Pukkelpop live volgen met je gsm?
vrijdag 15 augustus 2008
23:53 > Alphabeat
Geen idee hoe de show van Alphabeat eruitzag: behalve de kleuren van de projecties op het grote scherm hebben we er niets van gezien. Toen de organisatoren van Pukkelpop de Deense groep in de Chateau programmeerden, hadden ze natuurlijk geen idee dat die ondertussen een hit zouden scoren met het springerige 'Fascination', maar misschien was een podiumwissel toch aangewezen, want nu stond er meer volk om die kleine circustent heen dan erin.
Dat was natuurlijk wel gezellig warm, in de koude Hasseltse nacht. Alphabeat is meer dan waarschijnlijk de commercieelste popgroep die Pukkelpop in lange tijd op zijn affiche heeft gehad, maar nogal wat festivalgangers hadden even genoeg van beats en gitaren. De onschuldige samenzang van Stine Bramsen en Anders SG was blijkbaar het perfecte tegengif voor hun blues, al moeten we er aan toevoegen dat we geen tweede song hoorden die de instant-aantrekkingskracht had van 'Fascination'. De jonge Denen hebben blijkbaar wel goed naar de elektropop van de jaren tachtig geluisterd, en naar oude hiphop: wij hoorden toch een flard die van Grandmaster Flash was gepikt. Maar de Schotten die naast ons stonden te hijsen, hielden het op S Club 7. Zoals gezegd: we stonden buiten. (isg)
0 reacties
Dat was natuurlijk wel gezellig warm, in de koude Hasseltse nacht. Alphabeat is meer dan waarschijnlijk de commercieelste popgroep die Pukkelpop in lange tijd op zijn affiche heeft gehad, maar nogal wat festivalgangers hadden even genoeg van beats en gitaren. De onschuldige samenzang van Stine Bramsen en Anders SG was blijkbaar het perfecte tegengif voor hun blues, al moeten we er aan toevoegen dat we geen tweede song hoorden die de instant-aantrekkingskracht had van 'Fascination'. De jonge Denen hebben blijkbaar wel goed naar de elektropop van de jaren tachtig geluisterd, en naar oude hiphop: wij hoorden toch een flard die van Grandmaster Flash was gepikt. Maar de Schotten die naast ons stonden te hijsen, hielden het op S Club 7. Zoals gezegd: we stonden buiten. (isg)
0 reacties
22:46 > Miss Kittin & The Hacker
Miss Kittin op Pukkelpop; het is alsof we een vriendin terugzien die we een
aantal jaren uit het oog verloren. Zo'n zes jaar geleden zagen we haar veel
optreden - al dan niet met dj The Hacker - maar toen was elektrotechno ook
smokin' hot, met ondermeer Felix da Housecat en zijzelf die een
vernieuwende sound brachten.
Veel is er niet veranderd; de Franse Miss Kittin levert de (gelukkig vaak
vervormde) vocals, de opzwepende danspassen en speelt sporadisch gitaar.
The Hacker, die er steeds meer begint uit te zien als een Oost-Europese
buitenwipper, zorgt voor de rest.
Er was een tijd dat dit duo tot de hipste techonamen van Europa behoorde,
maar die tijd is helaas voorbij. Nu klinkt hun zweverige elektrotechno wat
verouderd en eentonig, zeker met namen als Erol Alkan in de boilertent.
Jammer, al is het toch nog eens leuk Frank Sinatra te horen. (Kho)
0 reacties
aantal jaren uit het oog verloren. Zo'n zes jaar geleden zagen we haar veel
optreden - al dan niet met dj The Hacker - maar toen was elektrotechno ook
smokin' hot, met ondermeer Felix da Housecat en zijzelf die een
vernieuwende sound brachten.
Veel is er niet veranderd; de Franse Miss Kittin levert de (gelukkig vaak
vervormde) vocals, de opzwepende danspassen en speelt sporadisch gitaar.
The Hacker, die er steeds meer begint uit te zien als een Oost-Europese
buitenwipper, zorgt voor de rest.
Er was een tijd dat dit duo tot de hipste techonamen van Europa behoorde,
maar die tijd is helaas voorbij. Nu klinkt hun zweverige elektrotechno wat
verouderd en eentonig, zeker met namen als Erol Alkan in de boilertent.
Jammer, al is het toch nog eens leuk Frank Sinatra te horen. (Kho)
0 reacties
22:43 > The Breeders
'Hi, we're The Breeders.' (mislukte intro) (schallende lach) Het moge duidelijk zijn: Kim en Kelly Deal, de sympathiekste aller rockvrouwen, zijn in 'da house', in dit geval de Marquee. Met een kamerbrede glimlach, onschuldig-hilarische teksten als 'We're from Dayton, Ohio, which is probably like being from Hasselt.' En een nieuwe cd, Mountain Battles, maar we kregen vooral oud werk te horen, met de hit 'Divine hammer' zelfs al vroeg in de set.
'We kennen een song van The Beatles', gevolgd door een cover van 'Happiness is a warm gun' van de Witte. Maar wel helemaal op zijn Breeders, met die wat wereldvreemde, ijle stemmetjes die los lijken te staan van wat de band speelt.
Naar het einde toe haalden de zussen wat meer rockers uit de kast, plus hun op gejuich onthaalde hit 'Cannonball'. Een heel gezellig concert, maar ook niets meer. (isg)
0 reacties
21:16 > Robyn
Een doordeweeks popnymfje is Robyn niet. This girl's got an attitude. Ze
zingt loepzuiver, maar even goed vuilbekt ze (Konichiwa bitches) of rapt ze
(handle me). Het lijkt wel alsof Robyn met de moto naar Hasselt is gekomen;
ze draagt een strakke leren jekker en een leren broek. Onder haar vest een
T-shirt met opschrift Who's that girl, een nummer van haar. Mochten mensen
in het publiek zich die vraag nog stellen, dan maakt Robyn dat ze haar na
vandaag nog lang zullen herinneren.
Wie zoete elektro verwacht is eraan voor de moeite. Robyn draait al enkele
decennia mee en heeft een aantal muziekstromingen overleefd; op het podium
moet ze dan ook ondermeer hiphop, elektro, pop en rock versmelten tot een
geloofwaardig huwelijk.
Om een lijn in haar set te brengen, brengt ze twee drummers mee naar
Hasselt en een man die voor de elektronische sounds moet zorgen. Al haar
nummers worden voorzien van knallend en dominant geroffel en dat werkt
fantastisch. Cobrastyle brengt ze met zoveel gif dat de hele tent meteen
uit haar hand eet. Be mine is een prettig meezingmoment en Keep this fire
burning brengt de tent aan het dansen. Robyn verrast met een heel kort
stukje Push it (push it real good).
Haar jongste hit With every heartbeat houdt Robyn als dessert en dat moet
het lekkerste toetje van de dag zijn; wat een fenomenaal nummer.
Een terecht - letterlijk! - oorverdovend geschreeuw en applaus wuift Robyn
uit.
Straf. (Kho)
0 reacties
20:54 > Martina Topley-Bird
Martina Topley-Bird, gehesen in een roze nauwsluitende jurk, ziet eruit als
een trashy geisha. Haar peroxideblonde kopje doet ons denken aan een zwarte
versie van Courtney Love - geloof ons, het is geen gezicht. "Hello, my name
is Martina", zegt ze met een sexy meisjesachtig slaapkamerstemmetje en een
tiental oververhitte mannen juicht en joelt. Erg dichtbij durven haar
aanbidders niet komen want haar gitarist en bassist zien er verdomd
gevaarlijk uit, met die zwarte, Ku Klux Clan-achtige kappen op het hoofd
(het zijn ninja-outfits, vernemen we later in de show. Tja...). De zangeres
is goed bij stem. In 'Need one' haalt ze scherp en hoog uit, ondersteund
door de vuile rockgroove van haar kompanen. Ook in de mysterieuze
sixtiesballad 'Poison' schittert ze, als een buitenaardse mix van Gwen
Stefani, Macy Gray en Betty Boop. Ondanks het weinig radiovriendelijke
karakter van Topley-Birds weirde soul zoekt het publiek haar golflengte op
en surft mee door haar muzikale fantasie - de zangeres laat haar fans zelfs
een stukje scatten over een avantgardistisch riedeltje. Petje af. Dat ze de
mensen aanspreekt in het Frans zien ze door de vingers. Ze heeft duidelijk
een tolerante aanhang. Het probleem van deze dame ligt bij het zeer
middelmatige songmateriaal. We tellen vier echt goede liedjes en een hoop
stuurloze probeerseltjes. Charmante madam, wisselvallige show. (svs)
0 reacties
een trashy geisha. Haar peroxideblonde kopje doet ons denken aan een zwarte
versie van Courtney Love - geloof ons, het is geen gezicht. "Hello, my name
is Martina", zegt ze met een sexy meisjesachtig slaapkamerstemmetje en een
tiental oververhitte mannen juicht en joelt. Erg dichtbij durven haar
aanbidders niet komen want haar gitarist en bassist zien er verdomd
gevaarlijk uit, met die zwarte, Ku Klux Clan-achtige kappen op het hoofd
(het zijn ninja-outfits, vernemen we later in de show. Tja...). De zangeres
is goed bij stem. In 'Need one' haalt ze scherp en hoog uit, ondersteund
door de vuile rockgroove van haar kompanen. Ook in de mysterieuze
sixtiesballad 'Poison' schittert ze, als een buitenaardse mix van Gwen
Stefani, Macy Gray en Betty Boop. Ondanks het weinig radiovriendelijke
karakter van Topley-Birds weirde soul zoekt het publiek haar golflengte op
en surft mee door haar muzikale fantasie - de zangeres laat haar fans zelfs
een stukje scatten over een avantgardistisch riedeltje. Petje af. Dat ze de
mensen aanspreekt in het Frans zien ze door de vingers. Ze heeft duidelijk
een tolerante aanhang. Het probleem van deze dame ligt bij het zeer
middelmatige songmateriaal. We tellen vier echt goede liedjes en een hoop
stuurloze probeerseltjes. Charmante madam, wisselvallige show. (svs)
0 reacties
19:53 > Stereophonics
De Welshe pubrock van Stereophonics lijkt uit een andere tijd te komen.
Alsof de New Yorkse garagerockrevival of Franz Ferdinand nooit hebben
bestaan. Alsof The White Stripes of The Arcade Fire nooit op de radar van
Kelly Jones en zijn drinkebroers zijn verschenen. Maar wie ooit viel voor
Stereophonics krijgt een verzorgde, zij het weinig spannende greatest
hits-set: 'Bartender and the thief', een korzelig 'Mr.Writer' en 'Have a
nice day', droogjes aangekondigd als "a singalong". Jones ziet eruit als
het propere neefje van Liam Gallagher: pokerface, leren jas, zonnebril en
kortgeknipte ventencoupe op zijn "thick skull". Hij staat als een
cartooneske vechtjas gitaar te spelen - denk aan The Fonz van Happy Days,
maar dan met de cool van een hooligan voor die een bushokje in elkaar
trapt. De eendimensionale rock van het viertal is hard, vlak en niet
gevarieerd genoeg om het publiek (dat zichtbaar in een dipje zit) op te
zwepen. Het gloednieuwe 'You're my star' zit nu al onder het stof, wegens
verregaande futloosheid - het ding lijkt wel geimporteerd uit 1994, toen de
goegemeente niet keek op een mal Britpopoverschotje meer of minder. Het is
wachten tot het puike 'Dakota' tot de vlam in de pan slaat. En plots is dit
concert voorbij. U heeft niets gemist. (svs)
0 reacties
Alsof de New Yorkse garagerockrevival of Franz Ferdinand nooit hebben
bestaan. Alsof The White Stripes of The Arcade Fire nooit op de radar van
Kelly Jones en zijn drinkebroers zijn verschenen. Maar wie ooit viel voor
Stereophonics krijgt een verzorgde, zij het weinig spannende greatest
hits-set: 'Bartender and the thief', een korzelig 'Mr.Writer' en 'Have a
nice day', droogjes aangekondigd als "a singalong". Jones ziet eruit als
het propere neefje van Liam Gallagher: pokerface, leren jas, zonnebril en
kortgeknipte ventencoupe op zijn "thick skull". Hij staat als een
cartooneske vechtjas gitaar te spelen - denk aan The Fonz van Happy Days,
maar dan met de cool van een hooligan voor die een bushokje in elkaar
trapt. De eendimensionale rock van het viertal is hard, vlak en niet
gevarieerd genoeg om het publiek (dat zichtbaar in een dipje zit) op te
zwepen. Het gloednieuwe 'You're my star' zit nu al onder het stof, wegens
verregaande futloosheid - het ding lijkt wel geimporteerd uit 1994, toen de
goegemeente niet keek op een mal Britpopoverschotje meer of minder. Het is
wachten tot het puike 'Dakota' tot de vlam in de pan slaat. En plots is dit
concert voorbij. U heeft niets gemist. (svs)
0 reacties
19:17 > Leila
Gelukkig is de Dance Hall mooi aangekleed, want van Leila - voluit Leila
Arab - was op Pukkelpop alleen een hoofdje te zien boven een stevige
batterij toetsen en samplers. Visueel vuurwerk moest komen van het grote
scherm achter haar hoofd en de gastzangers die de dame mee had.
Het was lang geleden dat Leila solo nog iets had uitgebracht; in de
tussentijd kon u haar aan het werk zien als toetseniste van Bjork. Blood,
looms & blooms, de cd die dit jaar dan verscheen, is een bloedmooie maar
intrieste plaat; live koos Leila ervoor om de minisymfonieen van de plaat
met veel noise en zware beats aan te dikken, en eigenlijk werkte dat niet;
de tent stond bij aanvang van de set niet half gevuld, en liep snel leeg.
Alleen toen Martina Topley-Bird, die later die avond optrad, 'Deflect' kwam
zingen, leek het alsof er iets zou gebeuren. Helaas. (Isg)
0 reacties
19:03 > Does it offend you, yeah?
Wij zagen zanger/basgitarist James Rushent amper tien minuten voor dit
optreden het deurtje van het mobiele toilet achter zich dichttrekken. Het
moet zijn dat de mannen van Does it offend you, yeah? - een quote van Ricky
Gervais in The Office - wat nerveus zijn. Niet dat dat te merken is. Vanaf
de eerste seconde gaan de bandleden te keer alsof hun leven ervan afhangt.
Deze Britten brengen beukende elektrorock, genre Goose of Klaxons, maar met
meer nadruk op rock. Does it offend you, yeah? klinkt veel steviger en
donkerder. Het aantal beats dat drummer Rob Bloomfield per minuut de tent
in pompt, ligt bij deze heren ook heel wat hoger. Hun muziek blijft dan ook
wat op de maag liggen.
Wij hebben het liever iets fijnzinniger, maar de botsende jongeren in de
tent zijn helemaal mee. Er wordt zelfs gecrowdsurft. 'Het lijkt erop dat we
jullie eindelijk wakker gekregen hebben', aldus zanger/gitarist Morgan
Quaintance, die blijkbaar ook gemerkt heeft dat het festivalvolkje wat
loompjes rondlummelt vandaag. Tijdens Let's make out stort hij zich dan
maar in het publiek en laat hij zich maar wat graag bepotelen. We are
rockstars is een verwacht orgel- en hoogtepunt, met een zoals steeds
briesende en hijgende Dan Coop aan de synth. (Kho)
1 reacties
optreden het deurtje van het mobiele toilet achter zich dichttrekken. Het
moet zijn dat de mannen van Does it offend you, yeah? - een quote van Ricky
Gervais in The Office - wat nerveus zijn. Niet dat dat te merken is. Vanaf
de eerste seconde gaan de bandleden te keer alsof hun leven ervan afhangt.
Deze Britten brengen beukende elektrorock, genre Goose of Klaxons, maar met
meer nadruk op rock. Does it offend you, yeah? klinkt veel steviger en
donkerder. Het aantal beats dat drummer Rob Bloomfield per minuut de tent
in pompt, ligt bij deze heren ook heel wat hoger. Hun muziek blijft dan ook
wat op de maag liggen.
Wij hebben het liever iets fijnzinniger, maar de botsende jongeren in de
tent zijn helemaal mee. Er wordt zelfs gecrowdsurft. 'Het lijkt erop dat we
jullie eindelijk wakker gekregen hebben', aldus zanger/gitarist Morgan
Quaintance, die blijkbaar ook gemerkt heeft dat het festivalvolkje wat
loompjes rondlummelt vandaag. Tijdens Let's make out stort hij zich dan
maar in het publiek en laat hij zich maar wat graag bepotelen. We are
rockstars is een verwacht orgel- en hoogtepunt, met een zoals steeds
briesende en hijgende Dan Coop aan de synth. (Kho)
1 reacties
18:13 > Cold War Kids
Cold War Kids is echt geen groep voor het hoofdpodium. Zijn religieuze
rockbiecht vol American gothic-achtige verwijzingen hoort thuis in een
afgesloten tent zoals de marquee, bij zonsondergang. Niet op klaarlichte
dag op een enorm podium voor een wei ongeinteresseerde Metallicafans. De
groep beseft het zelf en lijkt ineen te krimpen voor het zonlicht, als een
stelletje in het nauw gedreven vampiers. "We weten dat er veel
Metallicafans op de eerste rijen staan", klinkt het, "maar misschien kunnen
we sommige van hen bekeren. We zijn een beetje moeilijker en een beetje
donkerder". Die is raak. Maar de knikkebollende metalheads aan de voorste
dranghekken reageren niet. De muziek is nochtans prachtig: een
ongemakkelijk 'Roubidoux', een gekweld en krakkemikkig 'We used to
vacation' en een vanuit de donkerste krochten van de menselijke ziel
opborrelend 'Every man I fall for', het mooiste nummer uit de nieuwe cd
'Loyalty to loyalty'. Na een poosje kan het de band niet meer schelen wie
wel en wie niet luistert en gaat de voet van de rem. Het resultaat: een
intens 'Hospital beds, het bitse nieuwtje 'Something is not right with me'
en de knarsende soulrock van 'Hang me up to dry'. (svs)
0 reacties
18:13 > Foals
Een band die minimale techno en Steve Reich bij zijn invloeden noemt, heeft
vrede gesloten met de intellectueel in zichzelf, al heeft Foals naar eigen
zeggen ook een zwak voor pop queen Gwen Stefani. Zanger Yannis Philippakis
heeft trouwens over alles een opinie en mag die ook graag in een column
gieten als de pers daar om verzoekt. En als u zich afvraagt waar u zijn
naam van kent: hij was de geschikte peer die Kele Okereke van Bloc Party
redde, toen die een paar weken geleden werd afgetuigd door leden uit de
entourage van John Lydon.
Op Pukkelpop ging het eerste nummer door technische problemen grotendeels
de mist in, en al leken die voor het populaire 'Catsuits' al verholpen,
regelmatig kwamen technici weer met kabels en tape aangerend.
Het duurde dus even voor de set op gang kwam en de nerveuze gitaren,
stuiterende percussie en jungledrums netjes in elkaar grepen. De groep
heeft een eigen - en behoorlijk on-Brits - geluid: als we al een
vergelijkpunt mogen geven, qua zang en witte groove, dan is het Talking
Heads. Het volk in de Marquee liet zich overigens niet aanporren: naar het
eind van de set toe werd er wild gedanst. (Isg)
0 reacties
vrede gesloten met de intellectueel in zichzelf, al heeft Foals naar eigen
zeggen ook een zwak voor pop queen Gwen Stefani. Zanger Yannis Philippakis
heeft trouwens over alles een opinie en mag die ook graag in een column
gieten als de pers daar om verzoekt. En als u zich afvraagt waar u zijn
naam van kent: hij was de geschikte peer die Kele Okereke van Bloc Party
redde, toen die een paar weken geleden werd afgetuigd door leden uit de
entourage van John Lydon.
Op Pukkelpop ging het eerste nummer door technische problemen grotendeels
de mist in, en al leken die voor het populaire 'Catsuits' al verholpen,
regelmatig kwamen technici weer met kabels en tape aangerend.
Het duurde dus even voor de set op gang kwam en de nerveuze gitaren,
stuiterende percussie en jungledrums netjes in elkaar grepen. De groep
heeft een eigen - en behoorlijk on-Brits - geluid: als we al een
vergelijkpunt mogen geven, qua zang en witte groove, dan is het Talking
Heads. Het volk in de Marquee liet zich overigens niet aanporren: naar het
eind van de set toe werd er wild gedanst. (Isg)
0 reacties
17:48 > Los Campesinos!
Duizenden jongeren liggen in het dorre gras te relaxen op Pukkelpop. Het
vereist dan ook opperste concentratie om van de Main Stage naar de Chateau
te manoevreren, zonder op een verloren gelegd ledemaat te stappen. We komen
net te laat om Los Campesinos! - vertaald: de boeren! - te horen aftrappen.
We horen van ver al door gitaren opgestuwde indierock. Hier en daar krijgt
het keyboard een prominente plek, zoals tijdens het sterke We throw
parties, you throw knives.
De boeren! staan met zeven op het podium. Daardoor klinken de songs soms
wat onevenwichtig en hermetisch. Soms zelfs wat studentikoos. Ze missen ook
een echt goeie leadzanger(es) en dus loopt de tent halfleeg. (Kho)
0 reacties
vereist dan ook opperste concentratie om van de Main Stage naar de Chateau
te manoevreren, zonder op een verloren gelegd ledemaat te stappen. We komen
net te laat om Los Campesinos! - vertaald: de boeren! - te horen aftrappen.
We horen van ver al door gitaren opgestuwde indierock. Hier en daar krijgt
het keyboard een prominente plek, zoals tijdens het sterke We throw
parties, you throw knives.
De boeren! staan met zeven op het podium. Daardoor klinken de songs soms
wat onevenwichtig en hermetisch. Soms zelfs wat studentikoos. Ze missen ook
een echt goeie leadzanger(es) en dus loopt de tent halfleeg. (Kho)
0 reacties
17:33 > Get Cape. Wear Cape. Fly
De Londense bard Sam Duckworth wil geen protestzanger worden genoemd, ook
al bulken zijn liedjes van de sociopolitieke commentaar en neemt de man in
interviews geen blad voor de mond. Hij zit diep ingebed in de muzikale
smeltkroes van de Londense scene. Alleen hoor je dat niet echt. Als Get
Cape.
Wear Cape. Fly speelt de man opvallend tandenloze folkpop die in geen
honderd jaar een revolutie zal veroorzaken. Zijn concert in de Club is niet
veel meer dan een resem niet onaardige, nogal suffe gitaarliedjes waarin
Duckworth ongetwijfeld mooie boodschappen heeft verborgen, alleen kan het
niemand wat schelen - de ontvangst gaat van vrij enthousiast tot erg lauw.
Als zijn drummer, aangevuurd door een elektronische beat,
drum-'n-bassritmes begint te imiteren, komt er eindelijk schot in de zaak.
De single 'Find the time' wordt goed onthaald, maar Duckworth blijkt niet
'edgy' genoeg om een vol concert te kunnen boeien. Anderzijds verfrissen
zijn schijnbaar zorgeloze liedjes al wie verkoeling zoekt, weg van de felle
zon. (svs)
0 reacties
al bulken zijn liedjes van de sociopolitieke commentaar en neemt de man in
interviews geen blad voor de mond. Hij zit diep ingebed in de muzikale
smeltkroes van de Londense scene. Alleen hoor je dat niet echt. Als Get
Cape.
Wear Cape. Fly speelt de man opvallend tandenloze folkpop die in geen
honderd jaar een revolutie zal veroorzaken. Zijn concert in de Club is niet
veel meer dan een resem niet onaardige, nogal suffe gitaarliedjes waarin
Duckworth ongetwijfeld mooie boodschappen heeft verborgen, alleen kan het
niemand wat schelen - de ontvangst gaat van vrij enthousiast tot erg lauw.
Als zijn drummer, aangevuurd door een elektronische beat,
drum-'n-bassritmes begint te imiteren, komt er eindelijk schot in de zaak.
De single 'Find the time' wordt goed onthaald, maar Duckworth blijkt niet
'edgy' genoeg om een vol concert te kunnen boeien. Anderzijds verfrissen
zijn schijnbaar zorgeloze liedjes al wie verkoeling zoekt, weg van de felle
zon. (svs)
0 reacties
17:26 > A Brand
A Brand kon geen kwaad doen: om vier uur stond het volk tot ver buiten de
Marquee te dringen om een glimp van hun witte pakken te zien. Toen het
vijftal er ook nog aan begon met 'Hammerhead' en 'Time', hun grootste hits,
was de wedstrijd eigenlijk al gewonnen. Maar de groep liet de groove geen
moment verslappen en zette een straf concert neer. Een foutloos parcours,
van de vijfstemmige falsetzang tot het streepje van Daft Punks 'Da funk' in
'Beauty booty killer queen' en de keuze voor een onbekend want gloednieuw
nummer, 'Mad love sweet love', als afsluiter. De eerste rijen kregen
achteraf champagne omdat de groep blij was met zijn eerste plaats in De
Afrekening, maar het optreden was sowieso champagne waard. (Isg)
0 reacties
16:47 > Arsenal
Luc Janssen kondigt Arsenal aan als 'De beste live-band van Vlaanderen'. Een etiket dat ze best verdienen. Het weer lijken ze op Pukkelpop alvast op bestelling te krijgen; een lekker zonnetje dat de zomerse hits van Willemyns en Roan nog zwoeler doet klinken.
De set zit lekker strak, met onder meer 'Estupendo', 'Switch' en 'Lotuk' al in de eerste helft. Ook Roan, die aardig rood aanloopt in deze hitte, en Leonie Gysel zijn aardig in vorm. Alleen jammer dat de frontrijen nu al grotendeels ingenomen worden door fans van Within Temptation en Metallica. En die krijg je nu eenmaal moeilijk aan het dansen met plakkerige wereldmuziekelektro.
Meer zelfs, de metalheads en goths doden de tijd door zwijgzaam voor zich uit te staren. 'Personne ne bouge' is een songtitel die op hen van toepassing is. Jammer, want het maakt de afstand tussen Arsenal en hun fans wat groot om magie te creëren. Desalniettemin; lekker feestje, zelfs zonder a volta. Zeker als onverwacht rapper Mike Ladd opduikt om de raps van 'Turn me loose' ook live te spitten. (Kho)
0 reacties
16:07 > Modeselektor
Het Berlijnse elektronicaduo Modeselektor staat geconcentreerd met het
hoofd te knikken boven hun laptops. Op de videoschermen vibreren
razendsnelle animaties, afgewisseld met het logo (een droevige apensmoel)
van de groep.
Kan je überhaupt dansen op de grillige elektro van deze heren? Het is zeker geen rechttoe-rechtaan techno: we horen schizofrene synth-landschappen op versplinterde beats - funky is anders. Nu komt Modeselektor live niet zo gesofistikeerd uit de hoek als op plaat. De grooves zijn vereenvoudigd en mikken op effect - heftige brugjes die langzaam aan volume winnen tot de boel ontploft, bijvoorbeeld.
Halverwege de set kijken we om en zien een bomvolle tent. Zo zie je maar; het kan dit publiek niet schelen wie er op het podium staat, als de beats maar vol en vet zijn. Bij momenten klinkt Modeselektor wel erg rechtdoorzee; als Underworld op valium.
Een surrealistisch moment; de groepsleden die met veel theater de stemmen van Björk en Antony (van The Johnsons) playbacken, terwijl de elektronica klettert en knettert. Aan het einde van de set laat het duo de champagnekurken knallen. Letterlijk: ze spuiten twee flessen
verse bubbels leeg over de voorste rijen. Rare jongens, die Berlijners.
(svs)
1 reacties
hoofd te knikken boven hun laptops. Op de videoschermen vibreren
razendsnelle animaties, afgewisseld met het logo (een droevige apensmoel)
van de groep.
Kan je überhaupt dansen op de grillige elektro van deze heren? Het is zeker geen rechttoe-rechtaan techno: we horen schizofrene synth-landschappen op versplinterde beats - funky is anders. Nu komt Modeselektor live niet zo gesofistikeerd uit de hoek als op plaat. De grooves zijn vereenvoudigd en mikken op effect - heftige brugjes die langzaam aan volume winnen tot de boel ontploft, bijvoorbeeld.
Halverwege de set kijken we om en zien een bomvolle tent. Zo zie je maar; het kan dit publiek niet schelen wie er op het podium staat, als de beats maar vol en vet zijn. Bij momenten klinkt Modeselektor wel erg rechtdoorzee; als Underworld op valium.
Een surrealistisch moment; de groepsleden die met veel theater de stemmen van Björk en Antony (van The Johnsons) playbacken, terwijl de elektronica klettert en knettert. Aan het einde van de set laat het duo de champagnekurken knallen. Letterlijk: ze spuiten twee flessen
verse bubbels leeg over de voorste rijen. Rare jongens, die Berlijners.
(svs)
1 reacties
15:33 > Michael Franti and Spearhead
Achter Franti en de mannen van Spearhead hangt een doek met daarop een vredesteken, afgebeeld voor een schietschijf. Klankkasten, versterkers en instrumenten zijn versierd met camouflagenetten. De boodschap; Franti strijdt voor vrede met muziek, niet met wapens.
En ondertussen is het ons uiteraard toegestaan ons lekker te amuseren. Want, dixit wereldverbeteraar Michael Franti, 'Everyone deserves sweet music'. En 'sweet music' brengen Franti en Spearhead in het heerlijke zomerzonnetje. Reggae, funk en rock vloeien in elkaar tot lekkere oorsnoepjes.
Ook het publiek snoept. Tijdens 'Taxi Radio' gaan snippers de lucht in en gooit iedereen de T-shirts uit om ze boven het hoofd in het rond te zwaaien. Bij 'Yell Fire' duikt Franti zelfs op blote voeten het publiek in, tot jolijt van de massa.
Complex is het allemaal niet, maar dat maakt niet uit. Franti's muziek injecteert ons met een goed humeur. Na dit optreden lijkt de wereld plots
dat tikje mooier. (Kho)
En ondertussen is het ons uiteraard toegestaan ons lekker te amuseren. Want, dixit wereldverbeteraar Michael Franti, 'Everyone deserves sweet music'. En 'sweet music' brengen Franti en Spearhead in het heerlijke zomerzonnetje. Reggae, funk en rock vloeien in elkaar tot lekkere oorsnoepjes.
Ook het publiek snoept. Tijdens 'Taxi Radio' gaan snippers de lucht in en gooit iedereen de T-shirts uit om ze boven het hoofd in het rond te zwaaien. Bij 'Yell Fire' duikt Franti zelfs op blote voeten het publiek in, tot jolijt van de massa.
Complex is het allemaal niet, maar dat maakt niet uit. Franti's muziek injecteert ons met een goed humeur. Na dit optreden lijkt de wereld plots
dat tikje mooier. (Kho)
0 reacties
14:54 > Lightspeed Champion
Een vreemde vogel is Devonte Hynes wel; een zwarte jongen met een berenmuts op zijn hoofd en een joekel van een bril op de neus, genre Alex Gopher. En dan duikt hij nog eens tien minuten te laat op ook, waardoor hij welgeteld zes (6!) nummers kan spelen. Geen wonder dat zijn band het lastig heeft in het ritme te raken.
Muzikaal zoeken Hynes en co hij het midden tussen folk en rock, zoals Bright Eyes dat doet.
In Groot-Brittannië is Lightspeed Champion een lieveling van Zij Die Bepalen Wat Hip Is. Op Pukkelpop horen we pas op het einde waarom. Lightspeed Champion trapt het optreden af met 'Dry lips' en 'Galaxy of the lost', alsof ze de verloren tijd snelsnel willen goedmaken.
Pas wanneer Hynes zich aan de piano zet voor 'No surprise', veren we op. Ook hun nieuwe song 'The kids' is geweldig. Het nummer lijkt duidelijk beïnvloed door Bright Eyes; het opzettelijk forceren van de stem, onverwachte tempowisselingen en accenten en diepzinnige tekst. Heerlijk.
Lightspeed Champion trekt door naar een straf einde van hun korte set.
'Tell me what it's worth' en vooral 'Midnight surprise', met tussendoor een Star
Wars-medley met viool en dreigende drums, zijn straf. Hynes gooit zich neer en speelt vingervlug gitaar, als waande hij zich Jimmy Hendrix himself. Dit was veel te kort, maar erg veelbelovend.
De grappigste quote van het festival hoorden we ook tijdens dit optreden;
'Jullie gaan toch naar Metallica straks. En naar Within Temptation. Neen?
Dat begrijp ik niet. Dat zijn toch duidelijk de twee beste bands ter wereld?' (Kho)
Muzikaal zoeken Hynes en co hij het midden tussen folk en rock, zoals Bright Eyes dat doet.
In Groot-Brittannië is Lightspeed Champion een lieveling van Zij Die Bepalen Wat Hip Is. Op Pukkelpop horen we pas op het einde waarom. Lightspeed Champion trapt het optreden af met 'Dry lips' en 'Galaxy of the lost', alsof ze de verloren tijd snelsnel willen goedmaken.
Pas wanneer Hynes zich aan de piano zet voor 'No surprise', veren we op. Ook hun nieuwe song 'The kids' is geweldig. Het nummer lijkt duidelijk beïnvloed door Bright Eyes; het opzettelijk forceren van de stem, onverwachte tempowisselingen en accenten en diepzinnige tekst. Heerlijk.
Lightspeed Champion trekt door naar een straf einde van hun korte set.
'Tell me what it's worth' en vooral 'Midnight surprise', met tussendoor een Star
Wars-medley met viool en dreigende drums, zijn straf. Hynes gooit zich neer en speelt vingervlug gitaar, als waande hij zich Jimmy Hendrix himself. Dit was veel te kort, maar erg veelbelovend.
De grappigste quote van het festival hoorden we ook tijdens dit optreden;
'Jullie gaan toch naar Metallica straks. En naar Within Temptation. Neen?
Dat begrijp ik niet. Dat zijn toch duidelijk de twee beste bands ter wereld?' (Kho)
0 reacties
14:32 > The Count And Sinden
London in the house! De laptop-dj Joshua 'Herve' Harvey en de rapper Sinden
doen hun uiterste best om de Dancehall om te toveren in een zweterige
Britse club.
Dat lukt aardig. Jongens trekken hun T-shirts uit en beginnen
met ontbloot bovenlijf te shaken alsof ze op de Antilliaanse Feesten staan.
De dames taxeren elkaar nauwgezet, zoals in de echte Londense hipsterclubs,
en gaan uiteindelijk ook aan het heupwiegen.
De succesformule van The Count? Snelle technobeats met schelle samples, diepe elektronische dubbassen en de opzwepende MC-stijl van Sinden eroverheen. 'Energy!
Energy!' roept de stuiterende rapper terwijl opgepompte rave-klanken door
de tent gieren. Dit is de sound bij uitstek van het jonge volkje. Als twee
zangeressen het duo vervoegen, staat de hal tot achteraan gevuld.
Dit is het publiek dat drie dagen lang tussen danstent en Boilerroom pendelt. Aan
gitaren hebben de meesten onder hen lak. Het zijn de beats die tellen.
Wanneer de culthitjes 'Cheap thrill' (met de sample uit 'Thriller' van
Michael Jackson) en 'Beeper' uit de boxen knallen, staat iedereen met een
grote glimlach te dansen. Vet feestje. (svs)
doen hun uiterste best om de Dancehall om te toveren in een zweterige
Britse club.
Dat lukt aardig. Jongens trekken hun T-shirts uit en beginnen
met ontbloot bovenlijf te shaken alsof ze op de Antilliaanse Feesten staan.
De dames taxeren elkaar nauwgezet, zoals in de echte Londense hipsterclubs,
en gaan uiteindelijk ook aan het heupwiegen.
De succesformule van The Count? Snelle technobeats met schelle samples, diepe elektronische dubbassen en de opzwepende MC-stijl van Sinden eroverheen. 'Energy!
Energy!' roept de stuiterende rapper terwijl opgepompte rave-klanken door
de tent gieren. Dit is de sound bij uitstek van het jonge volkje. Als twee
zangeressen het duo vervoegen, staat de hal tot achteraan gevuld.
Dit is het publiek dat drie dagen lang tussen danstent en Boilerroom pendelt. Aan
gitaren hebben de meesten onder hen lak. Het zijn de beats die tellen.
Wanneer de culthitjes 'Cheap thrill' (met de sample uit 'Thriller' van
Michael Jackson) en 'Beeper' uit de boxen knallen, staat iedereen met een
grote glimlach te dansen. Vet feestje. (svs)
1 reacties
14:02 > Sons and Daughters
De Schotse rockers van Sons and Daughters kunnen aardige adelbrieven voorleggen; ze tourden al met Franz Ferdinand en met Morrissey en hun song 'Blood' werd als soundtrack gebruikt voor de succesvolle Amerikaanse comedyreeks Weeds.
Maar adelbrieven, daar geeft het Pukkelpopvolkje niet om, zo vroeg op de dag. Gisteren duurde het feestje tot in de vroege uren en dus zijn de meeste hoofden die we zien behoorlijk versuft. Er is amper volk in de Marquee en diegenen die er wel zijn, liggen languit in het gras en schuilen voor de brandende zon. Krantje lezen, praatje slaan; deze muziek is voor velen louter muzikaal behang.
De aangename stemmen van Adele Bethel en Scott Paterson maken dat de tent na een tijdje toch iets voller druppelt met nieuwsgierige festivalgangers (al kan dat ook aan het ultrakorte rokje van Bethel te danken zijn). Met nummers als 'Johnny Cash' en hun cover 'Killer' weten ze ook best te boeien.
Maar adelbrieven, daar geeft het Pukkelpopvolkje niet om, zo vroeg op de dag. Gisteren duurde het feestje tot in de vroege uren en dus zijn de meeste hoofden die we zien behoorlijk versuft. Er is amper volk in de Marquee en diegenen die er wel zijn, liggen languit in het gras en schuilen voor de brandende zon. Krantje lezen, praatje slaan; deze muziek is voor velen louter muzikaal behang.
De aangename stemmen van Adele Bethel en Scott Paterson maken dat de tent na een tijdje toch iets voller druppelt met nieuwsgierige festivalgangers (al kan dat ook aan het ultrakorte rokje van Bethel te danken zijn). Met nummers als 'Johnny Cash' en hun cover 'Killer' weten ze ook best te boeien.
Aardig, maar de kans dat we ons morgen al niet meer herinneren dat we deze
band bezig zagen, is groot. (Kho)
0 reacties
14:01 > Das Pop
De groep wier nieuwe cd maar niet gereleased geraakt, trapt af met het geweldige 'Fool for love', met voorsprong onze favoriete Belgische single van 2008. Gelukkig kent het publiek al een heel pak nieuwe songs, vaak omdat het radiohitjes zijn geweest, zoals het scherpe 'Tired' of het zomerse 'Underground'.
Frontman Bent Van Looij - in frivool groen geruit hemdje, met wilde blonde bles op het voorhoofd - geeft de volle honderd procent. Das Pop is erop gebrand om een doorbraak in Engeland (en de rest van Europa, als het even kan) te forceren maar daarvoor heeft een groep forse spierballen nodig.
We hebben evenwel de indruk dat Das Pop uitstekend
getraind is en klaar is voor het internationale avontuur. De groep, uitgerust met een nieuwe, driftige drummer, ramt zich elegant door 'The love program' en Bent trekt en sleurt aan de voorste rijen tot ze zijn 'Oh-oh-oh'-partijen meezingen.
De zanger stuift van microfoon naar drumstel en piano (voor het nieuwe, erg mooie 'Wait') of hij staat nijdig met een tamboerijn te zwaaien. Strakke show. Wij overtuigd. Nu de rest van de
wereld nog. (svs)
Frontman Bent Van Looij - in frivool groen geruit hemdje, met wilde blonde bles op het voorhoofd - geeft de volle honderd procent. Das Pop is erop gebrand om een doorbraak in Engeland (en de rest van Europa, als het even kan) te forceren maar daarvoor heeft een groep forse spierballen nodig.
We hebben evenwel de indruk dat Das Pop uitstekend
getraind is en klaar is voor het internationale avontuur. De groep, uitgerust met een nieuwe, driftige drummer, ramt zich elegant door 'The love program' en Bent trekt en sleurt aan de voorste rijen tot ze zijn 'Oh-oh-oh'-partijen meezingen.
De zanger stuift van microfoon naar drumstel en piano (voor het nieuwe, erg mooie 'Wait') of hij staat nijdig met een tamboerijn te zwaaien. Strakke show. Wij overtuigd. Nu de rest van de
wereld nog. (svs)
0 reacties
13:27 > Pete and The Pirates
Gezellig jengelende Britse rock als lunch? Why not? Pete Hefferan en zijn
piraten komen uit Reading en spelen precies het soort Britrock dat je van
jonge Engelse 'lads' verwacht: ongevaarlijke, energieke liedjes met een
verzorgde zangharmonie en enthousiaste refreinen.
Maar de jongens staan in een Clubtent vol onuitgeslapen kids die hun krachten willen sparen. Dat Pete bijna het hele concert zijn zonnebril ophoudt, verkleint de afstand tussen groep en publiek hoegenaamd niet.
Hoe dan ook: we hadden het op dit vroege, zonnige middaguur slechter kunnen treffen, getuige de deprimerende metal die in de verte van het hoofdpodium komt gewaaid. 'Jullie mogen dansen!' oppert Pete voorzichtig. Als de band een paar aan Franz Ferdinand
en Belle and Sebastian schatplichtige songs de club inkeilt, reageert het
publiek al enthousiaster. Een subtiele wake up-call. (svs)
0 reacties
piraten komen uit Reading en spelen precies het soort Britrock dat je van
jonge Engelse 'lads' verwacht: ongevaarlijke, energieke liedjes met een
verzorgde zangharmonie en enthousiaste refreinen.
Maar de jongens staan in een Clubtent vol onuitgeslapen kids die hun krachten willen sparen. Dat Pete bijna het hele concert zijn zonnebril ophoudt, verkleint de afstand tussen groep en publiek hoegenaamd niet.
Hoe dan ook: we hadden het op dit vroege, zonnige middaguur slechter kunnen treffen, getuige de deprimerende metal die in de verte van het hoofdpodium komt gewaaid. 'Jullie mogen dansen!' oppert Pete voorzichtig. Als de band een paar aan Franz Ferdinand
en Belle and Sebastian schatplichtige songs de club inkeilt, reageert het
publiek al enthousiaster. Een subtiele wake up-call. (svs)
0 reacties
03:32 > The Killers
Het is laat en het is koud; The Killers staan voor een moeilijke opdracht om mensen op de wei te houden en te vermaken. Maar dat lukt hen schijnbaar moeiteloos. De band is de laatste jaren aan een rottempo gegroeid en dat merk je op Pukkelpop; aan de opkomst, maar ook aan de band zelf, die met zelfvertrouwen op het podium staat, en al eens een muzikale zijweg in durft te slaan.
Met 'Somebody told me' leveren The Killers een vroeg hoogtepunt. Dat net die song zo vroeg opduikt, is geen toeval. Het nummer past als een tang op een varken op de rest van de setlist. Vooral de wat jongere nummers van The Killers zijn veel doorleefder en hebben meer lagen dan die wat koldereske hit.
The Killers overtuigen met meeslepende, wat melancholische pop en brengen hoogtepunt na hoogtepunt: Bones en het fantastische 'When you were young'. Maar ook 'Sam's town' en 'Smile like you mean it', met zanger Brandon Flowers aan piano. En daarna het geweldige duo 'Read my mind en Mr. brightside'.
Ook qua sfeersetting zit het goed bij The Killers; Brandon Flowers, zoals vaak keurig uitgedost, zingt tegen een achtergrond waarop een bos is geportretteerd. Op het podium staan heel wat zonnebloemen opgesteld, ergens staat ook nog een bord met welcome: Welkom in de droomwereld van The Killers. Dat klinkt best melig, maar The Killers komen er grandioos mee weg. De jongeren op de wei hangen aan Flowers' lippen.
Alleen de bisnummers, waaronder the 'River is wild' en 'Jenny was a friend of mine', zijn wat minder gekozen, maar dat is detailkritiek. Dit was een van de beste optredens van de dag. (kho)
0 reacties
01:35 > Holy Fuck
Twee keyboards plus zelfgebouwde apparatuur, een bassist en een drummer, dat is Holy Fuck. De vier Canadezen maken wild knetterende instrumentale muziek. Je zou het elektronische punk kunnen noemen, alleen is de groove van deze klankenknutselaars schatplichtig aan hiphop en krautrock.
In de Chateautent klinken hun nummers vrij dansbaar. En dat vinden veel joelende enthousiastelingen opperbest. Af en toe scanderen de jongens iets in de microfoon maar hun gegil wordt verzwolgen door dubeffecten. Nee, Holy Fuck is allesbehalve een 'happy-go-lucky'-bandje. De leden hangen als hoofdschuddende dj's boven hun apparatuur en kijken hun publiek zelden aan. Bizar maar erg goed. (svs)
0 reacties
In de Chateautent klinken hun nummers vrij dansbaar. En dat vinden veel joelende enthousiastelingen opperbest. Af en toe scanderen de jongens iets in de microfoon maar hun gegil wordt verzwolgen door dubeffecten. Nee, Holy Fuck is allesbehalve een 'happy-go-lucky'-bandje. De leden hangen als hoofdschuddende dj's boven hun apparatuur en kijken hun publiek zelden aan. Bizar maar erg goed. (svs)
0 reacties
00:50 > The Flaming Lips
Flaming Lips zijn in hetzelfde bedje ziek als Mercury Rev - de bands zijn niet toevallig goed bevriend. Ook de Lips verliezen zich bij momenten in stuurloze jams, ook al vindt de groep sneller de balans terug dan Mercury Rev een uurtje geleden op hetzelfde podium.
De start van deze show is wellicht de mooiste die we dit festivalweekend zullen zien: zanger Wayne Coyne die gevangen in een gigantische doorzichtige ballon over de handen van het publiek rolt. Zoals steeds staan er als marsmannetjes vermomde fans aan weerszijden van de groep en is Coyne kwistig met ballonnen en met het confettikanon. 'Race for the prize' davert, piept en knarst, maar Coyne is niet goed bij stem. De klank in de marquee laat bovendien te wensen over.
Vreemd genoeg kiezen de Lips voor weinig bekende nummers en krijgt het festivalpubliek teveel psychedelische interludia in de maag gesplitst. 'Yoshimi battles the pink robots' en een kordaat 'Do you' realize zijn lichtpuntjes. Een confettiregen dwarrelt tot slot neer over onze hoofden. Jammer dat de Lips zo mak klonken.
(svs)
De start van deze show is wellicht de mooiste die we dit festivalweekend zullen zien: zanger Wayne Coyne die gevangen in een gigantische doorzichtige ballon over de handen van het publiek rolt. Zoals steeds staan er als marsmannetjes vermomde fans aan weerszijden van de groep en is Coyne kwistig met ballonnen en met het confettikanon. 'Race for the prize' davert, piept en knarst, maar Coyne is niet goed bij stem. De klank in de marquee laat bovendien te wensen over.
Vreemd genoeg kiezen de Lips voor weinig bekende nummers en krijgt het festivalpubliek teveel psychedelische interludia in de maag gesplitst. 'Yoshimi battles the pink robots' en een kordaat 'Do you' realize zijn lichtpuntjes. Een confettiregen dwarrelt tot slot neer over onze hoofden. Jammer dat de Lips zo mak klonken.
(svs)
0 reacties
00:46 > The Ting Tings
Slepende gitaren, een knoert van een drumlijn en her en der een elektrosound (dat met de loop pedal wordt gecreeerd); ziedaar de succesformule van The Ting Tings, die wat ingredienten halen bij blues, punk, funk en bij man-vrouw rockbands als The White Stripes of The Kills.
Pukkelpop is de vuurdoop op een Belgisch festival voor drummer Jules De Martino en zangeres Katie White. De kans dat er nog festivals volgen, lijkt reëel. Ze hebben immers alles om live te scoren; opzwepende muziek, een aantrekkelijke frontvrouw en hits.
We kennen Great dj, dat vroeg in de set komt, en That's not my name, dat halfweg het dak van de tent gooit. Maar The Ting Tings hebben nog best aanstekelijke songs, zoals Fruit Machine of Shut up and let me go (die koebel!). Hun songs zijn niet allemaal even geslaagd of origineel, maar The Ting Tings hebben, mede door Whites stem, wel een heel eigen sound en dat benijden heel wat jonge bands hen vast. Die stem van White had wat opwarming nodig; aanvankelijk miste ze de kracht om overeind te blijven.
Erg leuk debuut. Volgende keer wel dat vreemd geplaatste trage nummertje van dertien in een dozijn - Traffic light - weglaten. (Kho)
0 reacties
Pukkelpop is de vuurdoop op een Belgisch festival voor drummer Jules De Martino en zangeres Katie White. De kans dat er nog festivals volgen, lijkt reëel. Ze hebben immers alles om live te scoren; opzwepende muziek, een aantrekkelijke frontvrouw en hits.
We kennen Great dj, dat vroeg in de set komt, en That's not my name, dat halfweg het dak van de tent gooit. Maar The Ting Tings hebben nog best aanstekelijke songs, zoals Fruit Machine of Shut up and let me go (die koebel!). Hun songs zijn niet allemaal even geslaagd of origineel, maar The Ting Tings hebben, mede door Whites stem, wel een heel eigen sound en dat benijden heel wat jonge bands hen vast. Die stem van White had wat opwarming nodig; aanvankelijk miste ze de kracht om overeind te blijven.
Erg leuk debuut. Volgende keer wel dat vreemd geplaatste trage nummertje van dertien in een dozijn - Traffic light - weglaten. (Kho)
0 reacties