Pukkelpop live volgen met je gsm?
donderdag 14 augustus 2008
23:40 > Drive-by Truckers
Drive-by Truckers staat in onze contreien bekend als een Americana-band, maar in de chateau neigt hun muziek het eerste halfuur eerder naar Southern Rock, al zijn er ook invloeden van country te horen.
De band, die in een vet Southern accent zingt, klinkt veel harder en steviger dan verwacht, en dus verlaten heel wat mensen al gauw de tent, terwijl anderen precies aangetrokken worden door de eigen sound van Drive-by Truckers.
Gitaren zijn ontzettend belangrijk bij de band; met bas erbij tellen we vier stuks. En dus wordt elk nummer opnieuw een gitaarmuur opgetrokken waar zangers en zangeres maar moeilijk hun plaats naast vinden.
Drive-by Truckers is nogal hermetisch en iets te ruw voor de chateau. Bovendien moeten ze opboksen tegen de beats die van overal de tent komen binnenwaaien. Pas halfweg wordt hun muziek wat toegankelijker en horen we waar het etiket Americana vandaan komt. Jammer genoeg verpesten de beats de sfeer tot twintig minuten voor het einde. Hier hadden we meer van verwacht.
(Kho)
0 reacties
De band, die in een vet Southern accent zingt, klinkt veel harder en steviger dan verwacht, en dus verlaten heel wat mensen al gauw de tent, terwijl anderen precies aangetrokken worden door de eigen sound van Drive-by Truckers.
Gitaren zijn ontzettend belangrijk bij de band; met bas erbij tellen we vier stuks. En dus wordt elk nummer opnieuw een gitaarmuur opgetrokken waar zangers en zangeres maar moeilijk hun plaats naast vinden.
Drive-by Truckers is nogal hermetisch en iets te ruw voor de chateau. Bovendien moeten ze opboksen tegen de beats die van overal de tent komen binnenwaaien. Pas halfweg wordt hun muziek wat toegankelijker en horen we waar het etiket Americana vandaan komt. Jammer genoeg verpesten de beats de sfeer tot twintig minuten voor het einde. Hier hadden we meer van verwacht.
(Kho)
0 reacties
23:00 > Mercury Rev
Heel bizar: Mercury Rev begint zijn show met een filmpje - een slordige montage van archiefbeelden van de groep, aangevuld met de hoezen van hun favoriete platen. Wat betekent dat? Is de band toe aan een synthese van zijn carriere? Een keerpunt misschien? Of wil de New Yorkse groep graag zijn status van 'elder statesmen of rock' in de verf zetten?
Zijn concert doet hoe dan ook in eerste instantie onorthodox aan, met vrijblijvende experimentele ambientstukken uit zijn nieuwe, moeilijk verteerbare album 'Snowflake midnight'. Gelukkig plukt de groep ook uit topplaten als 'Deserter's song' en 'All is dream'. Op het filmscherm razen beelden voorbij van de kosmos, natuurbeelden, scenes van spelende kinderen en citaten van filosofen en zieners. Zeer psychedelisch allemaal.
Af en toe zakt de show in onder het gewicht van het geluidsexperiment - feedback, gierende gitaren en dikke synthesizers. Maar aan het einde van dit merkwaardige concert gaan alle handen in de lucht bij de geestesverruimende versie van 'Once in a lifetime' van Talking Heads en bij een majestueus 'The dark is rising', met frontman Jonathan Donahue als molenwiekende leerling-tovenaar.
(svs)
Zijn concert doet hoe dan ook in eerste instantie onorthodox aan, met vrijblijvende experimentele ambientstukken uit zijn nieuwe, moeilijk verteerbare album 'Snowflake midnight'. Gelukkig plukt de groep ook uit topplaten als 'Deserter's song' en 'All is dream'. Op het filmscherm razen beelden voorbij van de kosmos, natuurbeelden, scenes van spelende kinderen en citaten van filosofen en zieners. Zeer psychedelisch allemaal.
Af en toe zakt de show in onder het gewicht van het geluidsexperiment - feedback, gierende gitaren en dikke synthesizers. Maar aan het einde van dit merkwaardige concert gaan alle handen in de lucht bij de geestesverruimende versie van 'Once in a lifetime' van Talking Heads en bij een majestueus 'The dark is rising', met frontman Jonathan Donahue als molenwiekende leerling-tovenaar.
(svs)
2 reacties
22:47 > Iron & Wine
Een cocon creeren op een festival dat gedomineerd wordt door loeihardgitarengebulder en stevige drums is weinigen gegeven. Maar Iron & Wine slaagden waar we velen eerder zagen falen. Hun mengeling van jazz en folk -we zagen ondermeer een viool, slide guitar, xylofoon en accordeon passeren- zorgde voor een wel erg intiem en relaxed sfeertje in de club.
Iron & Wine brengt meditatiemuziek. Frontman Sam Beam heeft dan ook heel wat weg van een goeroe, met zijn volle baard en lange haren. Waar geroezemoes de dag beheerste, kregen Beam en de zijnen het publiek stil. En dat de jongeren aandachtig luisterden en niet dronken uitgeteld neerlagen, bleek uit het oorverdovende applaus. Iron & Wine schuwen ook de langere songs niet; Wolves duurde bijna vijftien minuten.
Na een zware festivaldag voelden we onze oogleden zowaar zwaar worden. Een heerlijk rustpunt. (Kho)
0 reacties
Iron & Wine brengt meditatiemuziek. Frontman Sam Beam heeft dan ook heel wat weg van een goeroe, met zijn volle baard en lange haren. Waar geroezemoes de dag beheerste, kregen Beam en de zijnen het publiek stil. En dat de jongeren aandachtig luisterden en niet dronken uitgeteld neerlagen, bleek uit het oorverdovende applaus. Iron & Wine schuwen ook de langere songs niet; Wolves duurde bijna vijftien minuten.
Na een zware festivaldag voelden we onze oogleden zowaar zwaar worden. Een heerlijk rustpunt. (Kho)
0 reacties
21:47 > Editors
Tom Smith moet zowat de meest herkenbare stem hebben die dit jaar op de Pukkelpopweide rondwaart. Zijn diepe, donkere grom stoot de eerste lettergrepen uit van Bones (retreat, retreat!) en overal op de wei springen mensen op: Editors!
Smith en co staan voor een moeilijke opgave; op Werchter waren ze zo straf dat beter doen op Pukkelpop moeilijk werd. Maar zie; geen taak of Editors zijn ertegen opgewassen.
Smith heeft voor de gelegenheid een Lenny Kravitz-achtige zonnebril opgezet, al is de zon al bijna onder. Smith kruipt als vanouds op boxen en op zijn piano, en springt wild heen en weer. We zien hem zelfsElvisbewegingen uit zijn heupen schudden. En soms lijkt het wel of Smith zich inbeeldt dat zijn microfoonstandaard iemand is die de nek moet omgewrongen worden, zo gaat hij te keer met het ding.
Editors is meer dan enkel zijn passionele frontman. All Sparks heeft zo'n spokende en strakke riff dat het haar op onze armen spontaan gaat rechtstaan. En dat gebeurt nog een paar keer tijdens het optreden.
Mocht er nog een eenzame twijfelaar op de wei staan; een subliem en roetzwart Smokers outside the hospital doors, dat uitwaaiert in complete apocalyps, toont halfweg dat Editors absolute klasse is. Deze band wordt een wereldgroep. Of neen. Hij is het al.
(Kho)
1 reacties
21:19 > Hot Chip
Zouden de Britse elektronerds van Hot Chip hun feestje van Rock. Werchter herhalen? Het lijkt er wel op, hoewel de Dancehall zich niet zo gemakkelijk laat inpakken als de marquee van Werchter. De publieksfavorieten 'Shake a fist', 'Boy from school' en 'Over and over' treffen mooi doel .
Goed, de bolle beats botsen door de tent zoals het hoort, maar de groep speelt zichtbaar minder gedreven dan normaal - we hebben zelfs de indruk dat de jongens zich inhouden. Aan die indruk komt pas een einde als ze als gekken op percussie-instrumenten beginnen te rammen.
Een kritiek die fans van Hot Chips platen wel eens uiten, is dat de groep live de fantasierijke details van de liedjes versmacht met teveel beukende elektronica. In Hasselt is dat niet anders, alleen zijn het natuurlijk die bonkende beats die een feestje garanderen. Halverwege de show eet de hele tent uit Hot Chips klauwen en gaat het dak er af met een onweerstaanbaar 'Ready for the floor'.
(svs)
0 reacties
20:58 > Hadouken!
Opkomen op de muziek van Indiana Jones en in het eerste nummer al zingen 'we are the future': het ontbreekt James Smith en zijn groep Hadouken! niet aan zelfvertrouwen. De Club danst dan ook van de eerste beat mee, al zakt het tempo na vijf minuten wel even in, zowel op als voor het podium.
Er woedt een klein oorlogje over het Kanaal over de vraag of Hadouken! nu grime, new rave of wat dan ook is, maar wat u moet weten is: drummer Nick Rice en toetseniste Alice Spooner zetten veel beats per minuut neer, Spooner voegt er een dikke laag vreemde geluiden aan toe, en daarbovenop rapt Smith, een jongen ie over veel dingen boos is.
Naar het einde toe zette Hadouken! zich in een nog hogere versnelling en kon de groep het publiek even laten vergeten dat het buiten nog licht was. Hadouken! moet nog veel boterhammen eten voor het zijn grote voorbeeld The Prodigy evenaart, maar voor de dansers had de avond veel slechter kunnen aftrappen.
(Isg)
0 reacties
19:57 > Dropkick Murphys
Dat het bij de Dropkick Murphys stevig los zal gaan, weet je als toeschouwer op voorhand. De vraag is; zullen de Murphys erin slagen hun krachten te doseren of zakt het optreden halfweg in elkaar als een pudding?Op de setlist staat zoals steeds een trage meezinger om halfweg opnieuw op adem te komen. Dit keer is dat Forever.
Aftrappen doen Casey, Barr en co net als in AB met Famous for nothing, waarna ze doortekken tot op het einde van het optreden, dat ze afsluiten met Shipping up to Boston van de soundtrack van oscarwinnaar The Departed.
De gevreesde inzinking komt er zoals verwacht, al duurt het optreden maar vijftig minuten; Ken Casey verliest zoals steeds bijna zijn stem. Dit is een snoeihard Ierse punkrockoptreden met een dip. Niet meer, niet minder.
(Kho)
0 reacties
19:30 > Tricky
Tricky heeft een al even melige smaak in rockmuziek als Amerikaanse hiphoppers. Hij laat zijn set vooraf gaan door - wij wrijven even in onze ogen - 'In the air tonight' van Phil Collins. Tijdens het eerste instrumentale rocknummer loopt de man (tatoeages en stuurse vechtersbaasblik intact) cool heen en weer voor het drumstel terwijl hij een sigaret rookt, zijn broek tot ver onder zijn shorts (met Schots ruitjesmotief!) getrokken.'Black steel' is al vroeg in de set een hoogtepunt, met Tricky's assertieve zangeres in een sterrol en hijzelf lurkend aan weer een nieuwe sigaret, nerveus huppelend als een bokser die klaar is voor de uppercut. We vragen ons meermaals af wat Tricky's rol is tijdens dit concert. Vaak staat de man gewoon wat hyperkinetisch te stuiptrekken voor de microfoon of mompelt hij een paar woorden.
Dat de liedjes uit zijn nieuwe cd niet echt doel treffen, verwondert niet want het zijn erg naargeestige, hermetische nummers. Tricky's nijdige geroep moet doorgaan voor een soort rap, vermoeden we. Opbeurend is anders. Dit is een show die vijftien jaar geleden revolutionair zou worden genoemd. Anno 2008 is Tricky vooral slaapverwekkend. Doodzonde.
(svs)
0 reacties
19:24 > British Sea Power
British Sea Power had een violiste meegebracht en het podium met maritieme vlaggen een beetje versierd; tussen de nummers door kregen we krijsende meeuwen te horen. De set van het viertal was een verademing na de vele groepen die van de eerste minuut de grove midddelen menen te moeten gebruiken; zelfs het geluid in de Club stond op een aanvaardbaar niveau.
De melodieuze muziek van British Sea Power deed ons, als we dan toch een vergelijkingspunt moeten geven, nog het meeste denken aan gitaargroepjes zoals The Church, waar we in de jaren tachtig graag naar mochten luisteren.
De groep nam ook de tijd om naar een climax op te bouwen, en tijdens dat laatste nummer verplichtte gitarist Noble -het kwartet doet het zonder familienamen- een roadie om het even van hem over te nemen terwijl hij in het volk sprong. Of er Belgisch bier was gemoeid bij zulk baldadig gedrag onderzoeken we nog, maar dit was een mooi concert.
(Isg)
0 reacties
De melodieuze muziek van British Sea Power deed ons, als we dan toch een vergelijkingspunt moeten geven, nog het meeste denken aan gitaargroepjes zoals The Church, waar we in de jaren tachtig graag naar mochten luisteren.
De groep nam ook de tijd om naar een climax op te bouwen, en tijdens dat laatste nummer verplichtte gitarist Noble -het kwartet doet het zonder familienamen- een roadie om het even van hem over te nemen terwijl hij in het volk sprong. Of er Belgisch bier was gemoeid bij zulk baldadig gedrag onderzoeken we nog, maar dit was een mooi concert.
(Isg)
0 reacties
19:04 > Joan as Policewoman
Een wereldster is Joan Wasser - nom de plume Joan as Policewoman - nog niet, te oordelen naar de kleine schare fans die haar staat op te wachten in de Marquee. En terwijl heel wat bands die hier vandaag staan, backstage amper kunnen bewegen zonder aangeklampt te worden, wil niemand een handtekening of een foto van Joan. We kunnen alleen maar hopen dat dat gauw
verandert.
Joan, ooit onderdeel van Antony en zijn Johnsons en ex-vriendin van Jeff Buckley, is immers een singer songwriter die parels van songs schrijft. Wasser heeft ook een engelenstem; een valse noot is bij Joan Wasser even zeldzaam als water in een woestijn.
Op Pukkelpop brengt ze het laatste optreden van haar tournee, maar van metaalmoeheid is aanvankelijk weinig te merken. Ze hopt van piano naar gitaar en weer terug en weet geregeld de gevoelige snaar te raken, nu eens met trage songs, dan weer met meer poppy en uptempo songs.
Het is niet vanzelfsprekend om een festivaltent te boeien met breekbare songs, waardoor het optreden halfweg wat wegzakt. Een dipje waar Wasser nooit meer uitraakt. Gelukkig heeft Wasser van Rufus Wainwright, met ze ooit nog tourde, geleerd hoe ze een diva moet spelen en kan ze de aandacht vasthouden.
Op het einde van het optreden staat er dan ook meer volk in de
tent dan aan het begin.
Goed optreden, maar niet memorabel.
(Kho)
verandert.
Joan, ooit onderdeel van Antony en zijn Johnsons en ex-vriendin van Jeff Buckley, is immers een singer songwriter die parels van songs schrijft. Wasser heeft ook een engelenstem; een valse noot is bij Joan Wasser even zeldzaam als water in een woestijn.
Op Pukkelpop brengt ze het laatste optreden van haar tournee, maar van metaalmoeheid is aanvankelijk weinig te merken. Ze hopt van piano naar gitaar en weer terug en weet geregeld de gevoelige snaar te raken, nu eens met trage songs, dan weer met meer poppy en uptempo songs.
Het is niet vanzelfsprekend om een festivaltent te boeien met breekbare songs, waardoor het optreden halfweg wat wegzakt. Een dipje waar Wasser nooit meer uitraakt. Gelukkig heeft Wasser van Rufus Wainwright, met ze ooit nog tourde, geleerd hoe ze een diva moet spelen en kan ze de aandacht vasthouden.
Op het einde van het optreden staat er dan ook meer volk in de
tent dan aan het begin.
Goed optreden, maar niet memorabel.
(Kho)
1 reacties
17:51 > Dirty Pretty Things
Wat krijgen we nu? Dirty Pretty Things waren komen opdagen voor Pukkelpop en vielen, in tegenstelling tôt twee jaar geleden, zelfs niet van zattigheid van het podium. Misschien vond Carl Barat dat hij iets goed te maken had, want hij stuurde zijn band zonder pauzeren door een lange set -de groep ging ook zonder een greintje spijt tien minuten over de toegelaten tijd, ook al was een roadie teken komen doen dat het erop zat.Het publiek vond het heerlijk - de Britten die voor The Cribs waren gekomen, waren gewoon blijven staan in de Marquee - en zongen vol overgave mee met favorietjes als 'Gin and milk'. Het was bij wijlen chaotisch, het was bijeengejat uit veertig jaar Britse pop en de bas stond zo luid dat elke noot op onze ruggengraat leek te worden gespeeld, maar er was wel sfeer.
De tent zette het op een almachtig hossen, en toen gitarist Anthony Rossomando een bugel bovenhaalde om de intro van 'Bang bang you're dead' te spelen, werd het concert nog mooi afgerond ook.
(Isg)
0 reacties
17:40 > Infadels
Zo'n vijf jaar draaien de Infadels al mee, en toch hebben ze nog maar twee platen op hun cv staan. Dat komt zo: de Britten zijn vooral een live-groep.
Voor 300 optredens per jaar draaien deze heren hun hand niet om, en dan blijft er natuurlijk weinig tijd over om platen te brouwen.
De Infadels hebben na al die jaren dan ook een live-reputatie opgebouwd; hun niet erg afgelijnde mix van punkrock, elektro en funk werkt aanstekelijk, blijven stilstaan is onmogelijk. Nu eens - tijdens I make mistakes bijvoorbeeld - wordt er stevig gerockt met een dominante drumpartij. Maar evengoed vrijen lekkere gitaarriffs elektrosounds op.
Plots spuwen de Infadels zelfs Sweet dreams van Eurythmics in een ruwe elektrorockversie de tent in. En het werkt. Met Bnann, ja dat is zijn naam, hebben de Infadels ook een charismatische frontman, Echt straffe nummers hebben deze heren niet, maar live knalt het wel lekker.
De bassen staan overigens zo luid dat onze longen op klappen staan, op het moment dat we dit typen. Als dit ons laatste verslagje was, weet u waarom.
(Kho)
Voor 300 optredens per jaar draaien deze heren hun hand niet om, en dan blijft er natuurlijk weinig tijd over om platen te brouwen.
De Infadels hebben na al die jaren dan ook een live-reputatie opgebouwd; hun niet erg afgelijnde mix van punkrock, elektro en funk werkt aanstekelijk, blijven stilstaan is onmogelijk. Nu eens - tijdens I make mistakes bijvoorbeeld - wordt er stevig gerockt met een dominante drumpartij. Maar evengoed vrijen lekkere gitaarriffs elektrosounds op.
Plots spuwen de Infadels zelfs Sweet dreams van Eurythmics in een ruwe elektrorockversie de tent in. En het werkt. Met Bnann, ja dat is zijn naam, hebben de Infadels ook een charismatische frontman, Echt straffe nummers hebben deze heren niet, maar live knalt het wel lekker.
De bassen staan overigens zo luid dat onze longen op klappen staan, op het moment dat we dit typen. Als dit ons laatste verslagje was, weet u waarom.
(Kho)
0 reacties
16:56 > The Cribs
The Cribs hebben in Engeland naam gemaakt door eindeloos te toeren; een groot deel van het Britse contingent op Pukkelpop stond dan ook in de verder maar matig gevulde Marquee. Een van hen getuigde mits een vlag van zijn liefde voor Leeds United, een ander liet op die manier weten dat hij uit Peterborough komt.
De drie broers Jarman spelen gespierde en niet erg gepolijste rock die het ook in Hasselt moest hebben van de krachtige zang van Ryan en Gary en de stekelige gitaar van Ryan. Die is, behalve het lief van Kate Nash - veel klonen van haar onder de toeschouwers - ook een wat angstaanjagende performer, die ofwel met zijn rug naar het publiek stond, of het balorige
blikken toewierp.
Om maar te zeggen: intens! En luid - zoals alle concerten in de Marquee vandaag. Het slot van het concert, met hitje 'Men's needs' en een lange parlando op het videoscherm, deed overigens vermoeden dat deze groep grotere ambities heeft dan stevige rock maken.
(isg)
De drie broers Jarman spelen gespierde en niet erg gepolijste rock die het ook in Hasselt moest hebben van de krachtige zang van Ryan en Gary en de stekelige gitaar van Ryan. Die is, behalve het lief van Kate Nash - veel klonen van haar onder de toeschouwers - ook een wat angstaanjagende performer, die ofwel met zijn rug naar het publiek stond, of het balorige
blikken toewierp.
Om maar te zeggen: intens! En luid - zoals alle concerten in de Marquee vandaag. Het slot van het concert, met hitje 'Men's needs' en een lange parlando op het videoscherm, deed overigens vermoeden dat deze groep grotere ambities heeft dan stevige rock maken.
(isg)
0 reacties
16:48 > The Germans
Als we op de dreunende Wablieftent toelopen, lijkt het alsof The Jesus Lizard is verrezen. Cirkelzaaggitaren, manisch gekrijs, chaotische drums: het Gentse The Germans scheurt het tentzeil aan flarden met zijn hondsdolle noiserock. De band speelt voor een halve tent maar drijft al zijn duivels uit.
Dat sommige toeschouwers in deze teringherrie nog de moeite doen om gezellig met elkaar te keuvelen, zien we aan de troepjes in elkaars trommelvliezen roepende doordouwers. En morgen over oorsuizingen klagen! Waarom stond die verdomde P.A. trouwens zo oerend hard? Onmogelijk om een heel concert te blijven luisteren. Hoedanook: stevige kost, die Germans.
Allesbehalve een tussendoortje.
(svs)
Dat sommige toeschouwers in deze teringherrie nog de moeite doen om gezellig met elkaar te keuvelen, zien we aan de troepjes in elkaars trommelvliezen roepende doordouwers. En morgen over oorsuizingen klagen! Waarom stond die verdomde P.A. trouwens zo oerend hard? Onmogelijk om een heel concert te blijven luisteren. Hoedanook: stevige kost, die Germans.
Allesbehalve een tussendoortje.
(svs)
0 reacties
16:08 > Soko
I'll kill her. Daar kent u haar van. Stephanie Sokolinski, die u voor het gemak ook gewoon Soko mag noemen, werd grijsgedraaid op de radio met haar in franglais gezongen hitje. De rest van haar songs worden gelijkaardig opgebouwd; met opzet erg sober en amateuristisch gearrangeerd, vals gezongen of geschreeuwd en bijna puberale teksten (we krijgen zelfs een nummer te horen dat Why don't you eat my pussy now you still can heet).Soko doet ook constant alsof ze een kind van tien is; charmant en leuk voor hooguit tien minuten, waarna het ronduit irritant wordt. Daar kan zelfs een verkleedpartij - Soko trekt, we kid you not, een tijgerpak aan - niks aan veranderen. Dat vindt het publiek blijkbaar ook; haar 'gezang' is
soms amper te verstaan boven het geroezemoes in de tent. En te oordelen naar wat we wel horen, is dat niet eens zo'n slechte zaak.
Het publiek wil I'll kill her horen, wat het op behoorlijk onbeleefde manier duidelijk maakt tussen de nummers door. We krijgen nog songs over een aapje en over pindakaas, voor duidelijk wordt dat haar hit er niet aankomt, al blijven zo'n dertig fans aandringen. Dit is geen blijver.
(kho)
0 reacties
15:52 > Santogold
Tijd voor het snoepje van het festival. Santi White weet verdomd goed dat ze bovenaan de 'cool list' van de rockmedia staat. Haar show bulkt van onvervalste 'New York chic': onverschillig kijkende muzikanten in smetteloze muisgrijze hemdjes, twee zuur kijkende zwarte danseresjes met gigantische zonnebril en fiftiesoutfit - alsof je naar tot leven gewekte paspoppen staat te kijken.
Zelf host White rond in een paars kostuumpje, met felle blinkende leggings en enorme gouden oorbellen onder de oren. Haar jongste culthitjes Les artistes en Say aha vuren het feestje aan.
Grappig: White is binnen Santogold de enige die joelt en lacht en entertaint. De andere groepsleden wiebelen uitdrukkingsloos mee op de groove. Bevreemdend en dodelijk cool. Hun mix van postpunk, elektro, reggae, garagerock en 'baile funk' is onweerstaanbaar.
Op die manier doet Santogold nog het meest aan als een zwarte versie van Blondie, met een vleugje M.I.A. erbij als kers op de taart. Helemaal te gek is Creator, met zijn donderende blieps (die wij tot in onze knieschijven voelen) en monsterachtige dancehallbeat. Good stuff.
(svs)
Zelf host White rond in een paars kostuumpje, met felle blinkende leggings en enorme gouden oorbellen onder de oren. Haar jongste culthitjes Les artistes en Say aha vuren het feestje aan.
Grappig: White is binnen Santogold de enige die joelt en lacht en entertaint. De andere groepsleden wiebelen uitdrukkingsloos mee op de groove. Bevreemdend en dodelijk cool. Hun mix van postpunk, elektro, reggae, garagerock en 'baile funk' is onweerstaanbaar.
Op die manier doet Santogold nog het meest aan als een zwarte versie van Blondie, met een vleugje M.I.A. erbij als kers op de taart. Helemaal te gek is Creator, met zijn donderende blieps (die wij tot in onze knieschijven voelen) en monsterachtige dancehallbeat. Good stuff.
(svs)
0 reacties
15:45 > Motek
Achter Motek werden beelden geprojecteerd van vuur en rimpelend water, maar voor we dat te zien kregen, moesten we ongelooflijk lang aanschuiven: de Wablieftent was veel te klein voor alle geinteresseerden. Die kwamen niet alleen voor de champagne die de groep had beloofd als hij nog steeds op een stond in de Afrekening, want de Aalsterse groep speelde weer een ongelooflijk
intens concert.
De klanklandschappen van Motek zijn met hun galmende zang, snijdende gitaren en jazzy piano niet ieders ding, maar in het donker van de tent waren ze goed voor een krop in de keel. En meer, want toen 'Tryer' werd ingezet, probeerden een paar toeschouwers zelfs mee te klappen. Motek is een hitgroep: wen er maar aan.
(isg)
0 reacties
intens concert.
De klanklandschappen van Motek zijn met hun galmende zang, snijdende gitaren en jazzy piano niet ieders ding, maar in het donker van de tent waren ze goed voor een krop in de keel. En meer, want toen 'Tryer' werd ingezet, probeerden een paar toeschouwers zelfs mee te klappen. Motek is een hitgroep: wen er maar aan.
(isg)
0 reacties
15:11 > Amy MacDonald
Voor wie zich zou afvragen wie dat meisje is dat op het hoofdpodium staat, hangt achter Amy MacDonald een gigantisch doek met haar naam op. Verstandig, want MacDonald is nog geen vertrouwd gezicht; haar This is the life bestormde pas de laatste maanden de Vlaamse hitparade. Op Pukkelpop wil MacDonald tonen dat ze meer is dan een eendagsvlieg. Daar slaagt ze met wat moeite ook in.MacDonald is een singer songwriter, maar ze wil in de eerste plaats uptempo popsongs brengen. Dat lukt niet altijd; youth of today, dat ze schreef toen ze 15 was, hapert live wat. Mr. Rock & Roll is dan weer wel een catchy popnummer. Omdat ze weinig materiaal voorhanden heeft - zelfs om een set van veertig minuten te vullen - wisselen enkele leuke nummers heel wat mindere af.
Het pleit wel voor MacDonald dat ze lef heeft. Even verrassend als gedurfd is haar akoestische cover Dancin' in the dark van Bruce Springsteen. Springsteenfans zullen snel 'heiligschennis' roepen, maar MacDonald blijft wel overeind. De gitaarriff die op This is the life wordt geplakt, geeft haar hit extra diepgang.
Aan haar podiumpresence zal MacDonald nog moeten werken; haar verlegen, Schotse bindteksten zijn best schattig, maar het optreden is zo statisch dat je het even goed op de radio kon horen. Ook vocaal is ze niet de beste nieuwkomer die we dit jaar op een Vlaams podium zagen. Toch iemand met potentieel.
(kho / foto: belga)
1 reacties
14:43 > De Jeugd van Tegenwoordig
Er hangt een penetrant marihuanageurtje in de dance hall. Dat moeten de fans van de Nederlandse kolderrappers van De Jeugd van Tegenwoordig zijn. Eerst even roepend vragen waar 'die sletten' staan en dan Watskeburt! inzetten; deze jongens weten hoe ze een tent vol jongeren in de fik moeten gooien.
De Jeugd is een parodieposse. Hun raps staan bol van de overdreven taalgrapjes, die jammer genoeg vaak in een onverstaanbaar Hollands wordt gespit, en hun kledij is al even over the top; veel te grote zonnebril, zwembroekje en de beeltenis van Dr. Phil op de T-shirt. Met die pose
spotten ze met Amerikaanse gangsta rap. Het is humor die niet iedereen smaakt, maar wij vinden het heerlijk. P. Faberge, Willie Wartaal en Vieze Fur zijn bovendien straffe entertainers.
Met al dat gelach zou een mens bijna vergeten dat de ritmische rap van De Jeugd doorspekt wordt met ronduit geniale beats van De Neger des Heils; een mix van techno, elektrofunk en een vleugje drum'n'bass. Deze hiphoppers misstaan dan ook niet in de dance hall; iedereen gaat uit de bol bij dit vroege feestje, met Hollereer als verwachte orgelpunt. Of zoals ze zelf zeggen; 'Lekker bezig.'
(kho)
0 reacties
14:36 > The Pigeon Detectives
The Pigeon Detectives worden door een Engelse speaker met veel poeha
aangekondigd als "the jewels on the crown of West Yorkshire!". De waarheid
is lichtjes anders. Het stelletje ongeregeld in leren jekkers speelt
pokkeluide, lekker arrogante Britrock. 'This is an emergency' scanderen ze
en zo klinken ze ook: hoogdringend, gejaagd en onoverkomelijk. De
hyperactieve zanger gaat regelmatig met zijn ene been op de monitorboxen
staan, als een strijdlustige revolutionair - hoewel de teksten van deze
bamd allesbehalve revolutionair zijn, laat staan de muziek. Maar de sfeer
zit goed. Als de zanger Matt Bowman de frontstage induikt en zich
letterlijk op handen laat dragen door de voorste rijen fans, geeft de tent
zich gewonnen. Bowman is een gewiekste volksmenner: hij jut de fans op met
zijn vuist in de lucht, kiepert een paar keer een flesje water over zijn
hoofd en maakt rare bokkensprongen. Ricky Wilson van Kaiser Chiefs heeft
duidelijk school gemaakt. Weinig memorabele muziek, leuke show. (svs)
0 reacties
aangekondigd als "the jewels on the crown of West Yorkshire!". De waarheid
is lichtjes anders. Het stelletje ongeregeld in leren jekkers speelt
pokkeluide, lekker arrogante Britrock. 'This is an emergency' scanderen ze
en zo klinken ze ook: hoogdringend, gejaagd en onoverkomelijk. De
hyperactieve zanger gaat regelmatig met zijn ene been op de monitorboxen
staan, als een strijdlustige revolutionair - hoewel de teksten van deze
bamd allesbehalve revolutionair zijn, laat staan de muziek. Maar de sfeer
zit goed. Als de zanger Matt Bowman de frontstage induikt en zich
letterlijk op handen laat dragen door de voorste rijen fans, geeft de tent
zich gewonnen. Bowman is een gewiekste volksmenner: hij jut de fans op met
zijn vuist in de lucht, kiepert een paar keer een flesje water over zijn
hoofd en maakt rare bokkensprongen. Ricky Wilson van Kaiser Chiefs heeft
duidelijk school gemaakt. Weinig memorabele muziek, leuke show. (svs)
0 reacties
14:33 > Joe Lean & The Jing Jang Jong
Hier vreesden we het ergste voor. Omdat JL&TJJJ een ongelooflijk domme naam is - wij wantrouwen groepen met comedynamen sowieso; omdat we ook voorzichtig zijn met acteurs die zangertje spelen - Joe Lean is als Joe Beaumont en Joe Van Moyland ook als acteur bekend; en vooral omdat de Britse pers deze band zo omhoogschrijft dat een mens er wel wantrouwig van
moet worden.
Maar het viel mee: Joe Lean is behalve een poseur in een ruchehemdje ook een wat schutterige voorman die naar de liefde van de halflege Clubtent hengelde en behoorlijk zong. Groepen die covers van Alex Chilton brengen, in dit geval 'Hey little child', krijgen van ons trouwens meteen bonuspunten.
Het eigen werk van de groep klinkt dan weer overweldigend als The Jam. Er zijn ergere referenties, maar we zouden hun toch aanraden meer eigen smoel te kweken.
(isg)
0 reacties
moet worden.
Maar het viel mee: Joe Lean is behalve een poseur in een ruchehemdje ook een wat schutterige voorman die naar de liefde van de halflege Clubtent hengelde en behoorlijk zong. Groepen die covers van Alex Chilton brengen, in dit geval 'Hey little child', krijgen van ons trouwens meteen bonuspunten.
Het eigen werk van de groep klinkt dan weer overweldigend als The Jam. Er zijn ergere referenties, maar we zouden hun toch aanraden meer eigen smoel te kweken.
(isg)
0 reacties
14:18 > The Subways
Een-twee-drie-vier: de piepjonge Britten van The Subways spelen punkpop en ze doen dat goed. De grote troef van het trio is Billy Lunn, een zanger met een serieuze strot en een goede volksmenner: lang geleden dat we de publiekshelften nog zo luid tegen elkaar hoorden opschreeuwen. We geven ook nog even mee dat de platinablonde, geminirockte en springerige bassiste Charlotte Cooper voor de smachtende jongens vooraan waarschijnlijk een nog
grotere troef was.
Ook de teksten van Lunn, over jongens en meisjes en de miserie die ze elkaar aandoen, zijn niet wereldbrekend vernieuwend, maar doordat hij en Cooper om beurten zingen -zij in een dun, nasaal stemmetje -kregen ze extra draagkracht. Toen Lunn in afsluiter 'Rock n'roll queen' het publiek indook, ging de wei helemaal uit de bol. Een mooi visitekaartje, dit optreden.
(isg)
0 reacties
grotere troef was.
Ook de teksten van Lunn, over jongens en meisjes en de miserie die ze elkaar aandoen, zijn niet wereldbrekend vernieuwend, maar doordat hij en Cooper om beurten zingen -zij in een dun, nasaal stemmetje -kregen ze extra draagkracht. Toen Lunn in afsluiter 'Rock n'roll queen' het publiek indook, ging de wei helemaal uit de bol. Een mooi visitekaartje, dit optreden.
(isg)
0 reacties
13:53 > Kaizers Orchestra
Laten we maar 's in het Noors beginnen, want Engels horen we de komende dagen nog genoeg, dachten we. Kaizers Orchestra zingen nog steeds in het dialect van Jaeren. En ze hebben nog altijd een paar olievaten op het podium staan, al dienen die tegenwoordig meer als decoratie dan voor percussie.
De groep heeft ook zijn Balkanpop-invloeden ingeruild voor een rockabilly-achtige klank. Het beste vonden wij de momenten dat gitarist Geir Zahl zijn beste surfgitaar door de Marquee liet echoën.
Leuk was ook het moment dat zanger Janove Ottesen de groep in revuestijl voorstelde. Heeft hij tips gekregen van mede-Scandinaaf Howlin' Pelle van The Hives?
In de tent aarzelde u tussen meefeesten of toch al aperitieven. Kaizers Orchestra bracht dan ook een aardig, maar geen erg origineel concert.
(isg)
0 reacties
De groep heeft ook zijn Balkanpop-invloeden ingeruild voor een rockabilly-achtige klank. Het beste vonden wij de momenten dat gitarist Geir Zahl zijn beste surfgitaar door de Marquee liet echoën.
Leuk was ook het moment dat zanger Janove Ottesen de groep in revuestijl voorstelde. Heeft hij tips gekregen van mede-Scandinaaf Howlin' Pelle van The Hives?
In de tent aarzelde u tussen meefeesten of toch al aperitieven. Kaizers Orchestra bracht dan ook een aardig, maar geen erg origineel concert.
(isg)
0 reacties