De Welshe pubrock van Stereophonics lijkt uit een andere tijd te komen.
Alsof de New Yorkse garagerockrevival of Franz Ferdinand nooit hebben
bestaan. Alsof The White Stripes of The Arcade Fire nooit op de radar van
Kelly Jones en zijn drinkebroers zijn verschenen. Maar wie ooit viel voor
Stereophonics krijgt een verzorgde, zij het weinig spannende greatest
hits-set: 'Bartender and the thief', een korzelig 'Mr.Writer' en 'Have a
nice day', droogjes aangekondigd als "a singalong". Jones ziet eruit als
het propere neefje van Liam Gallagher: pokerface, leren jas, zonnebril en
kortgeknipte ventencoupe op zijn "thick skull". Hij staat als een
cartooneske vechtjas gitaar te spelen - denk aan The Fonz van Happy Days,
maar dan met de cool van een hooligan voor die een bushokje in elkaar
trapt. De eendimensionale rock van het viertal is hard, vlak en niet
gevarieerd genoeg om het publiek (dat zichtbaar in een dipje zit) op te
zwepen. Het gloednieuwe 'You're my star' zit nu al onder het stof, wegens
verregaande futloosheid - het ding lijkt wel geimporteerd uit 1994, toen de
goegemeente niet keek op een mal Britpopoverschotje meer of minder. Het is
wachten tot het puike 'Dakota' tot de vlam in de pan slaat. En plots is dit
concert voorbij. U heeft niets gemist. (svs)