'Suicide is in my blood', klinkt het tijdens het openingssalvo van het ultrahippe Late Of The Pier. We hopen dat ze de elektropunkband rond Alan Vega bedoelen. Zou best kunnen, want in hun muziek zit een heleboel elektro van vijfentwintig jaar geleden, van Gary Numan tot New Order.

In hun bindteksten profileren de jongens zich als verwende kunststudentjes. "I need a drink", zucht er eentje met de allures van een diva. En: "Hebben jullie echt zin om op klaarlichte dag voor ons te dansen?" Of wat dacht u van een sarcastisch "You clap, we play, you clap, we play!"

Zo jong en nu al cynisch doen over het artiestenleventje. En ook al brengt de Britse groep straks één van de spannendste platen van het najaar uit, in de Dancehall kunnen zijn songs niet overtuigen. Te drammerig. En te opzichtig grillig. De avontuurlijke variatie die wij op plaat horen, klinkt live als een stuurloos potje waarbij zelfs Millionaire onwel zou worden.

Toch laat Late Of The Pier de tent regelmatig zinderen, zoals tijdens het aan Nine Inch Nails schatplichtige 'Focker' en het grandioze 'Bathroom gurgle', dat ze van ons gerust twee keer hadden mogen spelen. Beloftevolle band, maar deze jochies moeten nog veel spinazie eten. (svs)