I'll kill her. Daar kent u haar van. Stephanie Sokolinski, die u voor het gemak ook gewoon Soko mag noemen, werd grijsgedraaid op de radio met haar in franglais gezongen hitje. De rest van haar songs worden gelijkaardig opgebouwd; met opzet erg sober en amateuristisch gearrangeerd, vals gezongen of geschreeuwd en bijna puberale teksten (we krijgen zelfs een nummer te horen dat Why don't you eat my pussy now you still can heet).

Soko doet ook constant alsof ze een kind van tien is; charmant en leuk voor hooguit tien minuten, waarna het ronduit irritant wordt. Daar kan zelfs een verkleedpartij - Soko trekt, we kid you not, een tijgerpak aan - niks aan veranderen. Dat vindt het publiek blijkbaar ook; haar 'gezang' is
soms amper te verstaan boven het geroezemoes in de tent. En te oordelen naar wat we wel horen, is dat niet eens zo'n slechte zaak.

Het publiek wil I'll kill her horen, wat het op behoorlijk onbeleefde manier duidelijk maakt tussen de nummers door. We krijgen nog songs over een aapje en over pindakaas, voor duidelijk wordt dat haar hit er niet aankomt, al blijven zo'n dertig fans aandringen. Dit is geen blijver.

(kho)