Zo'n vijf jaar draaien de Infadels al mee, en toch hebben ze nog maar twee platen op hun cv staan. Dat komt zo: de Britten zijn vooral een live-groep.
Voor 300 optredens per jaar draaien deze heren hun hand niet om, en dan blijft er natuurlijk weinig tijd over om platen te brouwen.
De Infadels hebben na al die jaren dan ook een live-reputatie opgebouwd; hun niet erg afgelijnde mix van punkrock, elektro en funk werkt aanstekelijk, blijven stilstaan is onmogelijk. Nu eens - tijdens I make mistakes bijvoorbeeld - wordt er stevig gerockt met een dominante drumpartij. Maar evengoed vrijen lekkere gitaarriffs elektrosounds op.
Plots spuwen de Infadels zelfs Sweet dreams van Eurythmics in een ruwe elektrorockversie de tent in. En het werkt. Met Bnann, ja dat is zijn naam, hebben de Infadels ook een charismatische frontman, Echt straffe nummers hebben deze heren niet, maar live knalt het wel lekker.
De bassen staan overigens zo luid dat onze longen op klappen staan, op het moment dat we dit typen. Als dit ons laatste verslagje was, weet u waarom.
(Kho)