Niemand wil het concert van Sigur Ros missen, ook de celebrities niet. Wij staan in de frontstage naast Kele Okereke van Bloc Party en de bijna volledige bezetting van Hercules And Love Affair die in trance meewiegt op de sprookjespop van Sigur Ros.

De lat ligt hoog voor de IJslanders, zeker na zijn doortocht op Rock Werchter, een concert dat bij de besten van het jaar wordt gerekend. Ook Pukkelpop wordt overspoeld met de bedwelmende, gelaagde muziek van het freaky combo - de drummer heeft een onnozel carnavalskroontje op het hoofd, de in smetteloos witte pakken gestoken blazerssectie lijkt zo uit Twin Peaks gestapt en de frontman Jonsi ziet eruit als een postapocalyptische krijger.

Toch frappant hoe breed het palet van deze band met de jaren is geworden. Toen wij Sigur Ros voor het eerst live zagen - in de AB, in 2000 - hield de groep vast aan zijn ijle, etherische geluid. Intussen is daar gruizige rock, elektronica en symfonische bombast aan toegevoegd - in Hasselt worden de hemelpoorten meermaals wagenwijd opengezet, met een pathos waarvoor de vroege Sigur Ros zou terugschrikken.

De fans vinden het prachtig, zingen behoedzaam (vooral niet te luid!) de koorpartijen mee of roepen tussendoor verzoekjes - niet evident als u weet dat de nummers IJslandse titels dragen of nonsensicale spielereien zijn, zoals 'Gobbledigook'.

Het mag dus niet verwonderen dat dit niet ieders cup of tea is: na de show van Bloc Party is er immers al een uittocht begonnen naar de campings en de treinperrons, vooral van de allerjongste festivalgangers. Maar wie blijft krijgt een hartveroverende show plus een wervelstorm van confetti over zich heen.
(svs)
  0 reacties

Met een strandshort, een sportshirt en een slippenjas is Jamie Lidell met voorsprong de slechtst geklede man van het festival. Maar het gaat hier om muziek en die brengt Lidell met passie en met humor. Zijn bijdrage aan de soul bestaat erin dat hij het genre omvormt met stijlkenmerken uit eigentijdse pop. En met nieuwe technieken: zo begint hij plots al zijn stemmen over elkaar heen te samplen om als een eenmansorkest een funkfeest uit te bouwen.

Ferme ambiance in de Marquee, al duurt het wat lang en hoopt iedereen natuurlijk dat dit soort experimenten straks uitmondt in de hits. Maar Lidell doet zijn ding, laat zijn band in de coulissen en beukt het publiek plat met zijb labtopsoul.

Uiteindelijk mag de band toch weer meedoen, volgen 'Another dav', een spits 'Wait for me", een heerlijke a cappella-versie van 'Multiply'. De meiden krijsen en Jamie is weer wat dichter bij de status van superster.
(Vpb)
  0 reacties

Alela Dianes folkcountry lijkt wel uit het negentiende eeuwse Amerika te stammen. Alsof haar plaat Pirate's Gospel gevonden werd in een ijzeren doos die al eeuwen in een tuin begraven lag. 'Die Diane, dat moet een vrouw op jaren en met tonnen levenservaring zijn', horen we u denken.

In tegendeel, Alela Diane is een jong meisje van amper 25. Maar laat dat u niet tegenhouden haar goed te vinden. Wanneer ze Clickity Clack op Pukkelpop inzet, is het al duidelijk; dit wordt goed. We worden bijna nat in de frontstage, zoveel talent druipt er van Diane af. Zij beheerst haar stem, die overigens een heel aparte kleur heeft, uitstekend; sober als het moet, overslaand en uitschuivend op de juiste momenten.

Ze wordt op Pukkelpop gesteund door haar vader, een duidelijk door de wol geverfde muzikant die niet bang is van wat improvisatie. Diane maakt erg visuele muziek. We wanen ons tijdens het optreden even niet op Pukkelpop maar in de film The assassination of Jesse James. Diane heeft voor de gelegenheid ook het Leuvens koor Go-Tell uitgenodigd. Zij steunen vocaal tijdens Pieces of string en Pirate's Gospel.

Dit was een parel van een optreden met het wondermooie The Rifle en Dry Grass and Shadows als hoogtepunt. Alleen jammer van het geroezemoes in de tent dat bij momenten irritant aanzwelt. Deze meid heeft een grote toekomst voor zich. Afwachten of ze kan bevestigen. Overigens, als u de tijd vindt moet u zeker haar videoclips checken op YouTube. Een aanrader.
(Kho)
  0 reacties

Wat gebeurt er wanneer de bassist van de heavy metalgroep Cathedral een psychedelisch funkgezelschap a la Parliament-Funkadelic besluit op te richten? Dan krijg je Chrome Hoof, een stelletje ongeregeld dat er de dress code van Sun Ra op nahoudt: gouden kapmantels als van een Egyptische sekte - wellicht om te kunnen signaleren naar overvliegende ufo's.

De zangeres heeft iets van een dolgedraaide Eartha Kitt en gaat zo te zien gekleed als de boze heks uit de Wizard Of Oz. Het kan nog gekker: een headbangende violiste, een wilde saxofonist, hardrockgitaren, discodrums en twee in gouden nauwsluitende pakjes kronkelende danseressen.

De Chateautent staat niet halfvol maar het trosje aanwezigen amuseert zich rot. Een waardevolle tip voor al uw bruiloften en communiefeesten.
(svs)
  0 reacties

Nou, Kele Okereke, de charismatische zwarte zanger van Bloc Party ziet er om te stelen uit: een felwit T-shirt met grote zwarte LAX-letters, korte grijze broek, baseballcap, gouden kettinkje - we hebben op dit festival zelden een cooler tenue gezien. 'Mercury', de stekelige nieuwe single, trapt af en de weide zingt mee.

De groep verkeert duidelijk in topvorm. 'Hunting for witches' stuiptrekt, snauwt en gromt. Okereke kijk het publiek strak aan, zwaait met zijn vuisten en lacht zijn witte tanden bloot. Grappig: nog maar twee jaar geleden stond de zanger op het podium als een gekweld, onzeker kereltje dat niet precies wist hoe je nu een goeie frontman moet spelen.

Vanavond is hij een god die vrolijk een strandbal het publiek intrapt. En dat publiek draagt hem op handen. Bij 'Helicopter' - perfect gespeeld - springen de fans als gekken op en neer. 'Two more years' volgt, met evenveel schwung. Leuk moment: Okereke die een geboortekaartje toont van een koppel dat zijn zoontje Kele heeft genoemd. 'I hope he grows up to be as doubly awesome' klinkt het.

Prachtig is het dromerige 'So here we are' - 'heel gepast nu in de verte de zon ondergaat', mijmert Okereke - dat de groep ziet baden in felblauw licht. Nog een uppercut: 'Like eating glass', met een ratelende drumgroove die de crowdsurfers uit de massa naar boven stuwt.

Bij 'Banquet' wordt de eerste strofe netjes overgenomen door de fans. Vanaf dan wordt iedereen wild en vliegen de crowdsurfers over de dranghekken. 'She's hearing voices' is een onverwachte bis met Okereke die als door de duivel bezeten de frontstage inspringt en tot het midden van het plein rent om zich door de fans te laten bepotelen. Topconcert.
(svs)
  1 reacties

Wat een vreemde bende is Hercules & Love Affair toch. Is die basgitarist blind? Neen, hij houdt gewoon de hele tijd de ogen gesloten omdat hij helemaal opgaat in de muziek. En is die sexy deerne met dat strakke buikje in dat korte, zwarte jurkje een vrouw? Helaas. Het is een transseksueel met een hemelse stem. Ook de rest van Love Affair is allerminst normaal te noemen. Ze dragen T-shirts met het woord Banjee op. Een banjee is, volgens Wikipedia, 'een gekleurde man die seks heeft met andere mannen'.

Maar goed, we zijn hier voor de muziek. Op Pukkelpop blijkt, net als op Werchter, dat deze bende ook zonder de fantastische Antony een feestje kan bouwen met elektronicadisco-op-beats. Met acht staan ze op het podium; twee keyboards, schuif- en gewone trompet, drum, bas en twee zangeressen. Stilstaan is onmogelijk op stomende songs als het fantastische Blind of Iris. Vooral de blazers geven deze band een extra dimensie.

En toch. We missen de unieke stem van Antony Hegarty, die - laat ons eerlijk zijn - onvervangbaar is. Zijn afwezigheid maakt dat Hercules een bovengemiddelde band is en geen echte topper. En zijn afwezigheid maakt ongetwijfeld dat de tent slechts halfvol staat en niet propvol.
(Kho)
  0 reacties

Junkie XL is de dj-naam van de Nederlander Tom Holkenborg. Hij scoorde enkele jaren geleden een wereldhit met zijn remix van Elvis Presley's 'A Little Less Conversation'. Hij wordt dan ook door de groten der aarde gevraagd om songs voor hen te remixen. Hij herwerkte al nummers van ondermeer Justin Timberlake, Rammstein, Britney Spears en Coldplay.

Holkenborg begint op Pukkelpop met pompende instrumentale techno - de beats doen het podium bijna instorten - afgewisseld met sfeerscheppende trance. Vreemd begin. Maar met Booming back at you en een remix van Enjoy the silence haalt Holkenborg het wat ingedommelde publiek meteen weer bij de les.

Als Junkie op zijn desk klimt, sigaretje in de mond, is heel de tent meteen verslaafd. Vooral Go van Moby is een topper. Een wat aarzelend begin dat uitdraait op een vroeg en heet dansfeestje.
(Kho)
  1 reacties

Hoog tijd dat Pukkelpop eens een stevige hitgroep laat horen. Manic Street Preachers mag die rol invullen. De Welshe band is geen superband, maar heeft met een reeks degelijke albums een fanbasis opgebouwd die present geeft. Die fans kijken even verbaasd op wanneer de band verrassend een potige versie van 'Umbrella' neerzet, maar we hebben op deze Pukkelpop al vreemdere covers gehoord.

De band grossiert overigens gul in zijn bekende gitaarrock, met opener 'Motorcycle Emptiness', een toegejuicht 'Masses against the classes' en 'Your love alone is not enough'. Het mag voor ons ook eens wat anders zijn en ja hoor, daar volgt 'Ocean Spray' en kan er even wat harmoniezang vanaf.

En 'Design for life' en 'If you tolerate this' baden in een epische gloed, wat past bij de avondlijke zon. Ook het jongste album Send away the tigers komt even aan bod, maar veel verandert dat niet. De Manics zijn vooral een gerodeerde subtopper die bij een stevige 'kick and rush'-aanpak zweert en daarmee vooral bevestigt.
(Vpb)
  0 reacties

Kleine groepjes worden groot. Toen we MGMT in het voorjaar in de Brusselse AB-club zagen, was het nog een schattig cultbandje dat net had getekend bij de grote platenfirma Sony. Maar als we de marquee naderen, zien we dat er geen doorkomen aan is. De tent puilt uit met mensen die de voorbije maanden bekogeld zijn geweest met de radiohitjes van MGMT.

Goed voor de groep, natuurlijk, want de jongens hebben talent. Alleen vragen we ons af - temidden van al die kletsende, bier hijsende of apathisch om zich heen kijkende festivalgangers - of MGMT niet een geval van 'too much, too fast,too soon' is. Is een alternatief bandje als MGMT dat nog zijn weg aan het zoeken is, gebaat bij die plotse overexposure?

Nu stond de groep een verzorgd concert te spelen in een tent, maar voor hetzelfde geld had men de band zijn psychedelische rockliedjes op het hoofdpodium laten spelen. En daar is de groep niet klaar voor. Nu klonk de knusse funk van 'Electric feel' nog perfect (met een luid meezingende tent), evenals de topsingle 'Time to pretend' en de feestelijke elektro van 'Kids' - perfect op hun plaats, goed in het vel, verzorgd gespeeld: MGMT hoeft van ons niet te snel uit zijn voegen barsten. We willen de jongens namelijk in de toekomst nog goede concert zien spelen.
(svs)
  0 reacties

Toen Yeasayer in het voorjaar in de AB speelde, was hun zanger ziek. In de Club van Pukkelpop blijkt meneer weer helemaal fit en het kwartet uit Brooklyn kan er helemaal voor gaan.

Hevige, dynamische rock gedragen door forse harmoniezang (uit vier kelen): we hebben dit weekend al veel vervelende 'prog rock' gehoord, naar dit staat er. Het concert ontspint zich als een lange suite, met veel elektronica in de geluidsmuur. Alle songs volgen elkaar naadloos op, het concert wordt een trip die ineens op een housebeat rust, maar daarna vooral groots en meeslepend wordt. Sterke revanche!
(Vpb)
  0 reacties

Artiesten gebruiken niet langer een traditionele dj om de soundtrack bij hun raps of zang te verzorgen maar vallen allemaal terug op de laptop. Twee jaar geleden durfde op Pukkelpop nog wel eens een draaitafel opduiken. Anno 2008 zie je het Apple-icoontje op het podium ipv vers vinyl.

Ook het Britse kolderhiphopduo Dan Le Sac en Scroobius Pip halen alles uit de laptop. De ene ziet eruit als een aan fastfood verslaafde computernerd, de andere als een groepslid van Grandaddy, of als een sullige redneck-trucker, da's hetzelfde.

Het duo maakt een soort kruising van Eminem en The Streets. Dit is op het eerste gehoor degelijke hiphop, met een soort Beck-achtige refreintjes als ankerpunten. Maar Dan en Pip zijn ontegensprekelijk 'too British' om de tent mee te krijgen. Hun nummers zijn te weinig gevarieerd en hebben vaak niet meer in petto dan epileptische elektrobeats en de neurotische voordracht van Pip. 'Do you listen to UK hiphop?' vraagt die aan de luidst juichende fans. 'You should cause it fucking rocks!' Niet altijd, beste Pip, niet altijd.
(svs)
  0 reacties

De officiele webpagina van The Plain White T's heet ons van harte welkom bij 'a Chicago rockband'. Nou, dat is best bij de haren getrokken. Deze jongens brengen emopop, maar dan van het softe dertien in een dozijn-type. Uiteraard, iedereen kent Hey there Delilah. Wij zien zelfs een bonkige securityman stiekem meelippen.

Maar verder? Wij horen geen enkel nummer dat de moeite waard is. Dit is het typevoorbeeld van een one hit wonder (nee, wij tellen our time now niet mee). Het zou ons verbazen mochten we deze jongens volgend jaar nog eens op een Vlaams festival zien.
(Kho)
  0 reacties

De vorige keer dat wij Two Gallants - nadruk op de tweede lettergreep - aan het werk zagen, was op Dour vorig jaar. Toen maakte de loden hitte dat we bijna een zonneslag opliepen. Echt veel herinneren we er ons dan ook niet van. Herkansing dus.

Two Gallants zijn - de naam had al een lampje moeten doen branden - een duo uit San Francisco. Ze brengen rock met blues- en folkinvloeden. Zanger/gitarist Adam Stephens zei ooit over de vaak gelegde link met Bob Dylan: Het is belachelijk Bob Dylan te vernoemen als inspiratiebron voor moderne muziek. Dat is als verwijzen naar Thomas Edison als je een mooi verlichte kamer ziet.

Een vergelijking met De Grootmeester maken we dus niet. Ook al omdat die zich op Pukkelpop niet meteen opdringt; Two Gallants opent vrij hard en stevig om nooit te kalmeren, met dominant knallende drums en Stephens fingerpickend op elektrische gitaar. Zijn mondharmonica blijft op zak en er worden geen akoestische songs gespeeld.

De heren willen met hun songs vooral verhalen vertellen. Het is dan ook geen toeval dat hun naam geleend is van een verhaal van James Joyce uit Dubliners. Hun teksten zitten vol leuke vondsten (itf's half past late, in Despite what you've been told of, Your heart is so cold that it shivers, in Nothing to you).

Het huwelijk tussen die stevige rock en die verhalende teksten is er eentje dat niet altijd even harmonisch klinkt en vaak zelfs vloekt. Maar intrigerend is het allemaal wel. (Kho)
  1 reacties

Yelle heeft haar outfit zo te zien van Santogold gestolen: een korte paarse
glittercape en rode blinkende leggings plus lompe sneakers. Ze heeft een
laptopman en een drummer bij. Yelle past mooi in de traditie van franstalige elektrochanteuses: Lio en Sandrine Collard deden haar dit al voor. "Joe wanna dance wiz me?" kirt het olijke popje enthousiast en de bomvolle hal krijst van ja.

Staan de kids tot buiten mee te klappen omdat Yelle een boegbeeld van de tecktonikrage is? Of vinden ze haar kinderlijke speeltuinelektro echt goed? Straf dat iedereen blijft staan voor een onbekend, franstalig zangeresje dat bij ons amper radio-airplay krijgt. In een ongezond hete tent nog wel.

Al wachten deze prille tieners natuurlijk op 'A cause des garcons', het door MySpace-groot gemaakte anthem van de tecktonikbeweging. Dat liedje wordt voorspelbaar genoeg tot het einde opgespaard (zoniet zou de tent snel zijn leeggelopen). Wanneer het hitje de boel afsluit, gaat het dak eraf en wanen wij ons zowaar heel even in Plopsaland. Volgend jaar misschien op een Ketnet-fandag in uw buurt. Who knows?
(svs)
  0 reacties

Wanneer we Matt Berninger 'Start a War' horen aanvatten, twijfelen we even. Hebben we deze diepe, rauwe stem dit weekend al niet eens eerder gehoord? Of nee, dat was Stuart Staples van Tindersticks, de stemmentweeling van Berninger.

Vreemde keuze van de organisatie trouwens om The National zo vroeg in de Marquee te plaatsen. Heeft deze groep dit jaar al niet bewezen meer waard te zijn? Zijn Boxer en Alligator niet twee geweldige platen die een hoger plekje op de affiche rechtvaardigen?

The National is een snoepwinkel voor muziekliefhebbers; elk optreden opnieuw hoor je nieuwe dingen. Die gelaagdheid maakt ook dat deze band geen al te toegankelijke muziek maakt. Hun platen hebben meerdere luisterbeurten nodig, maar wie doorzet, wordt een fan.

'We expected something, something better than before', is de eerste zin die Berninger zingt, en dat is ook wat het zo vroeg al talrijk opgekomen publiek verwacht. Maar dat is niet wat het krijgt. Een sterk optreden, dat wel, maar zelden dezelfde fanatieke begeestering als in de AB, zelden dezelfde aan razernij grenzende apocalyptische chaos als op Rock Werchter, met uitzondering van 'Squalor Victoria' en 'Fake Empire'. We hebben Berninger ook al dreigender en
overtuigender horen schuren.

Misschien is het te vroeg en te zonnig voor de rock noir van The National? Of misschien zijn de heren een tikje moe na het lange touren? Of misschien verwachten wij gewoon onfair veel van deze band.

Dit mag dan niet het strafste optreden van The National zijn, songs als 'Baby, we'll be fine', 'Slow show' en 'Apartment Story' blijven wel ontzettend straf.

Berninger is overigens niet het gesloten boek dat hij anders wel is. Hij is zelfs uiterst minzaam in Hasselt; glimlachje hier, gesprekje daar. We zagen hem zelfs een drumstok en een setlist wegschenken. Er zijn geen zekerheden meer in het leven. (Kho)
  0 reacties

'Suicide is in my blood', klinkt het tijdens het openingssalvo van het ultrahippe Late Of The Pier. We hopen dat ze de elektropunkband rond Alan Vega bedoelen. Zou best kunnen, want in hun muziek zit een heleboel elektro van vijfentwintig jaar geleden, van Gary Numan tot New Order.

In hun bindteksten profileren de jongens zich als verwende kunststudentjes. "I need a drink", zucht er eentje met de allures van een diva. En: "Hebben jullie echt zin om op klaarlichte dag voor ons te dansen?" Of wat dacht u van een sarcastisch "You clap, we play, you clap, we play!"

Zo jong en nu al cynisch doen over het artiestenleventje. En ook al brengt de Britse groep straks één van de spannendste platen van het najaar uit, in de Dancehall kunnen zijn songs niet overtuigen. Te drammerig. En te opzichtig grillig. De avontuurlijke variatie die wij op plaat horen, klinkt live als een stuurloos potje waarbij zelfs Millionaire onwel zou worden.

Toch laat Late Of The Pier de tent regelmatig zinderen, zoals tijdens het aan Nine Inch Nails schatplichtige 'Focker' en het grandioze 'Bathroom gurgle', dat ze van ons gerust twee keer hadden mogen spelen. Beloftevolle band, maar deze jochies moeten nog veel spinazie eten. (svs)
  0 reacties

Vreemd bandje, Black Kids. Wordt in de VS en in Engeland als zeer te volgen aangestipt, maar staat een beetje buiten de tijd.

Het publiek in de Marquee luistert mak naar de melodieuze synth-pop die al bij al klassiek overkomt. 'Hit the heartbrakes' smaakt naar kauwgom en de poparcheoloog in ons bespeurt deeltjes Motown, The Cars, B-52's en eigentijds beatwerk.

Sommige songs worden te log verpakt en boeten aan charme in door de slechte sound in de Marquee. 'Listen to your body tonight' vindt wel het juiste (ruige) gaspedaal en voor 'I'm not gonna teach your boyfriend' gaan de handen toch even de lucht in. Soms leuk, maar te vaak mak: Black Kids is te snel klaargestoomd en klinkt voorlopig beter op plaat dan live. (Vpb)
  0 reacties

Taaie kost om bij wakker te worden, die experimenten van Pivot. Het trio komt uit Londen en Sydney, heeft getekend bij het kwaliteitslabel Warp en liet zijn nieuwe cd produceren door John McEntire van Tortoise.

Die referenties verklappen veel over de sound die Pivot neerzet in de Chateautent. Het met pokkeluide handclaps volgestouwde openingsnummer laat hypnotische gitaartapijtjes en elektronica in elkaar overvloeien. De groove van deze instrumentale postrock is retestrak (met dank aan de drummer die de robotische beat van de laptop volgt). Als kapotte Kraftwerk, zo klinkt Pivot.

Sommige aanwezigen hebben duidelijk zin om te dansen, maar het stroeve, ruwe ritme van deze muziek is niet sexy genoeg, dus blijven de mensen maar wat vertwijfeld op hun benen wiebelen. Als de mannen alledrie achter een keyboard kruipen, wordt de Kraftwerkgelijkenis wel erg groot.

Maar Pivot laat pas halverwege het concert zijn tanden zien, wanneer de leden met donker brommende elektrobassen, een galmende gitaar en puik drumwerk de tent voor zich winnen. Helemaal blank is deze muziek niet, want Pivot gooit er zowaar een hoekig funknummer à la Primus achteraan dat op ieders volle goedkeuring kan rekenen. Apart groepje. (svs)
  0 reacties

Oneerlijke concurrentie voor The Whip toch. In de Marquee speelt Black Box Revelation voor een bomvolle tent. In de Dance Hall is het nog rustig.

Het viertal uit Manchester is nog niet breed bekend en zijn trancerock valt zwaar op de nuchtere magen. Efficiënt klinkt het wel: je moet een stel Mancunians natuurlijk niet leren wat een dansbare groove is en de mixmaster vindt dat een hoog volume de kortste weg naar erkenning is.

The Whip bouwt oordeelkundig aan een set die het traag aangroeiende publiek onder een
monotone groove brengt en daarbij de songs uit het recente debuutalbum hooguit als kapstok gebruikt. Te vroeg en vooral te eentonig, dit, al gaat een deel van de massa op den duur wel meewiegen. (Vpb)
  0 reacties

Het vroegste uur voor Lykke Li, dus een halflege tent. Maar de Zweden zijn niet gekomen om als ontbijt te dienen. Al in 'Dance Dance Dance' wordt een hoekige riff opgedolven, en uit het spaarzaamste drumstel dat we dit weekend zagen, worden harde percussieroffels gehaald.

'I'm good I'm gone' is de perfecte pop voor deze zonnige ochtend en zangeres Lykke Li grijpt de drumsticks om gezellig mee te roffelen. We zijn niet kapot van haar lijzige stemmetje - zeker niet in de ballad 'Tonight' - en haar uitspraak is al helemaal om te huiveren.

Maar de muziek klinkt fris, een cover van Vampire Weekend blijft overeind en 'Little Bit' krijgt het applaus van de herkenning. Best een leuke opener. Goeie morgen, Pukkelpop dag 3 is begonnen. Het wordt een warme dag.
  0 reacties

Vlak voor het optreden van de Gutter Twins lijkt het alsof we de Hellehond horen blaffen, al kan dat gebonk ook het vuurwerk van Metallica zijn.

Eén uur 's nachts is een onchristelijk uur om op te treden, maar daar malen 'the satanic Everly Brothers' niet om; zij schuilen het liefst in het duister, weg van de gewone wereld. Wanneer Mark Lanegan en Greg Dulli opkomen, juicht het publiek, maar we zijn pas zeker dat zij het zijn als de camera van een fan flitst; zo donker is het.

Ook de muziek die de Gutter Twins maken, is donker. Deze heren hebben het gewicht van de wereld op hun schouders en willen dat via hun muziek kwijtspelen.

Heel wat fans hopen dit keer op een volledig concert. Dat moet lukken; vorige keer in AB zakte Dulli nog in elkaar wegens van oververmoeidheid, maar vandaag blaakt hij van gezondheid.
Op Pukkelpop zijn de Twins in vorm. Nu eens leidt Lanegans diepe stem de lyrics door het bos van bluesrock, dan weer Greg Dulli's wat zoetere stem, maar altijd klinkt het even sterk. Of het nu 'The Stations', 'Idle Hands' of 'Front Street is'; Gutter Twins klinkt altijd broeierig heet en dreigend, alsof op elk ogenblik de wereld kan instorten. Dit is geen muziek waar je vrolijk van wordt.

Net als in AB krijgen we ook 'Down the line' te horen, een donkere cover van Jose Gonzalez. En met 'Bonnie Brae' knipogen Lanegan en Dulli naar hun Twilight Singers. Vooral 'Bête Noir' is straf; het moedeloos geneurie van Dulli dat sleurend gitaarspel beantwoordt. Bezwerend spul.

Het mag dan verdomd koud zijn in Hasselt als de nacht valt, na de passage van Lanegan en Dulli komt er rook uit de tent.(Kho)
  1 reacties

Is het wel gepermitteerd om een groepje dat net twee weken een eerste cd
uitheeft een tent te laten sluiten, zelfs een kleinere tent als de Club?
Zijn The Rascals niet omhooggekatapulteerd omdat Miles Kane bevriend is met
Alex Turner van Arctic Monkeys en met hem een succesvol hobbygroepje heeft
in The Last Shadow Puppets? Kort antwoord op lange vragen: ja en nee. Kane,
leren jekkertje dichtgeritst tot de kin - hij trok het pas halverwege de
set uit - bleek namelijk een prima zanger en een heerlijke gitarist, en een
geestige gastheer. Hij inviteerde een paar fans uit Hartlepool om na de
show kennis te komen maken, giechelen - het blijft natuurlijk een jonge
gast.
Met Turner heeft hij ook een levendige pen gemeen en een goed oog voor wat
er rond hem gebeurt, zie 'Freakbeat phantom', het verhaal van een
zonderling die ongevraagd een feestje binnenvalt maar de genodigden weet te
entertainen met zijn verhalen. Maar The Rascals zijn geen Arctic Monkeys
light: ze komen vaak veel steviger uit de hoek, met dank aan hun
onvermoeibare drummer Joe Mighal. Om twee uur frisser een concert
buitenkomen dan je er binnenstapte: dat kan alleen als het erg goed was. En
nu gaan we de raad van Kane opvolgen: 'Ik denk dat jullie naar bed moeten.'
(isg)
  0 reacties

  0 reacties

Metallica op het hoofdpodium, Tindersticks in de Marquee; een groter
muzikaal contrast is moeilijk denkbaar. Terwijl Hetfield en co erop los
beuken, brengen Stuart Staples en zijn band kleine, keurig gearrangeerde
songs die wat meer moeite vragen. Hier ook geen overdreven pathos; de
ingetogen Staples speelt geen rol op het podium.
Tindersticks is overigens een merkwaardige band. Hij trekt de kaart van
instrumentale verscheidenheid - blazers, strijkers, piano, vibrafoon en ga
zo maar door - maar heeft ook geen schrik van de stilte. En dat is een
zeldzaamheid op dit festival. Staples merkt het halfweg ook lachend op;
'Hoort u het ook? Dit podium is de rustige zone van het festival.'
Staples heeft een begeesterende stem en is een charismatische frontman. En
ook zijn band, we telden tien muzikanten, is topklasse, al missen we dan
wat passie op de juiste momenten en plaatsen.
Hoogtepunten zat om uit te kiezen: She's gone met een heerlijk golvende
viool of Say goodbye to the city met een furieuze trompet. Wij waren vooral
weg van People keep coming around; Stuart Staples die eenzaam in het
spotlicht begint, een tussenstuk vol samenzang om uiteindelijk weer bij de
eenzame Staples te eindigen.
Oorsnoepjes hadden we al vaker op deze Pukkelpop, maar dit is een
volwaardige maaltijd. (Kho)
  0 reacties