Een vreemde vogel is Devonte Hynes wel; een zwarte jongen met een berenmuts op zijn hoofd en een joekel van een bril op de neus, genre Alex Gopher. En dan duikt hij nog eens tien minuten te laat op ook, waardoor hij welgeteld zes (6!) nummers kan spelen. Geen wonder dat zijn band het lastig heeft in het ritme te raken.

Muzikaal zoeken Hynes en co hij het midden tussen folk en rock, zoals Bright Eyes dat doet.

In Groot-Brittannië is Lightspeed Champion een lieveling van Zij Die Bepalen Wat Hip Is. Op Pukkelpop horen we pas op het einde waarom. Lightspeed Champion trapt het optreden af met 'Dry lips' en 'Galaxy of the lost', alsof ze de verloren tijd snelsnel willen goedmaken.

Pas wanneer Hynes zich aan de piano zet voor 'No surprise', veren we op. Ook hun nieuwe song 'The kids' is geweldig. Het nummer lijkt duidelijk beïnvloed door Bright Eyes; het opzettelijk forceren van de stem, onverwachte tempowisselingen en accenten en diepzinnige tekst. Heerlijk.

Lightspeed Champion trekt door naar een straf einde van hun korte set.
'Tell me what it's worth' en vooral 'Midnight surprise', met tussendoor een Star
Wars-medley met viool en dreigende drums, zijn straf. Hynes gooit zich neer en speelt vingervlug gitaar, als waande hij zich Jimmy Hendrix himself. Dit was veel te kort, maar erg veelbelovend.

De grappigste quote van het festival hoorden we ook tijdens dit optreden;
'Jullie gaan toch naar Metallica straks. En naar Within Temptation. Neen?
Dat begrijp ik niet. Dat zijn toch duidelijk de twee beste bands ter wereld?' (Kho)