Wanneer we Matt Berninger 'Start a War' horen aanvatten, twijfelen we even. Hebben we deze diepe, rauwe stem dit weekend al niet eens eerder gehoord? Of nee, dat was Stuart Staples van Tindersticks, de stemmentweeling van Berninger.

Vreemde keuze van de organisatie trouwens om The National zo vroeg in de Marquee te plaatsen. Heeft deze groep dit jaar al niet bewezen meer waard te zijn? Zijn Boxer en Alligator niet twee geweldige platen die een hoger plekje op de affiche rechtvaardigen?

The National is een snoepwinkel voor muziekliefhebbers; elk optreden opnieuw hoor je nieuwe dingen. Die gelaagdheid maakt ook dat deze band geen al te toegankelijke muziek maakt. Hun platen hebben meerdere luisterbeurten nodig, maar wie doorzet, wordt een fan.

'We expected something, something better than before', is de eerste zin die Berninger zingt, en dat is ook wat het zo vroeg al talrijk opgekomen publiek verwacht. Maar dat is niet wat het krijgt. Een sterk optreden, dat wel, maar zelden dezelfde fanatieke begeestering als in de AB, zelden dezelfde aan razernij grenzende apocalyptische chaos als op Rock Werchter, met uitzondering van 'Squalor Victoria' en 'Fake Empire'. We hebben Berninger ook al dreigender en
overtuigender horen schuren.

Misschien is het te vroeg en te zonnig voor de rock noir van The National? Of misschien zijn de heren een tikje moe na het lange touren? Of misschien verwachten wij gewoon onfair veel van deze band.

Dit mag dan niet het strafste optreden van The National zijn, songs als 'Baby, we'll be fine', 'Slow show' en 'Apartment Story' blijven wel ontzettend straf.

Berninger is overigens niet het gesloten boek dat hij anders wel is. Hij is zelfs uiterst minzaam in Hasselt; glimlachje hier, gesprekje daar. We zagen hem zelfs een drumstok en een setlist wegschenken. Er zijn geen zekerheden meer in het leven. (Kho)