De vorige keer dat wij Two Gallants - nadruk op de tweede lettergreep - aan het werk zagen, was op Dour vorig jaar. Toen maakte de loden hitte dat we bijna een zonneslag opliepen. Echt veel herinneren we er ons dan ook niet van. Herkansing dus.

Two Gallants zijn - de naam had al een lampje moeten doen branden - een duo uit San Francisco. Ze brengen rock met blues- en folkinvloeden. Zanger/gitarist Adam Stephens zei ooit over de vaak gelegde link met Bob Dylan: Het is belachelijk Bob Dylan te vernoemen als inspiratiebron voor moderne muziek. Dat is als verwijzen naar Thomas Edison als je een mooi verlichte kamer ziet.

Een vergelijking met De Grootmeester maken we dus niet. Ook al omdat die zich op Pukkelpop niet meteen opdringt; Two Gallants opent vrij hard en stevig om nooit te kalmeren, met dominant knallende drums en Stephens fingerpickend op elektrische gitaar. Zijn mondharmonica blijft op zak en er worden geen akoestische songs gespeeld.

De heren willen met hun songs vooral verhalen vertellen. Het is dan ook geen toeval dat hun naam geleend is van een verhaal van James Joyce uit Dubliners. Hun teksten zitten vol leuke vondsten (itf's half past late, in Despite what you've been told of, Your heart is so cold that it shivers, in Nothing to you).

Het huwelijk tussen die stevige rock en die verhalende teksten is er eentje dat niet altijd even harmonisch klinkt en vaak zelfs vloekt. Maar intrigerend is het allemaal wel. (Kho)