Een cocon creeren op een festival dat gedomineerd wordt door loeihardgitarengebulder en stevige drums is weinigen gegeven. Maar Iron & Wine slaagden waar we velen eerder zagen falen. Hun mengeling van jazz en folk -we zagen ondermeer een viool, slide guitar, xylofoon en accordeon passeren- zorgde voor een wel erg intiem en relaxed sfeertje in de club.
Iron & Wine brengt meditatiemuziek. Frontman Sam Beam heeft dan ook heel wat weg van een goeroe, met zijn volle baard en lange haren. Waar geroezemoes de dag beheerste, kregen Beam en de zijnen het publiek stil. En dat de jongeren aandachtig luisterden en niet dronken uitgeteld neerlagen, bleek uit het oorverdovende applaus. Iron & Wine schuwen ook de langere songs niet; Wolves duurde bijna vijftien minuten.
Na een zware festivaldag voelden we onze oogleden zowaar zwaar worden. Een heerlijk rustpunt. (Kho)