuff.
(svs)
0 reacties