Metallica op het hoofdpodium, Tindersticks in de Marquee; een groter
muzikaal contrast is moeilijk denkbaar. Terwijl Hetfield en co erop los
beuken, brengen Stuart Staples en zijn band kleine, keurig gearrangeerde
songs die wat meer moeite vragen. Hier ook geen overdreven pathos; de
ingetogen Staples speelt geen rol op het podium.
Tindersticks is overigens een merkwaardige band. Hij trekt de kaart van
instrumentale verscheidenheid - blazers, strijkers, piano, vibrafoon en ga
zo maar door - maar heeft ook geen schrik van de stilte. En dat is een
zeldzaamheid op dit festival. Staples merkt het halfweg ook lachend op;
'Hoort u het ook? Dit podium is de rustige zone van het festival.'
Staples heeft een begeesterende stem en is een charismatische frontman. En
ook zijn band, we telden tien muzikanten, is topklasse, al missen we dan
wat passie op de juiste momenten en plaatsen.
Hoogtepunten zat om uit te kiezen: She's gone met een heerlijk golvende
viool of Say goodbye to the city met een furieuze trompet. Wij waren vooral
weg van People keep coming around; Stuart Staples die eenzaam in het
spotlicht begint, een tussenstuk vol samenzang om uiteindelijk weer bij de
eenzame Staples te eindigen.
Oorsnoepjes hadden we al vaker op deze Pukkelpop, maar dit is een
volwaardige maaltijd. (Kho)