Vlak voor het optreden van de Gutter Twins lijkt het alsof we de Hellehond horen blaffen, al kan dat gebonk ook het vuurwerk van Metallica zijn.

Eén uur 's nachts is een onchristelijk uur om op te treden, maar daar malen 'the satanic Everly Brothers' niet om; zij schuilen het liefst in het duister, weg van de gewone wereld. Wanneer Mark Lanegan en Greg Dulli opkomen, juicht het publiek, maar we zijn pas zeker dat zij het zijn als de camera van een fan flitst; zo donker is het.

Ook de muziek die de Gutter Twins maken, is donker. Deze heren hebben het gewicht van de wereld op hun schouders en willen dat via hun muziek kwijtspelen.

Heel wat fans hopen dit keer op een volledig concert. Dat moet lukken; vorige keer in AB zakte Dulli nog in elkaar wegens van oververmoeidheid, maar vandaag blaakt hij van gezondheid.
Op Pukkelpop zijn de Twins in vorm. Nu eens leidt Lanegans diepe stem de lyrics door het bos van bluesrock, dan weer Greg Dulli's wat zoetere stem, maar altijd klinkt het even sterk. Of het nu 'The Stations', 'Idle Hands' of 'Front Street is'; Gutter Twins klinkt altijd broeierig heet en dreigend, alsof op elk ogenblik de wereld kan instorten. Dit is geen muziek waar je vrolijk van wordt.

Net als in AB krijgen we ook 'Down the line' te horen, een donkere cover van Jose Gonzalez. En met 'Bonnie Brae' knipogen Lanegan en Dulli naar hun Twilight Singers. Vooral 'Bête Noir' is straf; het moedeloos geneurie van Dulli dat sleurend gitaarspel beantwoordt. Bezwerend spul.

Het mag dan verdomd koud zijn in Hasselt als de nacht valt, na de passage van Lanegan en Dulli komt er rook uit de tent.(Kho)